วันนี้ผมมีเรื่องดีๆ มาเล่าให้ฟังครับ...
ปกติในช่วงเย็นของทุกๆวัน ตัวผมเองจะไปวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนลุมพินีกับแฟน จากนั้นก็กินข้าวเย็นด้วยกันแล้วผมก็จะกลับบ้าน โดยจะไปขึ้นรถไฟฟ้าที่มาบุญครองเพื่อไปต่อรถที่อนุสาวรีย์ กิจวัตรของผมในช่วงเย็นจะเป็นแบบนี้ซ้ำๆทุกวัน มีความสุขตามอัตภาพ สุขที่ได้ออกกำลัง สุขที่ได้กินข้าวเย็น กับคนที่เรารัก และก็สุขกับทุกอย่างที่มันดำเนินไปอย่างปกติ
...แต่วันนี้มันต่างออกไป
เหตุการณ์มันเกิดขึ้นหลังจากที่ผมล่ำลากับแฟนอย่างหวานชื่น
...เดินมาที่สถานีรถไฟฟ้าสนามกีฬาแห่งชาติ....
...แลกเหรียญ
...กดปุ่มเลือกสถานี และ...
...เริ่มหยอดเหรียญ....
แกร๊ก...(เสียงเหรียญแรกถูกกลืนกินโดยเครื่องขายตั๋ว)
....Excuse me….Kid…
บางประโยคที่มีสำเนียงแปร่งหูดังขึ้นพร้อมๆกับจังหวะที่ผมกำลังจะหยอดเหรียญที่สอง
...ผมหยุด...และหันกลับไปดู
สายตาของผมไปกระทบกับคู่สามี ภรรยาชาวต่างชาติคู่หนึ่ง ซึ่งสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นแหล่งที่มาของเสียง ประเมินจากภายนอกคาดว่าน่าจะมีอายุราวๆ 50 ปี กำลังยืนยิ้มแก้มปริอย่างใจดีอยู่ข้างหลังผม พร้อมๆกับยื่นแผ่นพลาสติกชิ้นสี่เหลี่ยมเล็กมาให้
ซึ่งผมมาทราบหลังจากที่รับมันมาแล้ว ว่ามันคือ..
...ตั๋วรถไฟฟ้า...จำนวนหนึ่งใบ...
คุณลุงกับคุณป้าชาวต่างชาติบอกผมว่า...
...ไม่ต้องซื้อตั๋วหรอกพ่อหนุ่ม...เอาของลุงไปใช้เถอะ พร้อมกับยิ้มให้
ส่วนคุณป้าก็เสริมว่า...เราถึงที่พักแล้ว เราไม่ได้ใช้มันแล้วล่ะ พร้อมกับส่งรอยยิ้มมาสมทบ
ผมเอง ยืนงงอยู่เพราะสำเนียงที่ไม่คุ้นหู(ส่วนประโยคที่แปลมาให้ฟังนี้ คือความคิดของผมหลังจากที่นั่งทบทวนอยู่นานสองนาน)(ฮา)
หลังจากที่ได้สติแล้ว ผมจึงกล่าวขอบคุณคุณลุงและคุณป้าไปว่า...
Thank you very much..... Thank you very much.....
พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ซึ่งคุณลุงและคุณป้าก็ทำตัวเป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนยิ้มนั้นกลับมาหาผม
เพียงแต่มันมากขึ้นเป็นสองเท่า เท่านั้นเอง แล้วท่านทั้งสองก็เดินจากไป ส่วนผมที่ไม่ค่อยมั่นใจในทักษะการแปลของตัวเองก็เดินเอาตั๋วไปให้คุณพนักงานแสนสวยช่วยเช็คให้อีกที ซึ่งเธอแจ้งกับผมด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า
...ตั๋วนี้ใช้ได้ไม่จำกัดจำนวนรอบนะคะ แต่ว่าใช้ได้ถึงแค่เที่ยงคืนเท่านั้นค่ะ...
เธอยื่นตั๋วคืนผมพร้อมกับส่งยิ้มให้ ซึ่งผมก็ยิ้มตอบและก็สอดบัตรผ่านเครื่องกั้นเข้าไปข้างในชานชาลา ในตอนนั้นเองผมแอบเห็นรอยยิ้มของคุณพนักงานและก็พี่พนักงานรักษาความปลอดภัย มันเป็นรอยยิ้มที่น่ารัก ที่มักจะเห็นได้บนใบหน้าของผู้คนที่เห็นคนกำลังช่วยเหลือกัน ซึ่งผมก็ยิ้มให้คนทั้งคู่ ไม่นานนัก รถไฟก็มา ชั่วแวบแรกผมคิดว่า
..วันนี้โชคดีจัง ได้นั่งรถฟรี งั้นเราลองนั่งจากหมอชิต ไปอ่อนนุชซักเจ็ดสิบแปดรอบดีมั้ยนะ คุ้มดี ...
เดชะบุญที่ชาติที่แล้วผมคงทำดีมาบ้าง ผมจึงได้สติล้มเลิกความคิดแบบนั้น แล้วก็มุ่งหน้าไปอนุสาวรีย์ตามเส้นทางชีวิตปกติ
...สถานีต่อไป อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ...next station victory monument...
แค่ชั่วอึดใจผมก็ถึงจุดหมายปลายทาง ได้กลับบ้านซะที แต่จะทำยังไงกับตั๋วใบนี้ดี ทีแรกว่าจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกว่าครั้งนึงเราเคยโชคดีแบบนี้ด้วย แต่คิดไปคิดมาแล้วรู้สึกว่า มันจะดีกว่ามั้ยถ้าผมเอาตั๋วใบนี้ไปทำประโยชน์ให้กับคนอื่นๆอีก น่าจะสมกับความตั้งใจที่คุณลุงกับคุณป้าได้ให้ไว้
ผมจึงไปยืนรอแล้วก็มอบตั๋วใบนี้ให้กับผู้โดยสารท่านอื่นอีกต่อหนึ่ง ซึ่งสิ่งที่ผมได้รับคือรอยยิ้มกว้างและคำขอบคุณ อย่างที่ผมเคยยิ้มและพูดให้เจ้าของบัตรมาก่อน
...นี่สินะความรู้สึกของสองคนนั้นตอนที่ยื่นบัตรให้ผม อืม..มันช่างน่าประทับใจเสียจริง
....ผมนั่งรถกลับบ้าน พร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม...
... พลางนั่งคิดเปรียบเทียบไปว่า
...ถ้าเกิดบัตรรถไฟฟ้าในนี้เปรียบเสมือนน้ำเปล่าหนึ่งขวดที่คุณลุงกับคุณป้าซื้อมาแก้กระหาย และทั้งสองคนก็อิ่มแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเก็บไว้ จะทิ้งซะก็ได้ ถือไปก็หนัก พอดีในตอนนั้นมีหมูอ้วนหิวโซอย่างผมเดินผ่านมาพอดี แทนที่จะทิ้งท่านคงคิดว่าให้ไอ้หมูตัวนี้กินแทนดีกว่า มันจะได้ไม่ต้องไปซื้อกิน(หมูที่ไหนซื้อของได้ด้วย?) ถึงแม้มันจะเหลือไม่เยอะแล้ว แต่หมูตัวเล็กๆก็น่าจะกินอิ่ม
หมูอย่างผมจึงได้อานิสงส์กินอิ่ม สบายใจ ไม่เสียตังค์(หมูมีตังค์ซะด้วย) แถมยังเหลือไปถึงเพื่อนกระรอกตัวน้อยที่เดินผ่านมาอีกด้วย ถึงจะเหลือไม่เยอะ แต่กระรอกตัวเล็กๆก็น่าจะกินอิ่ม และอาจจะเหลือเผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนตัวน้อยอื่นๆที่อยู่ระหว่างทางอีกก็ได้ ประโยชน์อันมากมายที่เกิดจากน้ำเพียงแค่ขวดเดียว
...จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณลุงกับคุณป้าเลือกที่จะทิ้ง แทนที่จะเอามาให้หมูหิวอย่างผม(หมูก็เสียตังค์อ่ะดิ)(ฮา)
...จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหมูอย่างผมกินอิ่ม แล้วเอาน้ำที่เหลือมาสาดเล่นแทนโคลน
(นั่งรถเที่ยวหมอชิต-อ่อนนุชเจ็ดสิบแปดรอบ)
...กระรอกน้อยตัวนั้นก็คงหิวโซต่อไป
...ก็แค่นั้น
......แต่ถ้าเกิดว่าวันนี้คือวันสุดท้ายที่มันจะมีชีวิตโดยปราศจากน้ำล่ะ
สิ่งเหล่านี้จะไม่มีทางเกิดขึ้น เพียงแค่เรารู้จักที่จะแบ่งปันสิ่งที่เรายังเหลืออยู่ ภายหลังจากการเติมสิ่งนั้นให้ตัวเองจนเต็มแล้ว ให้กับผู้อื่นบ้าง แทนที่มันจะกลายเป็นขยะที่ไร้ค่าไร้ความหมาย
... ใครจะรู้ว่าสิ่งเล็กน้อยที่”ไร้ค่า”สำหรับเรา อาจจะเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ที่แสน”ล้ำค่า”สำหรับคนอื่นก็เป็นได้
จากเศษน้ำที่เหลือใช้...กลายเป็นน้ำวิเศษที่ช่วยต่อชีวิตให้ผู้อื่นได้อย่างไม่รู้จบสิ้น...เพียงแค่ใช้มันอย่างรู้ค่า
หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่า....
....”น้ำใจ”....
31 มกราคม 2551
10 มกราคม 2551
...ทำไม...
ทำไมว๊า...
ขอเวลาแป๊บนึงครับ
รบกวนท่านผู้อ่านอย่าเพิ่งพูดหรือถามอะไรตอนนี้
...เพราะอะไรน่ะเหรอครับ
...ก็เพราะว่าผมกำลังดื่มด่ำน่ะสิ
โอ๊ววว...
ดูหนั่นเนื้อแน่นชิ้นนั้นสิ หุ้มด้วยแป้งสีเหลืองทองกรอบกรุบ เหมือนจะซ่อนความนุ่มชุ่มลิ้นภายใน ไม่ให้ทะลักออกมา...เจ้าผักสดสีเขียวเข้มกับมะเขือเทศสุกแดงปลั่งชิ้นนั้นอีก...มันคงจะปล่อยรสเปรี้ยวหวานออกมา ช่วยละลายความร้อนของเนื้อขาวกรุ่นให้อุ่นพอดีลิ้น แถมยังมีซอสรสเยี่ยมที่ช่วยเพิ่มรสชาติให้สดชื่นในทุกคำที่กลืนกิน....
โอ๊ววว...ช่างแสนสุขอะไรเช่นนี้
...ว่าแล้วก็ไปเข้าแถวซื้อดีกว่า
เอ๊ะ!!!
(เสียงอวัยวะบางอย่างของตา ดันไปสะดุดกับอะไรบางอยางที่ไม่เรียบ)
“ภาพนี้ทำขึ้นเพื่อใช้ในการโฆษณาเท่านั้น”
เอ๊ะ!!!
(แต่คราวนี้เป็น..เอ๊ะ!!!..ที่ไม่มีเสียง)
....
(เสียงไฟค่อยๆหม่นลง สวนทางกับเงินในกระเป๋าของบางคนที่กำลังตุงขึ้น)
...
“...ทำงี๊แม่งต่อยกันดีกว่าว่ะ” ผมบ่นกับเพื่อน ที่กำลังงงว่าผมหัวเสียเรื่องอะไร
“...อะไรกันนักหนาวะ” เพื่อนผมส่งเสียงย้อนกลับมากระทบหู
“...ก็ไอ้ประโยคเฮงซวยนี่ดิ” ผมพูด พลางชี้มือไปที่ประโยคดังกล่าว
ประโยคนั้นคือประโยคที่ประกอบขึ้นด้วยพยัญชนะและสระในภาษาไทยที่มีขนาดเท่าไข่ของแบคทีเรียชนิดที่อาศัยอยู่บนขนตาของม้าน้ำพันธ์แคระ
ประโยคที่แอบแฝงอยู่ในเงามืดของภาพอาหารที่น่ากินไปทุกส่วนสัด ...
...อาหารที่น่ากินจนน้ำลายทนไม่ไหว ต้องออกมาไหลเล่นบนปลายลิ้น
ประโยคที่เหมือนเป็นจุดหักมุมของเรื่องราวหวานซึ๊ง ที่พระเอกกำลังตระกองกอดนางเอกจากข้างหลังบนหัวเรือ ทุกอย่างช่างแสนจะโรแมนติก... ก่อนที่พระเอกจะถีบนางเอกตกเรือ!!!
แล้วตะโกนด่าว่า....
“...อีบ้า!!!กูชอบผู้ชายโว๊ยยยย.....ชะนี!!!!”
หลายคนอาจจะชอบ
แต่ผมคนนึงล่ะ...ที่ไม่...
“...มึงก็คิดมาก แดกๆไปเถอะ...” เพื่อนผมให้ความเห็น
“...ก็กูไม่เข้าใจว่ามันจะพิมพ์มาทำไม” ผมแสดงจุดยืน
“...เค้าเรียกว่าเทคนิคการโฆษณาโว๊ยยยย”.....”โง่จริง” เพื่อนผมให้ข้อมูลเพิ่ม
(อืมมม...ผมอาจจะโง่จริงๆ ที่ดันคิดว่าตัวเองถูกหลอก)
“...ถ้าแม่งจริงใจ ทำไมต้องเขียนวะ”
“...งี๊ก็แสดงว่า...ซื้อจริงแม่งต้องไม่ได้อย่างในรูปดิ” “แล้วก็ยั่วซะอยากเลย”
“....พอเอาเข้าจริง ก็แค่คนหน้าเหมือน” ผมคิดแบบนั้น
ผั่วะ!!!!!
(เสียงอวัยวะบางอย่างกระทบกัน)
“...แดกๆ เดี๋ยวเย็นซะก่อน”
(อืมม บางครั้งการตบหัวก็แสดงได้ถึงความห่วงใย)
....
(แน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งนี้)
“...เออๆ...กูรู้แล้ว แต่มึงดูดิ หน้าตามันยังกะสภาโจ๊กเลย...ฮึ อาจดูคล้ายแต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ เชอะ!!!”
“เออๆ...กินแล้วๆ ไม่ต้องย้ำ”
ผมเอาอาหารเข้าปาก
“...เฮ้ย อร่อยนี่หว่า...”
“...ก็กูบอกแล้ว ว่ามึงคิดมากไป” เพื่อนสนับสนุนความคิดเดิม
“...ฮึ ก็แน่ล่ะ มันแสดงรสชาติให้เห็นด้วยตาไม่ได้นี่หว่า จะรู้ได้ไงว่ารสชาติจะเหมือนในรูป โธ่เอ๊ยยยย”
ผั่วะ!!!!!
(เสียงอวัยวะบางอย่างกระทบกันอีกครั้ง)
ผมรู้สึกว่าการคิดมากนั้น นอกจากจะเครียดแล้ว บางทีก็เจ็บตัว
ในบรรดาประสาทสัมผัสทั้งห้าของคนเรา “ตา” และ “การมองเห็น” ถือเป็นส่วนที่ล่อแหลมต่อการถูกหลอกมากที่สุด ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่า เมื่อตาเห็น ก็จะส่งข้อมูลต่อไปเป็นความรู้สึก เป็นความคิด เป็นจินตนาการ ไปยังจิตใจให้คาดหวัง เช่น....
...สาวสวยคนนั้น หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ภูมิฐาน พูดจาก็แสนจะไพเราะ ซอกตูดของเธอคงหอมน่าดู
ถึงแม้ว่าเอาเข้าจริงอาจเหม็นจนอ๊วกแตกก็ได้
...แต่คุณก็คิดไปแล้ว
ด้วยเหตุนี้มันจึงดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ ซึ่งมันแตกต่างจากระบบประสาทอื่นๆที่มักจะประมวลผลที่ตรงกับความจริงเสมอ เช่น...
รสเค็มก็คือรสเค็ม ไม่ว่ามันจะเป็นน้ำอะไร ถ้ามันเค็มก็คือ มันเค็ม
หรือ เสียงที่เพราะเสนาะหู ไม่ว่าจะเล่นจากอุปกรณ์อะไรมันก็เพราะ
หรือ สัมผัสอันแสนนุ่มนวลก็ยังคงนุ่มนวลไม่ว่ามันจะเป็นสัมผัสของใคร
แต่ที่”ตา””เห็น”อาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็นก็ได้
ดังนั้น”ตา”จึงบอบบางที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ ซึ่งคนที่ได้รับผลกระทบจากความอ่อนต่อโลกของดวงตาก็ไม่ใช่ใคร ก็คือ มนุษย์ปุถุชนอย่างเราๆนี่แหละ ที่มักถูกมนุษย์ที่ฉลาดและเลวกว่า เอาจุดด้อยข้อนี้มาโกยเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ยกตัวอย่างกรณีนี้เป็นต้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำภาพให้มันหน้ากินเข้าไว้
ทั้งนี้ก็เพราะ ภาพที่น่ากินจะทำให้อยากกิน...
...พออยากกินแล้วก็จะซื้อ
... พอซื้อแล้ว บางคนก็ได้เงินเข้ากระเป๋าสบายใจเฉิบ
...สะใจกันไปเลย
เวลาที่คนเราหิว หรืออยากได้อะไรมากๆ มักจะลืมเปรียบเทียบสิ่งที่ได้รับกับสิ่งที่ควรจะได้รับเสมอ
(ผมคิดเองแหละ ไม่ต้องไปค้นว่าใครคิด)
หรืออีกตัวอย่างนึง ที่พ่อค้าแม่ค้าชอบเขียนราคาให้ดูถูกลง เช่น ชอบเขียนคำว่า”ครึ่งกิโล”ตัวเล็กๆไว้มุมข้างล่าง แต่เขียนราคาให้ตัวใหญ่กว่าซักร้อยเท่า แล้วก็ใช้ล่อให้คนโง่เข้ามาติดกับ....(ซึ่งบ่อยครั้งที่เป็นผม...พอดีว่าผมโง่)
กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว...
...ซื้อไปก็แล้วกัน กลัวเสียหน้า...
อุตส่าห์เดินมาถึงนี่แล้ว...ไม่ได้กินทุกวันน่า....
และก็อีกหลายๆเหตุผล ที่เรามักจะสรรหามาแก้ต่างให้กับความโง่ของตัวเอง
และด้วยช่วงโหว่ตรงนี้แหละที่ทำให้กลุ่มคนที่ใช่อุบายเหล่านี้ มีกินมีใช้อย่างไม่ขาดมือ
...ก็แค่นั่งรอเหยื่อมาติดกับ
อันที่จริงจะว่าไปแล้ว
หน้าตาของอาหารที่ได้มาก็ไม่ได้เลวร้าย
แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปเสริมเติมแต่งให้เกินจริง
สำหรับคนที่นึกไม่ออก
ลองนึกถึงเวลาไปซื้อแผ่นโป๊ ที่หน้าปกสวยชวนฝันจนกระสันซ่าน
แต่พอได้เปิดดูจริงๆ ดันกลายเป็นคุณป้าของน้าเขยไปซะได้
....แค่คิดก็สยองแล้ว...
...ซวยฉิบ
จะดีกว่านี้มั้ย..
ถ้าเราจะคิดถึง”คนอื่น”ก่อน”ตัวเอง”ซะบ้าง
จะดีกว่านี้มั้ย...
ถ้ารูปที่โฆษณาดูสุดแสนจะธรรมดา
...แต่ของที่ได้รับกลับ...โอ้โห...สุดยอดไปเลย
เพราะในท้ายที่สุด...
คนที่”ได้”ก็คงไม่ใช่ใคร
“พวกเราทุกคนนี่แหละ”
ขอเวลาแป๊บนึงครับ
รบกวนท่านผู้อ่านอย่าเพิ่งพูดหรือถามอะไรตอนนี้
...เพราะอะไรน่ะเหรอครับ
...ก็เพราะว่าผมกำลังดื่มด่ำน่ะสิ
โอ๊ววว...
ดูหนั่นเนื้อแน่นชิ้นนั้นสิ หุ้มด้วยแป้งสีเหลืองทองกรอบกรุบ เหมือนจะซ่อนความนุ่มชุ่มลิ้นภายใน ไม่ให้ทะลักออกมา...เจ้าผักสดสีเขียวเข้มกับมะเขือเทศสุกแดงปลั่งชิ้นนั้นอีก...มันคงจะปล่อยรสเปรี้ยวหวานออกมา ช่วยละลายความร้อนของเนื้อขาวกรุ่นให้อุ่นพอดีลิ้น แถมยังมีซอสรสเยี่ยมที่ช่วยเพิ่มรสชาติให้สดชื่นในทุกคำที่กลืนกิน....
โอ๊ววว...ช่างแสนสุขอะไรเช่นนี้
...ว่าแล้วก็ไปเข้าแถวซื้อดีกว่า
เอ๊ะ!!!
(เสียงอวัยวะบางอย่างของตา ดันไปสะดุดกับอะไรบางอยางที่ไม่เรียบ)
“ภาพนี้ทำขึ้นเพื่อใช้ในการโฆษณาเท่านั้น”
เอ๊ะ!!!
(แต่คราวนี้เป็น..เอ๊ะ!!!..ที่ไม่มีเสียง)
....
(เสียงไฟค่อยๆหม่นลง สวนทางกับเงินในกระเป๋าของบางคนที่กำลังตุงขึ้น)
...
“...ทำงี๊แม่งต่อยกันดีกว่าว่ะ” ผมบ่นกับเพื่อน ที่กำลังงงว่าผมหัวเสียเรื่องอะไร
“...อะไรกันนักหนาวะ” เพื่อนผมส่งเสียงย้อนกลับมากระทบหู
“...ก็ไอ้ประโยคเฮงซวยนี่ดิ” ผมพูด พลางชี้มือไปที่ประโยคดังกล่าว
ประโยคนั้นคือประโยคที่ประกอบขึ้นด้วยพยัญชนะและสระในภาษาไทยที่มีขนาดเท่าไข่ของแบคทีเรียชนิดที่อาศัยอยู่บนขนตาของม้าน้ำพันธ์แคระ
ประโยคที่แอบแฝงอยู่ในเงามืดของภาพอาหารที่น่ากินไปทุกส่วนสัด ...
...อาหารที่น่ากินจนน้ำลายทนไม่ไหว ต้องออกมาไหลเล่นบนปลายลิ้น
ประโยคที่เหมือนเป็นจุดหักมุมของเรื่องราวหวานซึ๊ง ที่พระเอกกำลังตระกองกอดนางเอกจากข้างหลังบนหัวเรือ ทุกอย่างช่างแสนจะโรแมนติก... ก่อนที่พระเอกจะถีบนางเอกตกเรือ!!!
แล้วตะโกนด่าว่า....
“...อีบ้า!!!กูชอบผู้ชายโว๊ยยยย.....ชะนี!!!!”
หลายคนอาจจะชอบ
แต่ผมคนนึงล่ะ...ที่ไม่...
“...มึงก็คิดมาก แดกๆไปเถอะ...” เพื่อนผมให้ความเห็น
“...ก็กูไม่เข้าใจว่ามันจะพิมพ์มาทำไม” ผมแสดงจุดยืน
“...เค้าเรียกว่าเทคนิคการโฆษณาโว๊ยยยย”.....”โง่จริง” เพื่อนผมให้ข้อมูลเพิ่ม
(อืมมม...ผมอาจจะโง่จริงๆ ที่ดันคิดว่าตัวเองถูกหลอก)
“...ถ้าแม่งจริงใจ ทำไมต้องเขียนวะ”
“...งี๊ก็แสดงว่า...ซื้อจริงแม่งต้องไม่ได้อย่างในรูปดิ” “แล้วก็ยั่วซะอยากเลย”
“....พอเอาเข้าจริง ก็แค่คนหน้าเหมือน” ผมคิดแบบนั้น
ผั่วะ!!!!!
(เสียงอวัยวะบางอย่างกระทบกัน)
“...แดกๆ เดี๋ยวเย็นซะก่อน”
(อืมม บางครั้งการตบหัวก็แสดงได้ถึงความห่วงใย)
....
(แน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งนี้)
“...เออๆ...กูรู้แล้ว แต่มึงดูดิ หน้าตามันยังกะสภาโจ๊กเลย...ฮึ อาจดูคล้ายแต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ เชอะ!!!”
“เออๆ...กินแล้วๆ ไม่ต้องย้ำ”
ผมเอาอาหารเข้าปาก
“...เฮ้ย อร่อยนี่หว่า...”
“...ก็กูบอกแล้ว ว่ามึงคิดมากไป” เพื่อนสนับสนุนความคิดเดิม
“...ฮึ ก็แน่ล่ะ มันแสดงรสชาติให้เห็นด้วยตาไม่ได้นี่หว่า จะรู้ได้ไงว่ารสชาติจะเหมือนในรูป โธ่เอ๊ยยยย”
ผั่วะ!!!!!
(เสียงอวัยวะบางอย่างกระทบกันอีกครั้ง)
ผมรู้สึกว่าการคิดมากนั้น นอกจากจะเครียดแล้ว บางทีก็เจ็บตัว
ในบรรดาประสาทสัมผัสทั้งห้าของคนเรา “ตา” และ “การมองเห็น” ถือเป็นส่วนที่ล่อแหลมต่อการถูกหลอกมากที่สุด ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่า เมื่อตาเห็น ก็จะส่งข้อมูลต่อไปเป็นความรู้สึก เป็นความคิด เป็นจินตนาการ ไปยังจิตใจให้คาดหวัง เช่น....
...สาวสวยคนนั้น หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ภูมิฐาน พูดจาก็แสนจะไพเราะ ซอกตูดของเธอคงหอมน่าดู
ถึงแม้ว่าเอาเข้าจริงอาจเหม็นจนอ๊วกแตกก็ได้
...แต่คุณก็คิดไปแล้ว
ด้วยเหตุนี้มันจึงดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ ซึ่งมันแตกต่างจากระบบประสาทอื่นๆที่มักจะประมวลผลที่ตรงกับความจริงเสมอ เช่น...
รสเค็มก็คือรสเค็ม ไม่ว่ามันจะเป็นน้ำอะไร ถ้ามันเค็มก็คือ มันเค็ม
หรือ เสียงที่เพราะเสนาะหู ไม่ว่าจะเล่นจากอุปกรณ์อะไรมันก็เพราะ
หรือ สัมผัสอันแสนนุ่มนวลก็ยังคงนุ่มนวลไม่ว่ามันจะเป็นสัมผัสของใคร
แต่ที่”ตา””เห็น”อาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็นก็ได้
ดังนั้น”ตา”จึงบอบบางที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ ซึ่งคนที่ได้รับผลกระทบจากความอ่อนต่อโลกของดวงตาก็ไม่ใช่ใคร ก็คือ มนุษย์ปุถุชนอย่างเราๆนี่แหละ ที่มักถูกมนุษย์ที่ฉลาดและเลวกว่า เอาจุดด้อยข้อนี้มาโกยเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ยกตัวอย่างกรณีนี้เป็นต้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำภาพให้มันหน้ากินเข้าไว้
ทั้งนี้ก็เพราะ ภาพที่น่ากินจะทำให้อยากกิน...
...พออยากกินแล้วก็จะซื้อ
... พอซื้อแล้ว บางคนก็ได้เงินเข้ากระเป๋าสบายใจเฉิบ
...สะใจกันไปเลย
เวลาที่คนเราหิว หรืออยากได้อะไรมากๆ มักจะลืมเปรียบเทียบสิ่งที่ได้รับกับสิ่งที่ควรจะได้รับเสมอ
(ผมคิดเองแหละ ไม่ต้องไปค้นว่าใครคิด)
หรืออีกตัวอย่างนึง ที่พ่อค้าแม่ค้าชอบเขียนราคาให้ดูถูกลง เช่น ชอบเขียนคำว่า”ครึ่งกิโล”ตัวเล็กๆไว้มุมข้างล่าง แต่เขียนราคาให้ตัวใหญ่กว่าซักร้อยเท่า แล้วก็ใช้ล่อให้คนโง่เข้ามาติดกับ....(ซึ่งบ่อยครั้งที่เป็นผม...พอดีว่าผมโง่)
กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว...
...ซื้อไปก็แล้วกัน กลัวเสียหน้า...
อุตส่าห์เดินมาถึงนี่แล้ว...ไม่ได้กินทุกวันน่า....
และก็อีกหลายๆเหตุผล ที่เรามักจะสรรหามาแก้ต่างให้กับความโง่ของตัวเอง
และด้วยช่วงโหว่ตรงนี้แหละที่ทำให้กลุ่มคนที่ใช่อุบายเหล่านี้ มีกินมีใช้อย่างไม่ขาดมือ
...ก็แค่นั่งรอเหยื่อมาติดกับ
อันที่จริงจะว่าไปแล้ว
หน้าตาของอาหารที่ได้มาก็ไม่ได้เลวร้าย
แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปเสริมเติมแต่งให้เกินจริง
สำหรับคนที่นึกไม่ออก
ลองนึกถึงเวลาไปซื้อแผ่นโป๊ ที่หน้าปกสวยชวนฝันจนกระสันซ่าน
แต่พอได้เปิดดูจริงๆ ดันกลายเป็นคุณป้าของน้าเขยไปซะได้
....แค่คิดก็สยองแล้ว...
...ซวยฉิบ
จะดีกว่านี้มั้ย..
ถ้าเราจะคิดถึง”คนอื่น”ก่อน”ตัวเอง”ซะบ้าง
จะดีกว่านี้มั้ย...
ถ้ารูปที่โฆษณาดูสุดแสนจะธรรมดา
...แต่ของที่ได้รับกลับ...โอ้โห...สุดยอดไปเลย
เพราะในท้ายที่สุด...
คนที่”ได้”ก็คงไม่ใช่ใคร
“พวกเราทุกคนนี่แหละ”
...ถ้าคุณขอพรวิเศษได้หนึ่งข้อ...คุณจะขออะไร?
...ถ้าคุณขอพรวิเศษได้หนึ่งข้อ...คุณจะขออะไร?
ลองมาคิดกันดูเล่นๆนะครับว่า...
...ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นได้จริง...คนเราจะใช้มันแบบไหนบ้าง
การดำรงชีวิตในโลกนี้ล้วนมีอุปสรรคต่างๆมากมาย ให้เราต้องคอยคิด คอยแก้ไขกันอยู่ตลอดเวลา..
...และแน่นอนว่า ในทุกทุกเรื่องนั้นมักจะบีบบังคับให้เราต้องตัดสินใจเลือกเส้นทางใด เส้นทางหนึ่งเสมอ...ย้ำ...ว่าต้องเลือกหนึ่งทางเสมอ
เป็นเรื่องธรรมดาที่ว่า..ในช่วงที่เราต้องตัดสินใจนั้น เรายังไม่พร้อมที่จะ"ตัดใจ"กับบางอย่าง........แต่เวลามันไม่เคยให้โอกาสเราขนาดนั้น
จึงมีบ่อยครั้งที่...เราต้องตัดสินใจ ทั้งๆที่ยังไม่พร้อม ...แต่มันต้องทำ
..และแน่นอนว่ามันนำมาซึ่งความเศร้าเสียใจ...อย่างเหลือเกิน
มนุษย์อย่างเราๆจึงหันเข้าหาที่พึ่งทางใจ ที่พอจะช่วยคลายความโศกเศร้านั้นได้...ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเป็นจริงก็ตาม
...ใจคนนั้นช่างบอบบางนัก ในบางครั้งการที่ต้องยอมรับกับอะไรซักอย่างที่มันเจ็บปวด จึงเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก...
...แต่มันก็ต้องทำ...
ไม่มีมนุษย์คนไหนที่จะสามารถดำรงชีวิตอยู่ในโลกแห่งความฝันได้ตลอดเวลา
...ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาของผม
ดีบ้าง...ร้ายบ้าง...
...บ้างก็ตัดสินใจถูก...บ้างก็ตัดสินใจผิด...
แต่ผมไม่เคยกลับไปเสียใจกับมัน...ว่าตอนนั้นไม่น่าทำแบบนั้นเลย
เพราะมันคือความทุกข์ที่ไม่มีวันที่จะแก้ไขได้
คนเราไม่มีทางรู้ได้ว่าทำแบบไหนแล้วจะดีที่สุด...ไม่งั้นทั้งโลกนี้คงจะมีแต่คนที่ประสบความสำเร็จ
...ผมจึงเลือกที่จะทำวันนี้ให้ดีให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ซะมากกว่า ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
...เวลามันไม่มีวันเดินกลับหลัง...ตราบใดที่ผมยังอยู่บนโลกใบนี้
เพื่อที่ว่า..ถ้าวันนึง ไม่ว่าผลของการตัดสินใจในครั้งนี้ของผมมันจะดีหรือร้ายยังไง...
ผมก็จะไม่มีวันเสียใจกับมัน...
...นั่นก็เพราะ"ผมทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะนั้นแล้ว"
และทุกๆสิ่งทุกอย่าง...ที่เกิดขึ้นหลังจากวันนั้นมาก็คือ สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่ผมจะไม่มีวันเสียมันไปเพียงเพราะผมอยากจะแก้ไขอดีต
ด้วยเหตุนี้..ในโลกของผม จึงไม่มีพรวิเศษ...
...พรวิเศษที่จะมาทำลายทุกสิ่งหลังจากวันนั้น ให้กลายเป็นเพียงความว่างเปล่าที่ไร้ความหมาย
...ผมไม่เอา
...แต่ถ้ามันมีจริง...สิ่งเดียวที่ผมจะขอ...
...ผมจะขอให้ทุกอย่างที่ดีในวันนี้ ยังคงเป็นแบบนี้ตลอดไป
เพราะสิ่งที่สำคัญสำหรับผมที่สุดในตอนนี้ คือ
...คนที่อยู่กับผม...คนที่กินข้าวด้วยกัน...คนที่เที่ยวด้วยกัน...คนที่ร้องไห้ด้วยกัน...คนที่ผมเพิ่งจะแยกจากเค้ามาแค่ไม่กี่นาที...
เพราะเค้าคือ...สิ่งที่มีอยู่จริง
และเป็นคนที่สำคัญที่สุดในวันนี้
ปล. ถ้าขอพรได้อีกข้อ ผมอยากวอนขอให้พรวิเศษไม่มีจริง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมต้องเสียเค้าไป
ลองมาคิดกันดูเล่นๆนะครับว่า...
...ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นได้จริง...คนเราจะใช้มันแบบไหนบ้าง
การดำรงชีวิตในโลกนี้ล้วนมีอุปสรรคต่างๆมากมาย ให้เราต้องคอยคิด คอยแก้ไขกันอยู่ตลอดเวลา..
...และแน่นอนว่า ในทุกทุกเรื่องนั้นมักจะบีบบังคับให้เราต้องตัดสินใจเลือกเส้นทางใด เส้นทางหนึ่งเสมอ...ย้ำ...ว่าต้องเลือกหนึ่งทางเสมอ
เป็นเรื่องธรรมดาที่ว่า..ในช่วงที่เราต้องตัดสินใจนั้น เรายังไม่พร้อมที่จะ"ตัดใจ"กับบางอย่าง........แต่เวลามันไม่เคยให้โอกาสเราขนาดนั้น
จึงมีบ่อยครั้งที่...เราต้องตัดสินใจ ทั้งๆที่ยังไม่พร้อม ...แต่มันต้องทำ
..และแน่นอนว่ามันนำมาซึ่งความเศร้าเสียใจ...อย่างเหลือเกิน
มนุษย์อย่างเราๆจึงหันเข้าหาที่พึ่งทางใจ ที่พอจะช่วยคลายความโศกเศร้านั้นได้...ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีวันเป็นจริงก็ตาม
...ใจคนนั้นช่างบอบบางนัก ในบางครั้งการที่ต้องยอมรับกับอะไรซักอย่างที่มันเจ็บปวด จึงเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก...
...แต่มันก็ต้องทำ...
ไม่มีมนุษย์คนไหนที่จะสามารถดำรงชีวิตอยู่ในโลกแห่งความฝันได้ตลอดเวลา
...ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาของผม
ดีบ้าง...ร้ายบ้าง...
...บ้างก็ตัดสินใจถูก...บ้างก็ตัดสินใจผิด...
แต่ผมไม่เคยกลับไปเสียใจกับมัน...ว่าตอนนั้นไม่น่าทำแบบนั้นเลย
เพราะมันคือความทุกข์ที่ไม่มีวันที่จะแก้ไขได้
คนเราไม่มีทางรู้ได้ว่าทำแบบไหนแล้วจะดีที่สุด...ไม่งั้นทั้งโลกนี้คงจะมีแต่คนที่ประสบความสำเร็จ
...ผมจึงเลือกที่จะทำวันนี้ให้ดีให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ซะมากกว่า ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
...เวลามันไม่มีวันเดินกลับหลัง...ตราบใดที่ผมยังอยู่บนโลกใบนี้
เพื่อที่ว่า..ถ้าวันนึง ไม่ว่าผลของการตัดสินใจในครั้งนี้ของผมมันจะดีหรือร้ายยังไง...
ผมก็จะไม่มีวันเสียใจกับมัน...
...นั่นก็เพราะ"ผมทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะนั้นแล้ว"
และทุกๆสิ่งทุกอย่าง...ที่เกิดขึ้นหลังจากวันนั้นมาก็คือ สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่ผมจะไม่มีวันเสียมันไปเพียงเพราะผมอยากจะแก้ไขอดีต
ด้วยเหตุนี้..ในโลกของผม จึงไม่มีพรวิเศษ...
...พรวิเศษที่จะมาทำลายทุกสิ่งหลังจากวันนั้น ให้กลายเป็นเพียงความว่างเปล่าที่ไร้ความหมาย
...ผมไม่เอา
...แต่ถ้ามันมีจริง...สิ่งเดียวที่ผมจะขอ...
...ผมจะขอให้ทุกอย่างที่ดีในวันนี้ ยังคงเป็นแบบนี้ตลอดไป
เพราะสิ่งที่สำคัญสำหรับผมที่สุดในตอนนี้ คือ
...คนที่อยู่กับผม...คนที่กินข้าวด้วยกัน...คนที่เที่ยวด้วยกัน...คนที่ร้องไห้ด้วยกัน...คนที่ผมเพิ่งจะแยกจากเค้ามาแค่ไม่กี่นาที...
เพราะเค้าคือ...สิ่งที่มีอยู่จริง
และเป็นคนที่สำคัญที่สุดในวันนี้
ปล. ถ้าขอพรได้อีกข้อ ผมอยากวอนขอให้พรวิเศษไม่มีจริง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมต้องเสียเค้าไป
"ทุกสิ่งบนโลกนี้....ล้วนแล้วแต่มีเหตุและผล"
"ทุกสิ่งบนโลกนี้....ล้วนแล้วแต่มีเหตุและผล"
....เมื่อสิ่งหนึ่งเกิด.....
.....อีกสิ่งหนึ่งก็เกิด.....
.......อีกสิ่งหนึ่งๆๆๆๆๆๆๆ ก็เกิด.....
......ส่งต่อกันไปเป็นทอดๆ..........อย่างไม่มีวันจบสิ้น.....
หรือ...อาจเรียกได้ว่า.....
....นี่คือสิ่งที่เรียกว่า"กรรม"
เพราะเมื่อเราทำอะไร.......ก็จะส่งผล.......กับคนอื่น
และเมื่อคนอื่นทำอะไร.....ก็จะส่งผล.......กับคนอื่นอีกไม่รู้จบ
และแน่นอนว่า....
....มันจะส่งผลกลับมาหา"ตัวเรา"ในที่สุด
ดังนั้น ก่อนที่เราจะทำอะไร...
ได้โปรดกรุณาคิดก่อนว่า.....อะไรจะเกิดกับคนอื่น...และอะไรจะเกิดกับเรา
ถ้ารับได้ก็ทำไป......
แต่ถ้ารับไม่ได้......ก็อย่าทำ
สำหรับบางคนแล้ว....อาจไม่เคยรู้สึกว่า...ตัวเองได้ทำอะไรลงไป....ให้คนอื่นเดือดร้อนบ้าง เสียใจบ้าง
คิดแค่เพียงผลที่ย้อนกลับมา(ผลจากสิ่งที่ตัวเองทำ)....และคิดโทษคนอื่นว่าเค้าผิด...
...อืมมม ผมอยากวอนขอนะครับ....
...อย่าสร้าง"กรรม"อีกเลย
ปล.สำหรับคนอื่นๆที่ได้รับผลกระทบนะคะ วิธีแก้มีวิธีเดียว ...........คือแก้ที่ต้นสาย
ถึงแม้ดูจะเป็นทางเลือกที่ไร้ค่า....แต่ต้องทำใจนะครับ...ว่ามันมีทางเดียว
เพราะงั้น....กัดฟัน แล้วลุยเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถึงเวลาปลดแอกซะที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
....เมื่อสิ่งหนึ่งเกิด.....
.....อีกสิ่งหนึ่งก็เกิด.....
.......อีกสิ่งหนึ่งๆๆๆๆๆๆๆ ก็เกิด.....
......ส่งต่อกันไปเป็นทอดๆ..........อย่างไม่มีวันจบสิ้น.....
หรือ...อาจเรียกได้ว่า.....
....นี่คือสิ่งที่เรียกว่า"กรรม"
เพราะเมื่อเราทำอะไร.......ก็จะส่งผล.......กับคนอื่น
และเมื่อคนอื่นทำอะไร.....ก็จะส่งผล.......กับคนอื่นอีกไม่รู้จบ
และแน่นอนว่า....
....มันจะส่งผลกลับมาหา"ตัวเรา"ในที่สุด
ดังนั้น ก่อนที่เราจะทำอะไร...
ได้โปรดกรุณาคิดก่อนว่า.....อะไรจะเกิดกับคนอื่น...และอะไรจะเกิดกับเรา
ถ้ารับได้ก็ทำไป......
แต่ถ้ารับไม่ได้......ก็อย่าทำ
สำหรับบางคนแล้ว....อาจไม่เคยรู้สึกว่า...ตัวเองได้ทำอะไรลงไป....ให้คนอื่นเดือดร้อนบ้าง เสียใจบ้าง
คิดแค่เพียงผลที่ย้อนกลับมา(ผลจากสิ่งที่ตัวเองทำ)....และคิดโทษคนอื่นว่าเค้าผิด...
...อืมมม ผมอยากวอนขอนะครับ....
...อย่าสร้าง"กรรม"อีกเลย
ปล.สำหรับคนอื่นๆที่ได้รับผลกระทบนะคะ วิธีแก้มีวิธีเดียว ...........คือแก้ที่ต้นสาย
ถึงแม้ดูจะเป็นทางเลือกที่ไร้ค่า....แต่ต้องทำใจนะครับ...ว่ามันมีทางเดียว
เพราะงั้น....กัดฟัน แล้วลุยเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ถึงเวลาปลดแอกซะที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"วันชื่น คืนสุข"
"วันชื่น คืนสุข"
...เหมือนนกที่ถูกปล่อยออกจากกรง...
...เหมือนน้องหมาที่ได้วิ่งอย่างร่าเริงในสนามกว้าง...
...เหมือนแมงกระชอนที่คุ้ยดินไปเรื่อยจนในที่สุดก็เจอแสงสว่าง...
...เหมือนคนหลงทางที่ในที่สุดก็เจอทางออก...
...เหมือนคนที่รู้แล้วว่างานที่ทำคืองานที่ชอบ...
...เหมือนคนที่เจอแดดร้อนมาทั้งวัน ได้อาบน้ำให้ชื่นใจซะที...
...เหมือนคนที่เดินในทะเลทรายแล้วเจอโอเอซิส...
...เหมือนแมวที่หิวโซเจอวิสกี้(อาหารแมว)ชามใหญ่...
...เหมือนคนที่ปวดขี้มากๆๆจนขนลุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า....แต่ในที่สุดก็ได้เจอห้องน้ำที่แสนสะอาด...
...กลิ่นหอม...และน่านั่งเป็นที่สุด...ในบรรยากาศสบายๆ...
....แล้วปลดปล่อยมันเสียที....
...ความรู้สึกดีดี ที่มักเกิดขึ้นเสมอ...
...เฮ้อออออออออ....."โล่งจัง"............
(ยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หัวใจอุ่น อิ่มไปจนถึงลำไส้เล็ก อื้มมมมม)
(ยิ้ม) :)
ปล....................นะคะ
.......................นะคะ
.......................นะคะ
...บางทีบางถ้อยคำที่เอ่ยซ้ำจนเป็นนิสัย...ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพิมพ์ให้ใครเห็น...
...เพราะเรารู้ว่า...ข้อความนั้น มันจะแจ่มชัดในใจของผู้ฟังคนนั้นเสมอ
.......................นะคะ
...เหมือนนกที่ถูกปล่อยออกจากกรง...
...เหมือนน้องหมาที่ได้วิ่งอย่างร่าเริงในสนามกว้าง...
...เหมือนแมงกระชอนที่คุ้ยดินไปเรื่อยจนในที่สุดก็เจอแสงสว่าง...
...เหมือนคนหลงทางที่ในที่สุดก็เจอทางออก...
...เหมือนคนที่รู้แล้วว่างานที่ทำคืองานที่ชอบ...
...เหมือนคนที่เจอแดดร้อนมาทั้งวัน ได้อาบน้ำให้ชื่นใจซะที...
...เหมือนคนที่เดินในทะเลทรายแล้วเจอโอเอซิส...
...เหมือนแมวที่หิวโซเจอวิสกี้(อาหารแมว)ชามใหญ่...
...เหมือนคนที่ปวดขี้มากๆๆจนขนลุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า....แต่ในที่สุดก็ได้เจอห้องน้ำที่แสนสะอาด...
...กลิ่นหอม...และน่านั่งเป็นที่สุด...ในบรรยากาศสบายๆ...
....แล้วปลดปล่อยมันเสียที....
...ความรู้สึกดีดี ที่มักเกิดขึ้นเสมอ...
...เฮ้อออออออออ....."โล่งจัง"............
(ยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หัวใจอุ่น อิ่มไปจนถึงลำไส้เล็ก อื้มมมมม)
(ยิ้ม) :)
ปล....................นะคะ
.......................นะคะ
.......................นะคะ
...บางทีบางถ้อยคำที่เอ่ยซ้ำจนเป็นนิสัย...ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพิมพ์ให้ใครเห็น...
...เพราะเรารู้ว่า...ข้อความนั้น มันจะแจ่มชัดในใจของผู้ฟังคนนั้นเสมอ
.......................นะคะ
...คู่แท้...
....ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนมีคู่กันทั้งนั้น....
....ไม่เว้นแม้แต่เราๆท่านๆ....
....เคยแปลกใจกันบ้างมั้ย....ว่า....
..บนโลกนี้แบ่งทุกอย่างออกเป็นหลายฝ่ายด้วยกฏเกณฑ์ของความสวยงาม....
....สิ่งที่สวยงามกว่า มักจะถูกยกขึ้นไว้เป็นอันดับต้นๆของการได้รับโอกาสที่ดีกว่าและคู่ที่ดีกว่าเสมอ....
....ส่วนสิ่งที่อ่อนด้อยกว่า ก็ต้องรอต่อไป.....ไร้คู่.......
....ฟังดูน่าเศร้า....
....แต่โลกเราไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น....
....อาจจะช้า....แต่ใช่ว่าไม่มี.....
....ผมเชื่อว่าทุกคน มีคู่ที่เหมาะสมกับคุณอยู่ในที่ใดที่หนึ่งเสมอ....
....อยู่ที่คุณต้องมองให้เห็นให้ได้....
....เพราะในบางครั้ง โอกาสก็มาเพียงแว่วๆๆ....
....แค่การปล่อยใจเพียงเสี้ยวนาที โอกาสเดียวของคุณอาจหลุดลอยไป อย่างไม่มีวันหวนกลับ....
....เพราะงั้น....ลองมาตั้งใจดูซักครั้งนะครับ.....
....ปล่อยใจ....ให้เปิดรับสัมผัสแห่งรักแท้....
....ที่คู่ของคุณสื่อสารมากับสายลม....
....ถ้าเจอเมื่อไหร่ จับไว้ให้แน่น....
....แล้วมีความสุขไปกับชีวิตของคุณที่กำลังถูกเติมเต็มนะครับ....
เอ้า....ยิ้มกันได้แล้ววววว
....(ยิ้ม)....
....ไม่เว้นแม้แต่เราๆท่านๆ....
....เคยแปลกใจกันบ้างมั้ย....ว่า....
..บนโลกนี้แบ่งทุกอย่างออกเป็นหลายฝ่ายด้วยกฏเกณฑ์ของความสวยงาม....
....สิ่งที่สวยงามกว่า มักจะถูกยกขึ้นไว้เป็นอันดับต้นๆของการได้รับโอกาสที่ดีกว่าและคู่ที่ดีกว่าเสมอ....
....ส่วนสิ่งที่อ่อนด้อยกว่า ก็ต้องรอต่อไป.....ไร้คู่.......
....ฟังดูน่าเศร้า....
....แต่โลกเราไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น....
....อาจจะช้า....แต่ใช่ว่าไม่มี.....
....ผมเชื่อว่าทุกคน มีคู่ที่เหมาะสมกับคุณอยู่ในที่ใดที่หนึ่งเสมอ....
....อยู่ที่คุณต้องมองให้เห็นให้ได้....
....เพราะในบางครั้ง โอกาสก็มาเพียงแว่วๆๆ....
....แค่การปล่อยใจเพียงเสี้ยวนาที โอกาสเดียวของคุณอาจหลุดลอยไป อย่างไม่มีวันหวนกลับ....
....เพราะงั้น....ลองมาตั้งใจดูซักครั้งนะครับ.....
....ปล่อยใจ....ให้เปิดรับสัมผัสแห่งรักแท้....
....ที่คู่ของคุณสื่อสารมากับสายลม....
....ถ้าเจอเมื่อไหร่ จับไว้ให้แน่น....
....แล้วมีความสุขไปกับชีวิตของคุณที่กำลังถูกเติมเต็มนะครับ....
เอ้า....ยิ้มกันได้แล้ววววว
....(ยิ้ม)....
วิ่ง...ยิ้ม...รัก...
"การวิ่ง" ทำให้สุขภาพแข็งแรง............
............งั้นเรามา"วิ่ง"กันทุกวัน เนอะ เนอะ....(ยิ้ม)
"การยิ้ม" ทำให้อารมณ์แข็งแรง...........
............งั้นเรามา"ยิ้ม"กันทุกวัน เนอะ เนอะ....(ยิ้มกว้าง)
"การรัก" ทำให้หัวใจแข็งแรง..............
............งั้นเรามา"รัก"กันทุกวัน เนอะ เนอะ....(ยิ้มจนตาหยี..เหอๆๆ)
...แค่ทำสามอย่างนี้ได้ทุกวัน...
...ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วคร้าบบบบบบ...
...(ยิ้ม)...
ปล.เหอๆๆ.................(ยิ้ม)
............งั้นเรามา"วิ่ง"กันทุกวัน เนอะ เนอะ....(ยิ้ม)
"การยิ้ม" ทำให้อารมณ์แข็งแรง...........
............งั้นเรามา"ยิ้ม"กันทุกวัน เนอะ เนอะ....(ยิ้มกว้าง)
"การรัก" ทำให้หัวใจแข็งแรง..............
............งั้นเรามา"รัก"กันทุกวัน เนอะ เนอะ....(ยิ้มจนตาหยี..เหอๆๆ)
...แค่ทำสามอย่างนี้ได้ทุกวัน...
...ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วคร้าบบบบบบ...
...(ยิ้ม)...
ปล.เหอๆๆ.................(ยิ้ม)
ว่าด้วยเรื่องของ..."การกระทำ และ ความรู้สึก"
....เพื่อนๆเคยสงสัยกันมั้ยครับว่า....
"การกระทำ"กับ"ความรู้สึก"
....อันไหนเกิดก่อนกัน....
ลองคิดกันดูเล่นๆนะครับ...
ว่าเราอารมณ์ดีเพราะเรายิ้ม...
...หรือว่าเพราะเรายิ้ม...เราก็เลยอารมณ์ดี...
...เราเศร้าเพราะเราร้องไห้...
...หรือว่าเพราะเราร้องไห้...เราก็เลยเศร้า...
อืมมม....ท่าจะว่ากันตามทฤษฎีแล้ว
ความรู้สึกน่าจะเกิดก่อนนะครับ...เนื่องจากว่า...
เวลาที่คนเราถูกกระตุ้นด้วยสิ่งเร้า...ร่างกายจะส่งสัญญาณไปที่สมอง
แล้วสมองก็จะวิเคราะห์เป็นความรู้สึกส่งออกมา ซึ่งจะมีผลให้ร่างกายแสดงอาการตอบสนองกับความรู้สึกนั้นๆ
แตกต่างกันไปตามแต่สิ่งที่เข้ามากระทบ....
สิ่งเร้า------>สมอง------->ความรู้สึก------->การแสดงออก
จะเห็นว่า...ความรู้สึกจะเกิดก่อนการแสดงออก...
แต่ในบางครั้ง...
...ด้วยความที่กระบวนการเหล่านี้มันเกิดขึ้นซ้ำๆ จนสมองเกิดการจดจำลำดับที่แน่นอนได้แล้ว...
...เราจึงสามารถทำในสิ่งที่กลับกันได้
...นั่นหมายถึงว่า...
...เราสามารถสร้างอารมณ์ดีได้ถ้าเรายิ้ม...
...หรือแม้แต่...เราสามารถเศร้าได้...เพียงแค่เราร้องไห้...
...แนวความคิดนี้ ได้มีนักจิตวิทยาหลายท่านยืนยันว่าได้ผล...
...ผมเองก็ลองมากับตัวเองแล้ว...ก็รู้สึกว่ามันได้ผลเหมือนกันครับ...
...ใหม่ๆอาจจะดูขัดๆหน่อย...เหมือนคนบ้า...ที่ร้องไห้อยู่ดีๆก็หัวเราะขึ้นมาซะงั้น
...แต่ในที่สุดเราก็จะอารมณ์ดีครับ...ผมรับรอง.....ลองกันดูนะครับ(สนุกดี)
....แค่นี้แหละครับ....
...ไปแร้ววววววววว
"การกระทำ"กับ"ความรู้สึก"
....อันไหนเกิดก่อนกัน....
ลองคิดกันดูเล่นๆนะครับ...
ว่าเราอารมณ์ดีเพราะเรายิ้ม...
...หรือว่าเพราะเรายิ้ม...เราก็เลยอารมณ์ดี...
...เราเศร้าเพราะเราร้องไห้...
...หรือว่าเพราะเราร้องไห้...เราก็เลยเศร้า...
อืมมม....ท่าจะว่ากันตามทฤษฎีแล้ว
ความรู้สึกน่าจะเกิดก่อนนะครับ...เนื่องจากว่า...
เวลาที่คนเราถูกกระตุ้นด้วยสิ่งเร้า...ร่างกายจะส่งสัญญาณไปที่สมอง
แล้วสมองก็จะวิเคราะห์เป็นความรู้สึกส่งออกมา ซึ่งจะมีผลให้ร่างกายแสดงอาการตอบสนองกับความรู้สึกนั้นๆ
แตกต่างกันไปตามแต่สิ่งที่เข้ามากระทบ....
สิ่งเร้า------>สมอง------->ความรู้สึก------->การแสดงออก
จะเห็นว่า...ความรู้สึกจะเกิดก่อนการแสดงออก...
แต่ในบางครั้ง...
...ด้วยความที่กระบวนการเหล่านี้มันเกิดขึ้นซ้ำๆ จนสมองเกิดการจดจำลำดับที่แน่นอนได้แล้ว...
...เราจึงสามารถทำในสิ่งที่กลับกันได้
...นั่นหมายถึงว่า...
...เราสามารถสร้างอารมณ์ดีได้ถ้าเรายิ้ม...
...หรือแม้แต่...เราสามารถเศร้าได้...เพียงแค่เราร้องไห้...
...แนวความคิดนี้ ได้มีนักจิตวิทยาหลายท่านยืนยันว่าได้ผล...
...ผมเองก็ลองมากับตัวเองแล้ว...ก็รู้สึกว่ามันได้ผลเหมือนกันครับ...
...ใหม่ๆอาจจะดูขัดๆหน่อย...เหมือนคนบ้า...ที่ร้องไห้อยู่ดีๆก็หัวเราะขึ้นมาซะงั้น
...แต่ในที่สุดเราก็จะอารมณ์ดีครับ...ผมรับรอง.....ลองกันดูนะครับ(สนุกดี)
....แค่นี้แหละครับ....
...ไปแร้ววววววววว
...ช่วงเวลาในอุดมคติ...
....เคยได้ยินประโยคที่ว่า....
...."ช่วงเวลาในอุดมคติ"....
....กันมั้ยครับ....
ผมเชื่อว่า..หลายคนน่าจะเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก
ซึ่งก็ไม่แปลกหรอกครับที่จะเป็นอย่างนั้น
เพราะว่าผมเพิ่งคิดมันขึ้นมาเมื่อครู่นี้เอง...
เมื่อสองวันที่ผ่านมา...
ผมได้มีโอกาสไปพักผ่อนสมองครั้งแรก ในรอบหลายๆปี
เป็นการพักผ่อนที่ไม่มีงานอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง...
...หัวโล่ง...ใจโล่ง...ตัวเบา...
เหมือนกับว่าความเครียดมันหนีไปพักร้อน หลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งปี
การเที่ยวแบบของผม ไม่มีอะไรยุ่งยาก ไม่มีแผนการเดินทาง ไม่มีตารางเวลาในการไปที่ต่างๆ
ผมแค่ไปอยู่นิ่งๆ....นิ่งๆ.....และก็นิ่งๆ
...อยากไปไหนก็ไป...อยากทำอะไรก็ทำ...ถ้าเกิดขี้เกียจขึ้นมา ก็ไม่ไปเอาดื้อๆ...ใช้ชีวิตอย่างที่อยากจะใช้...
...อาจฟังดูไร้สาระ และน่าเบื่อหน่ายสำหรับบางคน
...แต่สำหรับผมแล้ว...มันมีรสชาติของ"อิสระ"อยู่อย่างเต็มเปี่ยม
...แม้ว่าจะเป็นช่วงสั้นๆ...
...แต่เวลาที่เราร้อนจากไอแดดที่แผดเผา...ขอเพียงแค่ได้เข้าไปอยู่ในร้านขายของที่ติดแอร์ซักพัก
...ชีวิตก็สดชื่นขึ้นเป็นกองไม่ใช่หรือ...
..การไปพักผ่อนครั้งนี้...ให้อะไรที่ดีๆหลายอย่าง...
...ได้พูดในเรื่องที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน(โล่งเลย...ตัวกลวงโบ๋)
...ได้รู้ในเรื่องที่ไม่เคยรู้เยอะมาก(ทำให้หลายเรื่องที่เคยแคลงใจชัดเจนขึ้น)
...ได้ตลกกับบางเหตุการณ์ที่ตื่นเต้น...ยังกะในหนังเลย(เหอๆๆๆๆ)(แหม่แหม...คุณพี่ใส่แว่นล่ะก็..ทำไปได้)
...ได้เสียใจและเป็นทุกข์ทรมานกับหลายเรื่อง(บวมและใสกันเลยทีเดียว)(ไม่ต้องหัวเราะ)
...และก็ได้ดีใจและมีความสุขมากๆกับหลายๆเรื่องเช่นกัน...
...ซึ่งดูเหมือนน้ำหนักมันจะเทลาดมาทางข้อสุดท้ายซะมาก...ถึงมากที่สุด
...บางครั้ง...
...การที่เราได้รู้อะไรเยอะขึ้น...แม้มันอาจต้องแลกมากับ...(อืมมมม)...คางวัวในความฝัน...
...แต่มันก็ช่วยเติมให้...ภาพในความคิดชัดเจนขึ้น...
...ซึ่งพอมันชัดเจนแล้ว..อะไรก็ง่ายขึ้น...เห็นขอบเขตว่าทำได้แค่ไหน....
...ไม่ต้องไปต่อเติมเองในจินตนาการ..ที่อาจจะคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริงเยอะ...
...ถือเป็นการพักที่ดีที่สุดตั้งแต่ก้าวย่างเข้าสู่ทางสายใหม่
...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีๆ สะท้อนและฝังลึกไว้ในกระดาษผิวมันที่จับต้องได้
บางส่วนฝังอยู่ในเศษเหล็กและกระแสไฟฟ้าในกล่องสี่เหลี่ยม
ไว้เพื่อเป็นบทย่อให้ระลึกถึง ยามที่กำลังใจเกิดภาวะวิกฤต
ถึงกระนั้นเรื่องราวทั้งหมดนั้นก็ยังได้ถูกบันทึกไว้ในจุดที่ไม่มีวันลบออกไปจากชีวิตของคนคนนึงได้อีกด้วย
เพื่อจะได้แน่ใจว่า..สิ่งดีๆเหล่านั้นมันจะคงอยู่ตลอดกาลและไม่มีวันหายไปไหน....
..."ช่วงเวลาในอุดมคติ"...
....คือ..ช่วงเวลาที่....
...คนเรา...มีอะไรก็พูดกันตรงๆ...บอกกันตรงๆ...แสดงออกอย่างไร้มารยา...ไม่มีหน้ากาก...ไม่มีเสแสร้ง...ไม่ทำเพื่อคาดหวังผล...
แต่ทำเพราะอยากทำ...พูดเพราะอยากพูด...แสดงออกเพราะอยากแสดงออก....ด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ
...โดยอยู่บนพื้นฐานของการไว้เนื้อเชื่อใจซึ่งกันและกัน...ว่า...
...เราไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายกัน...เราเพียงแสดงออกในสิ่งที่เราเป็นและรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา...
...ดีหรือไม่ดี ก็สะสางและปรับความเข้าใจกันเดี๋ยวนั้น ไม่ต้องเก็บมันไปให้กลายเป็นหนามแหลมคอยทิ่มแทงใจ...
..มันน่าจะทำให้คนเรา ใช้ชีวิตง่ายขึ้น ยอมรับความจริงได้อย่างแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่ไปจมอยู่กับความหวัง ที่ไร้สิ้นแม้แต่เงา ที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อปลอบใจตัวเอง
(ทั้งที่จริงมันเป็นเพียงแค่การยืดเวลาให้ความเจ็บปวดมันสะสมเยอะขึ้นจนในตอนท้าย..มันก็จะวนกลับมาทำร้ายเราเองอย่างหนักหน่วงจนไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป)
และเมื่อเรายอมรับความจริงได้ง่ายขึ้นแล้ว...ไม่หลบตัวเองเข้าไปหาความฝันที่ไร้ค่าแล้ว...
ผมเชื่อว่า...ในทุกๆวันมันจะดีขึ้น....คุณค่าในตัวเราจะมากขึ้น...เราจะรักตัวเองมากขึ้น...
และเมื่อสามารถเป็นได้อย่างนี้แล้ว....
...ก็จะไม่มีใครทำอะไรเราได้อีกต่อไป
..."ช่วงเวลาในอุดมคติ"...
...ผมเพิ่งจะผ่านมันมาครับ...
...."ช่วงเวลาในอุดมคติ"....
....กันมั้ยครับ....
ผมเชื่อว่า..หลายคนน่าจะเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก
ซึ่งก็ไม่แปลกหรอกครับที่จะเป็นอย่างนั้น
เพราะว่าผมเพิ่งคิดมันขึ้นมาเมื่อครู่นี้เอง...
เมื่อสองวันที่ผ่านมา...
ผมได้มีโอกาสไปพักผ่อนสมองครั้งแรก ในรอบหลายๆปี
เป็นการพักผ่อนที่ไม่มีงานอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง...
...หัวโล่ง...ใจโล่ง...ตัวเบา...
เหมือนกับว่าความเครียดมันหนีไปพักร้อน หลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งปี
การเที่ยวแบบของผม ไม่มีอะไรยุ่งยาก ไม่มีแผนการเดินทาง ไม่มีตารางเวลาในการไปที่ต่างๆ
ผมแค่ไปอยู่นิ่งๆ....นิ่งๆ.....และก็นิ่งๆ
...อยากไปไหนก็ไป...อยากทำอะไรก็ทำ...ถ้าเกิดขี้เกียจขึ้นมา ก็ไม่ไปเอาดื้อๆ...ใช้ชีวิตอย่างที่อยากจะใช้...
...อาจฟังดูไร้สาระ และน่าเบื่อหน่ายสำหรับบางคน
...แต่สำหรับผมแล้ว...มันมีรสชาติของ"อิสระ"อยู่อย่างเต็มเปี่ยม
...แม้ว่าจะเป็นช่วงสั้นๆ...
...แต่เวลาที่เราร้อนจากไอแดดที่แผดเผา...ขอเพียงแค่ได้เข้าไปอยู่ในร้านขายของที่ติดแอร์ซักพัก
...ชีวิตก็สดชื่นขึ้นเป็นกองไม่ใช่หรือ...
..การไปพักผ่อนครั้งนี้...ให้อะไรที่ดีๆหลายอย่าง...
...ได้พูดในเรื่องที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน(โล่งเลย...ตัวกลวงโบ๋)
...ได้รู้ในเรื่องที่ไม่เคยรู้เยอะมาก(ทำให้หลายเรื่องที่เคยแคลงใจชัดเจนขึ้น)
...ได้ตลกกับบางเหตุการณ์ที่ตื่นเต้น...ยังกะในหนังเลย(เหอๆๆๆๆ)(แหม่แหม...คุณพี่ใส่แว่นล่ะก็..ทำไปได้)
...ได้เสียใจและเป็นทุกข์ทรมานกับหลายเรื่อง(บวมและใสกันเลยทีเดียว)(ไม่ต้องหัวเราะ)
...และก็ได้ดีใจและมีความสุขมากๆกับหลายๆเรื่องเช่นกัน...
...ซึ่งดูเหมือนน้ำหนักมันจะเทลาดมาทางข้อสุดท้ายซะมาก...ถึงมากที่สุด
...บางครั้ง...
...การที่เราได้รู้อะไรเยอะขึ้น...แม้มันอาจต้องแลกมากับ...(อืมมมม)...คางวัวในความฝัน...
...แต่มันก็ช่วยเติมให้...ภาพในความคิดชัดเจนขึ้น...
...ซึ่งพอมันชัดเจนแล้ว..อะไรก็ง่ายขึ้น...เห็นขอบเขตว่าทำได้แค่ไหน....
...ไม่ต้องไปต่อเติมเองในจินตนาการ..ที่อาจจะคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริงเยอะ...
...ถือเป็นการพักที่ดีที่สุดตั้งแต่ก้าวย่างเข้าสู่ทางสายใหม่
...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีๆ สะท้อนและฝังลึกไว้ในกระดาษผิวมันที่จับต้องได้
บางส่วนฝังอยู่ในเศษเหล็กและกระแสไฟฟ้าในกล่องสี่เหลี่ยม
ไว้เพื่อเป็นบทย่อให้ระลึกถึง ยามที่กำลังใจเกิดภาวะวิกฤต
ถึงกระนั้นเรื่องราวทั้งหมดนั้นก็ยังได้ถูกบันทึกไว้ในจุดที่ไม่มีวันลบออกไปจากชีวิตของคนคนนึงได้อีกด้วย
เพื่อจะได้แน่ใจว่า..สิ่งดีๆเหล่านั้นมันจะคงอยู่ตลอดกาลและไม่มีวันหายไปไหน....
..."ช่วงเวลาในอุดมคติ"...
....คือ..ช่วงเวลาที่....
...คนเรา...มีอะไรก็พูดกันตรงๆ...บอกกันตรงๆ...แสดงออกอย่างไร้มารยา...ไม่มีหน้ากาก...ไม่มีเสแสร้ง...ไม่ทำเพื่อคาดหวังผล...
แต่ทำเพราะอยากทำ...พูดเพราะอยากพูด...แสดงออกเพราะอยากแสดงออก....ด้วยความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ
...โดยอยู่บนพื้นฐานของการไว้เนื้อเชื่อใจซึ่งกันและกัน...ว่า...
...เราไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายกัน...เราเพียงแสดงออกในสิ่งที่เราเป็นและรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา...
...ดีหรือไม่ดี ก็สะสางและปรับความเข้าใจกันเดี๋ยวนั้น ไม่ต้องเก็บมันไปให้กลายเป็นหนามแหลมคอยทิ่มแทงใจ...
..มันน่าจะทำให้คนเรา ใช้ชีวิตง่ายขึ้น ยอมรับความจริงได้อย่างแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่ไปจมอยู่กับความหวัง ที่ไร้สิ้นแม้แต่เงา ที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อปลอบใจตัวเอง
(ทั้งที่จริงมันเป็นเพียงแค่การยืดเวลาให้ความเจ็บปวดมันสะสมเยอะขึ้นจนในตอนท้าย..มันก็จะวนกลับมาทำร้ายเราเองอย่างหนักหน่วงจนไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป)
และเมื่อเรายอมรับความจริงได้ง่ายขึ้นแล้ว...ไม่หลบตัวเองเข้าไปหาความฝันที่ไร้ค่าแล้ว...
ผมเชื่อว่า...ในทุกๆวันมันจะดีขึ้น....คุณค่าในตัวเราจะมากขึ้น...เราจะรักตัวเองมากขึ้น...
และเมื่อสามารถเป็นได้อย่างนี้แล้ว....
...ก็จะไม่มีใครทำอะไรเราได้อีกต่อไป
..."ช่วงเวลาในอุดมคติ"...
...ผมเพิ่งจะผ่านมันมาครับ...
จะบอกว่ารักทำไม?
เมื่อคืน...ผมโกรธครับ....โกรธมาก....
ที่มีใครคนหนึ่ง..มาทำให้น้องผมต้องร้องไห้....
ผมโกรธมากจริงๆๆๆ.....โกรธจนพล่ามไม่หยุด...
ไปๆมาๆ..ตีสี่ซะงั้น......กำจริงๆ........เหอๆๆๆๆ
ทำไมนะ....คนเราถึงไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้าง
ยิ่งคนที่เป็นแฟนกันด้วยแล้วล่ะก็.... ยิ่งต้องคิดให้มากกว่าเดิมเป็นร้อยๆเท่า
เพราะทุกการกระทำของเรา....จะมีใจของอีกคนเข้ามาร่วมรู้สึกด้วย
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องคิดให้มาก....ว่าทำไปแล้ว...อีกคนจะรู้สึกยังไง
ไม่ใช่เอะอะก็ พูดแต่ประโยคสุดฮิต...ผมเป็นคนแบบนี้...นิสัยผมเป็นแบบนี้...
ถ้าคิดแต่แบบนี้...........แล้วจะมาเป็นแฟนกันทำไม
...................อยู่คนเดียวจะไม่สบายใจกว่าเหรอ?
ก็ในเมื่อมันเป็นเรื่องธรรมดา...
ที่เวลาเป็นแฟนกัน...จะต้องเจอปัญหามากมาย....
นั่นก็เพราะ...
คุณจะต้องเอาเรื่องของอีกคนมาคิดด้วย...เอาความรู้สึกของเค้ามาคิดด้วย...อยู่ตลอดเวลา
การที่เราบอกว่าเรา"รัก"เค้านั้น....มีความหมายมากแค่ไหน
มันไม่ได้หมายความว่า...คุณจะ"พยายาม"อย่างที่สุด เพื่อให้คนที่คุณ"รัก"มีความสุขหรอกหรือ
คุณจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ใจของคนที่คุณ"รัก"บอบช้ำหรอกหรือ
....ถ้าไม่ใช่.....คุณยังจะเรียกมันว่า"รัก"ได้อีกหรือ
สำหรับผมแล้ว.....อย่างที่เคยบอกไป....
คำว่า"รัก"ไม่ใช่"คำสาป" ที่จะผูกมัดคนที่พูดให้ไปใหนไม่ได้....
แต่มันเป็นเพียงการแสดงเจตนารมณ์ที่ดีว่า....ผมรู้สึกดีกับคุณมากนะ...อยากให้คุณมาร่วมใช้ชีวิตและเดินไปพร้อมๆกันกับผมนะ
แน่นอนว่า...จะไปกันรอดมั้ย.....ไม่มีใครรู้หรอก.....
ยิ่งนานก็ยิ่งรู้จักกันมากขึ้น....เจอเรื่องที่ไม่เคยรู้มากขึ้น....
ถ้าเป็นเรื่องที่ดีเข้ากันได้ ก็ดีไป....แต่ถ้าเป็นเรื่องที่อาจไม่ดีกับอีกฝ่ายและต้องมีการปรับตัวเข้ามาเกี่ยวข้องล่ะ
ตอนนี้แหละ...คำว่า"รัก"ที่คุณชอบย้ำนักหนา...มันจะย้อนกลับมาพิสูจน์...ว่า....
คุณจะยอมเพื่อคนที่คุณ"รัก"ได้หรือเปล่า
จะยอมเปลี่ยน..ยอมปรับ...ได้หรือเปล่า
และถ้าไม่ได้....คุณจะ"พยายาม"ที่จะทำมันได้ซักแค่ไหน...ก่อนที่จะบอกว่า"ผมทำไม่ได้หรอก...มันไม่ใช่ตัวผม"
เรื่องเหล่านี้แหละ...มันคือตัววัดปริมาณความรักที่คุณมีให้คนอื่น
ที่ผมกล้าพูด...ก็เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา...ผมไม่เคยลังเลที่จะลองปรับในสิ่งที่คนรักผมขอ...
ผมเชื่อว่า...ถ้าคุณพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว...ไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี....
เค้าจะเข้าใจ....เพราะเค้าเห็นว่าคุณพยายามอย่างเต็มความสามารถแล้ว...
อย่าลืมว่าเค้าก็"รัก"คุณเหมือนกัน....ไม่มีใครอยากเห็นคนที่ตัวเอง"รัก"ต้องทุกข์ทรมานหรอก
ในที่สุด...ถ้ามันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ....ก็ต้องยอมเปลี่ยนสถานะ...ไปอยู่ในรูปแบบอื่น ที่จะยังทำให้รู้สึกดีๆต่อกันเหมือนเดิม
นี่สิ...เค้าถึงจะเรียกว่า"รัก"กันจริงๆ
รักโดยไม่คาดหวังว่า...ทำไมไม่เข้าใจ.....ทำไมไม่....ทำไม........
..........มีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมด
บางอย่างมันไม่ต้องมีเหตุผลหรอก...ไม่ว่ามันจะดูยึดติดกับคำพูด..ยึดติดกับการกระทำ...หรือยึดติดกับอะไรก็ตามที่คุณจะยกมาอ้าง....
ยึดติดแล้วมันยังไง....ในเมื่อคนที่คุณบอกว่า"รัก"เค้า กำลังต้องการมากๆ
ในเวลานี้...คุณจะคิดถึงตัวเองหรือคิดถึงใคร...
ถ้าเวลาที่ทะเลาะกัน...ถ้าคุณไม่ผิด คุณก็จะไม่ง้อหรือไง...
คุณอยากเอาชนะเหรอ...ชนะแฟนตัวเองแล้วมันได้อะไรวะ....มันจะช่วยให้คุณดูดีขึ้นมาใช่มั้ย....
ผมเป็นคนที่เกลียดการกระทำลักษณะทวงบุญคุณเอามากๆๆๆๆๆ
ยิ่งถ้าทำกับแฟนตัวเองด้วยแล้ว....โคตรเกลียดเลย
ถ้าทุกอย่างมันต้องทำเท่ากันไปตลอด....เสมอภาคกันไปตลอด...
มันจะมีช่วงเวลาไหนที่ทำให้เรารู้สึกได้ถึงความรักที่มีต่อกันล่ะ....
....ตัวผมเอง...ถึงแม้จะคาดหวังอยู่บ้าง...แต่ผมแค่ต้องการเห็นเพียงความพยายามเท่านั้นเอง
เพราะนั่นมันเป็นสิ่งที่จะบอกกับผมว่า...คนที่ผมรักเค้าเอาใจใส่กับความรู้สึกของผมมากๆเหมือนกัน
ส่วนเค้าจะทำได้หรือไม่นั้น...มันไม่สำคัญเท่าความเอาใจใส่ที่ให้กันหรอก
ฉะนั้น ขอเหอะ...อะไรที่ทำแล้ว...มันไม่ได้เดือดร้อนถึงตาย...ก็ทำเถอะ...
อาจดูไม่เท่...ไม่หล่อ...อายเพื่อน.....
แต่คุณจะโคตรน่ารักในสายตา...ของคนที่รักคุณเลย
และนั่นมันก็สำคัญที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ.....
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
โมโหโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(ยิ่งคิดยิ่งโมโห)
ที่มีใครคนหนึ่ง..มาทำให้น้องผมต้องร้องไห้....
ผมโกรธมากจริงๆๆๆ.....โกรธจนพล่ามไม่หยุด...
ไปๆมาๆ..ตีสี่ซะงั้น......กำจริงๆ........เหอๆๆๆๆ
ทำไมนะ....คนเราถึงไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้าง
ยิ่งคนที่เป็นแฟนกันด้วยแล้วล่ะก็.... ยิ่งต้องคิดให้มากกว่าเดิมเป็นร้อยๆเท่า
เพราะทุกการกระทำของเรา....จะมีใจของอีกคนเข้ามาร่วมรู้สึกด้วย
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องคิดให้มาก....ว่าทำไปแล้ว...อีกคนจะรู้สึกยังไง
ไม่ใช่เอะอะก็ พูดแต่ประโยคสุดฮิต...ผมเป็นคนแบบนี้...นิสัยผมเป็นแบบนี้...
ถ้าคิดแต่แบบนี้...........แล้วจะมาเป็นแฟนกันทำไม
...................อยู่คนเดียวจะไม่สบายใจกว่าเหรอ?
ก็ในเมื่อมันเป็นเรื่องธรรมดา...
ที่เวลาเป็นแฟนกัน...จะต้องเจอปัญหามากมาย....
นั่นก็เพราะ...
คุณจะต้องเอาเรื่องของอีกคนมาคิดด้วย...เอาความรู้สึกของเค้ามาคิดด้วย...อยู่ตลอดเวลา
การที่เราบอกว่าเรา"รัก"เค้านั้น....มีความหมายมากแค่ไหน
มันไม่ได้หมายความว่า...คุณจะ"พยายาม"อย่างที่สุด เพื่อให้คนที่คุณ"รัก"มีความสุขหรอกหรือ
คุณจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ใจของคนที่คุณ"รัก"บอบช้ำหรอกหรือ
....ถ้าไม่ใช่.....คุณยังจะเรียกมันว่า"รัก"ได้อีกหรือ
สำหรับผมแล้ว.....อย่างที่เคยบอกไป....
คำว่า"รัก"ไม่ใช่"คำสาป" ที่จะผูกมัดคนที่พูดให้ไปใหนไม่ได้....
แต่มันเป็นเพียงการแสดงเจตนารมณ์ที่ดีว่า....ผมรู้สึกดีกับคุณมากนะ...อยากให้คุณมาร่วมใช้ชีวิตและเดินไปพร้อมๆกันกับผมนะ
แน่นอนว่า...จะไปกันรอดมั้ย.....ไม่มีใครรู้หรอก.....
ยิ่งนานก็ยิ่งรู้จักกันมากขึ้น....เจอเรื่องที่ไม่เคยรู้มากขึ้น....
ถ้าเป็นเรื่องที่ดีเข้ากันได้ ก็ดีไป....แต่ถ้าเป็นเรื่องที่อาจไม่ดีกับอีกฝ่ายและต้องมีการปรับตัวเข้ามาเกี่ยวข้องล่ะ
ตอนนี้แหละ...คำว่า"รัก"ที่คุณชอบย้ำนักหนา...มันจะย้อนกลับมาพิสูจน์...ว่า....
คุณจะยอมเพื่อคนที่คุณ"รัก"ได้หรือเปล่า
จะยอมเปลี่ยน..ยอมปรับ...ได้หรือเปล่า
และถ้าไม่ได้....คุณจะ"พยายาม"ที่จะทำมันได้ซักแค่ไหน...ก่อนที่จะบอกว่า"ผมทำไม่ได้หรอก...มันไม่ใช่ตัวผม"
เรื่องเหล่านี้แหละ...มันคือตัววัดปริมาณความรักที่คุณมีให้คนอื่น
ที่ผมกล้าพูด...ก็เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา...ผมไม่เคยลังเลที่จะลองปรับในสิ่งที่คนรักผมขอ...
ผมเชื่อว่า...ถ้าคุณพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว...ไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี....
เค้าจะเข้าใจ....เพราะเค้าเห็นว่าคุณพยายามอย่างเต็มความสามารถแล้ว...
อย่าลืมว่าเค้าก็"รัก"คุณเหมือนกัน....ไม่มีใครอยากเห็นคนที่ตัวเอง"รัก"ต้องทุกข์ทรมานหรอก
ในที่สุด...ถ้ามันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ....ก็ต้องยอมเปลี่ยนสถานะ...ไปอยู่ในรูปแบบอื่น ที่จะยังทำให้รู้สึกดีๆต่อกันเหมือนเดิม
นี่สิ...เค้าถึงจะเรียกว่า"รัก"กันจริงๆ
รักโดยไม่คาดหวังว่า...ทำไมไม่เข้าใจ.....ทำไมไม่....ทำไม........
..........มีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมด
บางอย่างมันไม่ต้องมีเหตุผลหรอก...ไม่ว่ามันจะดูยึดติดกับคำพูด..ยึดติดกับการกระทำ...หรือยึดติดกับอะไรก็ตามที่คุณจะยกมาอ้าง....
ยึดติดแล้วมันยังไง....ในเมื่อคนที่คุณบอกว่า"รัก"เค้า กำลังต้องการมากๆ
ในเวลานี้...คุณจะคิดถึงตัวเองหรือคิดถึงใคร...
ถ้าเวลาที่ทะเลาะกัน...ถ้าคุณไม่ผิด คุณก็จะไม่ง้อหรือไง...
คุณอยากเอาชนะเหรอ...ชนะแฟนตัวเองแล้วมันได้อะไรวะ....มันจะช่วยให้คุณดูดีขึ้นมาใช่มั้ย....
ผมเป็นคนที่เกลียดการกระทำลักษณะทวงบุญคุณเอามากๆๆๆๆๆ
ยิ่งถ้าทำกับแฟนตัวเองด้วยแล้ว....โคตรเกลียดเลย
ถ้าทุกอย่างมันต้องทำเท่ากันไปตลอด....เสมอภาคกันไปตลอด...
มันจะมีช่วงเวลาไหนที่ทำให้เรารู้สึกได้ถึงความรักที่มีต่อกันล่ะ....
....ตัวผมเอง...ถึงแม้จะคาดหวังอยู่บ้าง...แต่ผมแค่ต้องการเห็นเพียงความพยายามเท่านั้นเอง
เพราะนั่นมันเป็นสิ่งที่จะบอกกับผมว่า...คนที่ผมรักเค้าเอาใจใส่กับความรู้สึกของผมมากๆเหมือนกัน
ส่วนเค้าจะทำได้หรือไม่นั้น...มันไม่สำคัญเท่าความเอาใจใส่ที่ให้กันหรอก
ฉะนั้น ขอเหอะ...อะไรที่ทำแล้ว...มันไม่ได้เดือดร้อนถึงตาย...ก็ทำเถอะ...
อาจดูไม่เท่...ไม่หล่อ...อายเพื่อน.....
แต่คุณจะโคตรน่ารักในสายตา...ของคนที่รักคุณเลย
และนั่นมันก็สำคัญที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ.....
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
โมโหโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
(ยิ่งคิดยิ่งโมโห)
การจัดการกับ"อดีต"
dnopista
อดีต.........มันก็เป็นแค่........เนื้อหาในสมุดแห่งความทรงจำบางส่วนบางตอนนะคะที่รัก
ที่...มีทั้งเรื่องดี........และก็เรื่องร้าย
อันที่จริงคนเราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องลืมอดีต....
....เนื่องจากว่าอดีต จะเป็นเสมือนโครงร่างที่จะช่วยลดความผิดพลาด...
...และขัดเกลาปัญหาต่างๆที่มักจะเกิดจากตัวเราเอง ให้มันลดน้อยลง
ซึ่งนั่นถือเป็นข้อดี....
.....
...แต่ในบางกรณี ก็ต่างออกไป ........
เมื่อใดก็ตาม...ที่"อดีต"มันกำลังมีผล ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นใน"ปัจจุบัน"กำลังค่อยๆพังทลายลงไปอย่างช้าๆ
เมื่อนั้นคงถึงเวลาที่...เราจะต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะลบอดีตเหล่านั้นออกไปจากชีวิตของเราเสียที
...ถึงแม้ว่ามันจะหอมหวานหรือทุกข์ทนเพียงใด....
ก็ไม่มีใครที่จะใช้ชีวิตใน"ปัจจุบัน" ด้วยเรื่องเก่าๆใน"อดีต"ได้
....เพราะมันไม่มีอยู่จริง......
ฉะนั้น ที่รักของพี่จงเข้มแข็งและแน่วแน่นะคะ...
...อยู่กับปัจจุบัน...
เพื่อที่ว่า....วันนี้ในปัจจุบัน...มันจะไม่กลายเป็นอดีตที่แสนโหดร้ายในวันข้างหน้าอีกต่อไป....
หยุดอดีตทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้ เพื่อที่สุดที่รักของพี่จะได้เจอกับวัน...
....วันที่ไม่ต้องเศร้ากับเรื่องราวที่ผ่านมาอีกแล้ว....
สู้ๆนะคะคนเก่ง...น้องอ้อของพี่ปอนด์ทำได้อยู่แล้วล่ะ เนอะๆ เอ้า ยิ้มสู้มันนะคะ
พี่ปอนด์ยืนอยู่ข้างๆอ้อ ตรงนี้เสมอ ไม่ต้องกังวลนะคะ ไม่มีวันที่เราจะพรากจากกันนะคะคนดี
.........พี่ปอนด์ รัก อ้อนะครับ........
อดีต.........มันก็เป็นแค่........เนื้อหาในสมุดแห่งความทรงจำบางส่วนบางตอนนะคะที่รัก
ที่...มีทั้งเรื่องดี........และก็เรื่องร้าย
อันที่จริงคนเราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องลืมอดีต....
....เนื่องจากว่าอดีต จะเป็นเสมือนโครงร่างที่จะช่วยลดความผิดพลาด...
...และขัดเกลาปัญหาต่างๆที่มักจะเกิดจากตัวเราเอง ให้มันลดน้อยลง
ซึ่งนั่นถือเป็นข้อดี....
.....
...แต่ในบางกรณี ก็ต่างออกไป ........
เมื่อใดก็ตาม...ที่"อดีต"มันกำลังมีผล ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นใน"ปัจจุบัน"กำลังค่อยๆพังทลายลงไปอย่างช้าๆ
เมื่อนั้นคงถึงเวลาที่...เราจะต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะลบอดีตเหล่านั้นออกไปจากชีวิตของเราเสียที
...ถึงแม้ว่ามันจะหอมหวานหรือทุกข์ทนเพียงใด....
ก็ไม่มีใครที่จะใช้ชีวิตใน"ปัจจุบัน" ด้วยเรื่องเก่าๆใน"อดีต"ได้
....เพราะมันไม่มีอยู่จริง......
ฉะนั้น ที่รักของพี่จงเข้มแข็งและแน่วแน่นะคะ...
...อยู่กับปัจจุบัน...
เพื่อที่ว่า....วันนี้ในปัจจุบัน...มันจะไม่กลายเป็นอดีตที่แสนโหดร้ายในวันข้างหน้าอีกต่อไป....
หยุดอดีตทุกอย่างไว้เพียงแค่นี้ เพื่อที่สุดที่รักของพี่จะได้เจอกับวัน...
....วันที่ไม่ต้องเศร้ากับเรื่องราวที่ผ่านมาอีกแล้ว....
สู้ๆนะคะคนเก่ง...น้องอ้อของพี่ปอนด์ทำได้อยู่แล้วล่ะ เนอะๆ เอ้า ยิ้มสู้มันนะคะ
พี่ปอนด์ยืนอยู่ข้างๆอ้อ ตรงนี้เสมอ ไม่ต้องกังวลนะคะ ไม่มีวันที่เราจะพรากจากกันนะคะคนดี
.........พี่ปอนด์ รัก อ้อนะครับ........
09 มกราคม 2551
ข้อดีและข้อเสีย ของอาการ"ชิน"ในมนุษย์
...ชินจัง...ชินจัง...ชินจัง...ชินจัง...
เวลาที่เราได้ยินคำนี้ คุณๆจะนึกถึงอะไรครับ...
แน่นอนว่า กว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์น่าจะอดไม่ได้ที่จะนึกถึง...ไอ้เด็กหัวรูปเมล็ดถั่ว จอมทะลึ่งแสนทะเล้น ที่มักสร้างเสียงหัวเราะให้เราแทบทุกครั้ง
แน่นอนว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย...แต่นั่นมันเมื่อนานมาแล้วครับ...
ทุกวันนี้ ถ้าเมื่อใดที่ผมบังเอิญไปได้ยินประโยคนี้....."ชินจัง"......
ภาพแรกที่เกิดขึ้นในห้วงความคิด มักจะเป็นภาพของเด็กสาววัยรุ่นที่กำลังแสดงกิริยาอาการของการ"ชิน"กับอะไรบางอย่าง
ท่วงท่าและสีหน้าของเธอไม่ได้บ่งบอกชี้ชัดว่า...เธอพอใจหรือไม่พอใจกับการ"ชิน"ครั้งนี้
แต่ทุกครั้งที่ภาพเหล่านี้ปรากฏขึ้นในสมอง...ผมเองอดที่จะคิดไม่ได้ว่า ไอ้ความ"ชิน"ของมนุษย์นั้นมันช่างแสนมหัศจรรย์พันลึกเหลือเกิน
ทำไมน่ะเหรอครับ...
...ก็ลองคิดดูเล่นๆนะครับว่า ถ้าคนเราไม่รู้จักชินกับอะไรบางอย่างที่มันแย่ลงแล้วล่ะก็...เราจะสามารถดำรงชีวิตต่อไปได้ยังไง
ยกตัวอย่างเช่น..
...อุณหภูมิของโลกที่กำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆในตอนนี้ ถ้าเทียบกับเมื่อยี่สิบปีก่อนแล้วล่ะก็ อุณหภูมิขนาดนี้คงทำให้เราขาดใจตายไปนานแล้ว
ขนาดช่วงนั้นก็ถือว่าร้อนมากแล้ว และที่สำคัญคือมันค่อยร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ แต่เราก็ทนกันได้ เพราะว่าเรา"ชิน"
...ภาวะรถติดของกรุงเทพฯ ที่แต่ก่อนดูจะเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก มาถึงทุกวันนี้ปริมาณรถก็ยังมียอดเพิ่มขึ้นอย่างถล่มทลายในขณะที่ถนนเพิ่มขึ้นนิดหน่อย
แน่นอนว่าปัญหารถติดต้องยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ แต่เราก็ทนกันได้ นั่นก็เพราะว่าเรา"ชิน"
และยังมีอีกมากมายหลายตัวอย่างที่ยกมาเขียนได้เป็นร้อยหน้า...แต่ไม่เขียน(อยากรู้อ่ะดิ)(เหอๆ)
จากตัวอย่างที่ยกมานั้น จะเห็นว่าโดยส่วนใหญ่แล้วอาการ"ชิน"โดยมาก มักจะเป็นกระบวนการแก้ภาวะความอึดอัดทางอารมณ์ โดยการค่อยๆเกลี่ยความรู้สึกอึดอัดให้เป็นเรื่องธรรมดาในที่สุด
แต่ก็มีบางครั้งที่อาการ"ชิน"นั้นเกิดจากการปรับตัวทางระบบชีววิทยา เช่น...
...คนที่เป็นกุ๊กจะต้องโดนน้ำมันกระเด็นใส่ตลอดเวลา ทีแรกก็ร้อน แต่พอนานเข้าก็เริ่มชินเริ่มไม่รู้สึก
...หรืออย่างเช่นคนที่ต้องเดินเท้าเปล่าตลอดเวลา ที่พอนานเข้าเค้าก็จะไม่รู้สึกเจ็บ คือ นอกจากเค้าจะชินกับความเจ็บปวดแล้ว ที่ฝ่าเท้าเค้าก็ยังหนาขึ้นเพื่อให้เดินได้ง่ายขึ้นอีกด้วย....
จะเห็นได้ว่า อาการ"ชิน"ก็คือระบบการปรับตัวทั้งทางร่างกายและก็จิตใจ ให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลง เพื่อที่จะให้มนุษย์ผู้นั้นสามารถดำรงชีวิตต่อไปได้อย่างปกติสุข
เท่าที่ยกตัวอย่างมาบางส่วนนั้น จะเห็นว่า อาการ"ชิน"ช่างมีข้อดีและคุณประโยชน์เหลือคณานับกับมนุษย์เราเสียเหลือเกิน...
...แต่นั่นมันเพียงด้านเดียวที่เราเห็น....แท้ที่จริงแล้ว อาการ"ชิน"ก็มีข้อเสียที่น่ากลัวอยู่เหมือนกัน
ข้อเสียที่ว่านั้นก็คือ การ"ชิน"กับอะไรที่ดีๆ จนเป็นปกติ พอนานเข้าเราก็จะรู้สึกว่ามันช่างแสนจะธรรมดา และแสวงหาความพึงพอใจแห่งใหม่อย่างไม่รู้จบสิ้น
ข้อเสียอันนี้ มันเกิดขึ้นเนื่องจากว่า...ระบบการสร้างความเคยชินของมนุษย์นั้นจะเริ่มต้นขึ้นก็ต่อเมื่อ เมื่อใดที่เราต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่คงเดิมเป็นเวลานาน
หรือต้องพบเจอกับเรื่องราวหรือเหตุการณ์ซ้ำๆอยู่ตลอดเวลา โดยไม่ได้มีการจำแนกว่าเรื่องใดควรจะ"ชิน"และเรื่องใดไม่ควรที่จะ"ชิน"
ดังนั้นในหลายเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันของเราจึงถูกความ"ชิน"บ่อนทำลาย
ยกตัวอย่างเช่น เวลาที่เราได้ของเล่นใหม่ รถใหม่หรืออะไรก็ตามที่ใหม่ สังเกตว่า เราจะเอาใจใส่มันอย่างที่สุด ดูแลมันอย่างดีที่สุด คิดถึงมันมากที่สุด
แต่พอนานเข้าเราก็จะเริ่มเบื่อ เริ่ม"ชิน"กับความใหม่นั้นจนกลายเป็นความรู้สึกที่แสนธรรมดาน่าเบื่อหน่าย และหาเรื่องอื่นที่สดใหม่กว่ามาทดแทน
นี่เป็นตัวอย่างที่เกิดขึ้นกับสิ่งของที่มันไม่มีความรู้สึก ...
...แต่ลองคิดดูว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นกับความรักและกับคนที่คุณรักล่ะ ...จะเกิดอะไรขึ้น...
...ถ้าวันนึงคุณรู้สึกเฉยๆกับคนที่คุณรัก หรือแม้แต่ตัวคุณเองก็อาจกลายเป็นก้อนเนื้อก้อนเก่าที่ปราศจากความตื่นเต้นเร้าใจ รอวันถูกเขี่ยทิ้ง
..แน่นอนว่ามันคงไม่ดีแน่ ไม่ดีกับใครเลย
...และที่สำคัญก็ คือ เราไม่ควร"ชิน"กับเรื่องพวกนี้เลย
เท่าที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น ตัวผมไม่ได้ต้องการที่จะมาเปรียบเทียบว่า ไอ้ข้อดีและข้อเสียของอาการ"ชิน"นี้ อันใหนจะมากกว่ากัน
เพียงแต่ต้องการยกตัวอย่างให้เห็นถึงธรรมชาติของระบบการทำงานของมันก็เท่านั้น เพื่อที่ว่าในที่สุด...เราจะได้รู้เท่าทันตัวเอง
และเอามันมาปรับใช้เพื่อความสมบูรณ์ในชีวิต...
...มันจะดีแค่ใหน ถ้าเราพยายามทำทุกวันให้แตกต่าง ใส่ใจในความซ้ำ และรักกันเหมือนเพิ่งเจอกันวันแรก...โดยไม่ยอม"ชิน"กับสิ่งเดิม
...มันจะดีแค่ไหน ถ้าเวลาที่เราเกิดทุกข์ เราก็พยายาม"ชิน"กับความทุกข์นั้น จนมันเบาบางลงไปในที่สุด
...มันจะดีแค่ใหน ถ้าเราสามารถ"ชิน"หรือ"ไม่ชิน"กับสิ่งที่เหมาะสมได้
...เพราะถ้าเราทำได้จริง ความทุกข์ต่างๆที่เคยมีจะค่อยๆหายไป และความสุขที่เรามีก็จะยิ่งเพิ่มพูน
เพราะฉะนั้น มาเริ่มกันตั้งแต่วันนี้นะครับ...
อย่าเพิ่ง"ชิน"ไปซะก่อนนะครับ
(ยิ้ม)
ปล.ตอนนี้ตัวผมเองมีเรื่องที่ไม่สบายใจและทุกข์ใจกับมันมาก แต่ผมจะไม่ยอม"ชิน"กับมันหรอกครับ
เพราะผมเชื่อว่า บางครั้งความเจ็บปวดและทรมาน มันก็คืออาการที่แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของบางเรื่อง บางคน ที่เราให้ความสำคัญกับเค้ามากๆ
มันคงจะแย่มาก ถ้าเกิดเรา"ชิน"กับเรื่องแบบนี้ เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง นั่นหมายความว่า..ความสำคัญของเค้าเริ่มจะหายไปแล้ว
...ซึ่งเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้จริงๆ...
แต่ก็เอาเถอะครับ...ไม่ต้องเป็นห่วง...ตัวผมเองนั้น นอกจากจะทนเหมือนแรดแล้ว ก็ยังแรดเหลือทนอีกด้วยนะครับ เหอๆๆ
04 มกราคม 2551
ชิวิตนี้ ไม่มีอะไรแน่นอน
ชีวิตนี้...ไม่มีอะไรที่แน่นอนหรอกเนอะ(เสียงในความคิด..เอื้อนเอ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบทางอารมณ์)ใช่....ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก(เสียงจริง...เปล่งออกจากกล่องเสียงที่ไร้อารมณ์)จริงอยู่...ที่เราสามารถกำหนดวันพรุ่งนี้ให้เป็นไปตามที่เราต้องการได้แต่เราก็ไม่สามารถควบคุมมันได้....ทั้งหมด.....บางสิ่งบางอย่าง ได้ถูกใครบางคนกำหนดไว้แล้ว...หรือบางทีอาจไม่มีใครกำหนดอะไรเลยก็ได้...เพียงแค่ว่า...เรื่องเหล่ามันอยู่นอกเหนือการควบคุมของมนุษย์ธรรมดาอย่างเราๆท่านๆ.......ก็เท่านั้น..."ชีวิตจริง..ไม่ได้ควบคุมง่ายเหมือนการทดลองวิทยาศาสตร์หรอกนะครับ"ชีวิตจริง..สรุปผลการทดลองค่อนข้างยากลำบากว่า"สำเร็จ"หรือ"ล้มเหลว"ใคร"ผิด"หรือใคร"ถูก"...ตัดสินกันค่อนข้างลำบาก...เพราะ...ผลดีหรือร้ายที่เกิดขึ้น...ให้ผลกับบางคน..บางสังคม..บางวัฒนธรรมแตกต่างกันไปตามระยะเวลาที่เนิ่นนานมากขึ้นเรื่อยๆคนที่ดูโหดร้ายในช่วงต้น...อาจกลายเป็นวีรบุรุษในอีกหลายร้อยปีต่อมาคนที่ดูบ้าบอ หลุดโลก...อาจกลายเป็นอัจฉริยะในอีกหลายช่วงศตวรรษ....แล้วเราจะเอาอะไรมาวัดกันหล่ะครับพี่น้อง(แน่นอนว่า..ต้องป็นดอกไม้กับปิ่นโต อย่างแน่นอนค้าบ...(ฮา))..ว่าไอ้ที่เราทำๆอยู่เนี่ย..ตกลงมัน"ผิด"จริงเหรอเราจะมีทางรู้ได้มั้ย...ว่ามันน่าจะเป็นสิ่งที่"ถูก"ในอนาคต
แน่นอนว่าไม่มีใครบอกได้...
มีแค่ตัวเราเองเท่านั้นแหละครับ...ที่รู้
..รู้ว่า..เราทำไปด้วยเจตนาที่ดีหรือเปล่า
...ผมเชื่อนะครับ...ว่า...
ถ้าเราคิดดี...ไม่ว่าการกระทำนั้นจะขัดกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างไร
มันก็ต้องดี...
ดีกับเรา...และที่สำคัญที่สุดก็คือ ดีกับคนที่เราตั้งใจทำให้เค้าด้วย(แม้ว่าตอนนี้เค้าอาจจะยังไม่เห็น)
เราเชื่อว่า....
...เราดูแลเค้าได้ดีกว่า...
...รักเค้าได้มากกว่า...
และถึงแม้ว่า..ปลายทางอาจจะไม่หอมหวาน..
เราก็เชื่อว่า...
..อย่างน้อยในระหว่างทาง..
เราก็จะไม่ทำให้เค้าผิดหวัง..ไม่ทำให้เค้าเศร้า...
เพื่อให้อย่างน้อยตอนจบ ถึงแม่ว่าจะเศร้าไปนิด...แต่ก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
...จบอย่างงดงาม..
แต่ไม่ต้องกังวลครับ...
คงอีกนาน...เพราะนี่ผมยังไม่ได้เริ่มเขียนเลย...
ทำได้แต่นั่งคิดไปวันๆ...ฝันไปวันๆ...
และที่สำคัญ...
ผมไม่ถนัดเขียนเรื่องเศร้าหรอกครับ....
...เนอะ(ยิ้ม)
แน่นอนว่าไม่มีใครบอกได้...
มีแค่ตัวเราเองเท่านั้นแหละครับ...ที่รู้
..รู้ว่า..เราทำไปด้วยเจตนาที่ดีหรือเปล่า
...ผมเชื่อนะครับ...ว่า...
ถ้าเราคิดดี...ไม่ว่าการกระทำนั้นจะขัดกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างไร
มันก็ต้องดี...
ดีกับเรา...และที่สำคัญที่สุดก็คือ ดีกับคนที่เราตั้งใจทำให้เค้าด้วย(แม้ว่าตอนนี้เค้าอาจจะยังไม่เห็น)
เราเชื่อว่า....
...เราดูแลเค้าได้ดีกว่า...
...รักเค้าได้มากกว่า...
และถึงแม้ว่า..ปลายทางอาจจะไม่หอมหวาน..
เราก็เชื่อว่า...
..อย่างน้อยในระหว่างทาง..
เราก็จะไม่ทำให้เค้าผิดหวัง..ไม่ทำให้เค้าเศร้า...
เพื่อให้อย่างน้อยตอนจบ ถึงแม่ว่าจะเศร้าไปนิด...แต่ก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
...จบอย่างงดงาม..
แต่ไม่ต้องกังวลครับ...
คงอีกนาน...เพราะนี่ผมยังไม่ได้เริ่มเขียนเลย...
ทำได้แต่นั่งคิดไปวันๆ...ฝันไปวันๆ...
และที่สำคัญ...
ผมไม่ถนัดเขียนเรื่องเศร้าหรอกครับ....
...เนอะ(ยิ้ม)
บันทึกของกิ้งก่าน้อย(บทแตกต่อจาก กิ้งก่ากับหน้ากาก)
03 สิงหาคม 2550
14:00 น. กรมศิลปากร
(จากส่วนหนึ่ง ในบันทึกของกิ้งก่าน้อย)(แนะนำให้อ่านบทก่อนหน้านี้ซะก่อนนะครับจะได้ไม่งง)
วันนี้ได้มีโอกาสคุยกับมนุษย์คนหนึ่ง...คุยกันนานเลย
หัวข้อที่คุย..ก็เหมือนเคยแหละ..
ไม่ว่าครั้งไหนๆ..."มนุษย์"ก็มักจะโอ้อวดในความสามารถของตัวเองอยู่เสมอ..เสมอ...
อันที่จริงแล้ว..ถึงแม้ว่าเราจะแอบหมั่นไส้อยู่บ้าง
แต่เราก็รู้สึกว่า...มนุษย์นั้นเก่งจริงๆ..ทั้งๆที่เกิดทีหลัง..
แต่ปัจจุบันกลับดู..มีพัฒนาการเยอะที่สุด...เยอะมาก...
เยอะจนเราคาดไม่ถึง...และตามไม่ทัน
...ไม่มีวันตามทัน
....
สัตว์เลื้อยคลานอย่างเรา...
มีชีวิตอยู่ได้...ด้วยการขับเคลื่อนของสัญชาตญานเพียงอย่างเดียว
...เราไม่ต้องคิดอะไร
หิวเราก็กิน..ง่วงเราก็นอน...
จู่ๆวันดีคืนดี...ก็ถูกจับกินซะงั้น...
เหอๆ...ตลกดี
เราอิจฉามนุษย์ที่มีความคิดเป็นของตัวเอง..แต่ละคนสามารถคิดเองได้อย่างอิสระ
ต่างจากพวกเรา...ที่ไม่มีโอกาสคิด...ทุกสิ่งดำเนินไปเพราะมันต้องเป็นอย่างนั้น
ผมไม่แปลกใจเลย..ที่ไม่มีซักตัวในพวกเราที่ได้เป็นนายก(จำมาจากที่มนุษย์ชอบพูดกัน)
...เพราะพวกเราเหมือนกันหมด เหมือนโดยไม่ได้ตั้งใจ..เพราะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตั้งใจ
ฟังดูน่าเศร้า...แต่พวกเราก็ไม่เป็นไรหรอก
...เพราะเราเศร้าไม่เป็น...
....
เราอิจฉามนุษย์มาตลอด...เพราะมนุษย์สามารถสร้างความแตกต่างได้
สร้างคุณค่าในตัวเองได้ อย่างที่ไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใคร
เราอิจฉาตลอดมา...จนกระทั้งวันนี้
...วันนี้เรารู้สึกต่างไป...ไม่เหมือนเดิม
...เราไม่เข้าใจว่า...
...เหตุใดมนุษย์จึงละทิ้งความสามารถในการแยกแยะและคิดอย่างเป็นอิสระของตัวเองไป
...ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ดีมากๆ
...เพราะสิ่งนี้มันจะทำให้มนุษย์ทุกคนสามารถตอบสนองความต้องการของตัวเองได้อย่างไม่รู้จบ
...สามารถเข้าใจตัวเองและคนอื่นได้อย่างถ่องแท้และตรงจุด
...ทั้งที่มีสิ่งที่ดีมากอยู่กับตัว...
...แต่มนุษย์กลับเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่คนส่วนใหญ่บอกให้เชื่อ
เชื่อโดยปราศจากการคิดไตร่ตรอง...เชื่อเพราะเค้าบอกว่าดี...
เพื่อนๆที่กำลังอ่านบันทึกของผมอยู่ไม่ต้องแอบเถียงในใจนะครับ..
ผมไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องลองไปซะหมด...
...เรื่องอะไรที่ลองแล้วมันมีผลเสียกับคนอื่นหรือกับตัวเราเอง
เราก็ไม่ต้องไปลองมันหรอกครับ..เช่นพวกยาอี ไรเงี้ย(แหม เถียงในใจกันเชียว)
หรือบางเรื่องที่มันไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนมากมายถ้าไม่รู้จริง..ก็ไม่เป็นไร เว้นไปบ้างก็ได้ครับ
เช่น จักรวาลไม่มีที่สิ้นสุด แต่มีขอบเขตไรเงี้ย(แฮ่ๆๆ..ล้อเล่นนะค๊า)
เรื่องพวกนี้มันเป็นองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ที่มีโอกาสเปลี่ยนแปลงได้เสมอ...
แต่ที่ผมกำลังพูดอยู่น่ะ หมายถึงว่า...
... เรารู้ดีที่สุดว่าเราชอบอะไร ถนัดอะไร แต่ก็มักเอาแต่ทำตามคนอื่น...
แล้วเวลาผิดพลาดมา..ก็มักจะโทษคนนู้นคนนี้ว่าแนะนำไม่ดี
เฮ้ออออออออออ....
ผมล่ะงงจริงๆ..ว่ามนุษย์อย่างพวกคุณยังไม่รู้จักตัวเองกันอีกเหรอ
...หลายคนคงเคยอธิบายกับคนอื่นว่า..
"...เห็นเราเป็นอย่างนี้...แต่จริงๆแล้วเราเป็นแบบนี้นะ"
เพราะสิ่งที่สื่อออกมา อาจไม่ใช่สิ่งที่คุณเป็น...
.........
เพราะงั้น...แน่นอนว่าในทางกลับกัน
สิ่งที่คุณเห็น..อาจไม่ใช่สิ่งที่เค้าเป็น
...แต่ทำไงดีล่ะ คนส่วนใหญ่มักทึกทักอย่างจริงจังว่าเป็นอย่างนั้นแน่นอน...
คุณก็เลยต้องบอกว่า...
"...โห...ทำแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะ"
(ประโยคสุดคลาสสิคที่จำเค้ามาพูดทั้งนั้น...ใครๆเค้าก็บอก ใครๆเค้าก็คิด เฮ้อออออออออออออ)
เพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้....แค่นั้น(น่าภาคภูมิใจจริงๆ)
.....
ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังม่านน้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกสามีทิ้ง..และผู้หญิงคนนี้ดันเป็นเพื่อนคุณ...มันมีอะไรแอบแฝงอยู่บ้าง
คุณอาจรุมประนามผู้ชายคนนั้นว่าเลว...ว่าโหดร้าย..แต่คุณเคยรู้บ้างหรือเปล่าว่า(หมายถึงรู้จริงๆนะ ไม่ใช่ฟังจากเพื่อนคุณฝ่ายเดียว)เพื่อนคุณทำอะไรกับเค้าไว้บ้าง
คุณกล้าที่จะรู้หรือเปล่า..และถ้าคุณรู้แล้ว ปรากฏว่าเพื่อนคุณผิด..คุณจะกล้าบอกกับเพื่อนคุณอย่างนั้นหรือเปล่า ยอมรับความจริงได้หรือเปล่า
.....
จะดีกว่ามั้ย...
ถ้าเกิดคุณจะลองเปิดใจและทำความเข้าใจในเหตุผลของคนอื่นดูบ้าง
...โดยปราศจากอคติ...(ยาก แต่มนุษย์อย่างคุณๆท่านๆทำได้อยู่แล้วล่ะ..อยู่ที่จะทำหรือเปล่าเท่านั้นแหละ)
และเชื่อใจคนที่คุณห่วงเค้า บ้างว่า....เค้าต้องมีอะไรที่สำคัญมากๆแน่นอนถึงได้ทำอย่างนี้
แค่เชื่อใจ...แค่นั้นเอง
เพราะบางอย่าง...บางคนอาจไม่มีทางเข้าใจ ถ้าไม่เจอกับตัวเอง
การที่คุณไม่เข้าใจ..ไม่ได้ผิดอะไร...ขอเพียงแค่เชื่อใจกัน
อย่าไปบอกว่าคนนั้นผิด...คนนี้ถูก
คุณไม่ได้เก่งขนาดนั้น
ไม่มีใครเก่งขนาดนั้น
...ขอแค่คุณอยู่เฉยๆอย่างให้เกียรติกัน
มิตรภาพมันก็จะยาวนาน...ตราบจนสิ้นกรรม(เหอๆๆ)
ปล.อย่าหมั่นไส้ผมเลย ผมมันก็แค่สัตว์เลื้อยคลานตัวเล็กๆที่ไม่มีคุณค่าอะไร ผมทำอย่างคุณไม่ได้หรอก ผมไม่เก่งขนาดนั้น เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาทำค้อน เหอๆๆๆๆ
....
กิ้งก่าน้อยกรอยใจ(...ทำไมต้องกิ้งก่าน้อยกรอยใจด้วยอ่ะ...)(ไม่รู้อ่ะ)(แฮ่ๆๆ)
15:00 น.
14:00 น. กรมศิลปากร
(จากส่วนหนึ่ง ในบันทึกของกิ้งก่าน้อย)(แนะนำให้อ่านบทก่อนหน้านี้ซะก่อนนะครับจะได้ไม่งง)
วันนี้ได้มีโอกาสคุยกับมนุษย์คนหนึ่ง...คุยกันนานเลย
หัวข้อที่คุย..ก็เหมือนเคยแหละ..
ไม่ว่าครั้งไหนๆ..."มนุษย์"ก็มักจะโอ้อวดในความสามารถของตัวเองอยู่เสมอ..เสมอ...
อันที่จริงแล้ว..ถึงแม้ว่าเราจะแอบหมั่นไส้อยู่บ้าง
แต่เราก็รู้สึกว่า...มนุษย์นั้นเก่งจริงๆ..ทั้งๆที่เกิดทีหลัง..
แต่ปัจจุบันกลับดู..มีพัฒนาการเยอะที่สุด...เยอะมาก...
เยอะจนเราคาดไม่ถึง...และตามไม่ทัน
...ไม่มีวันตามทัน
....
สัตว์เลื้อยคลานอย่างเรา...
มีชีวิตอยู่ได้...ด้วยการขับเคลื่อนของสัญชาตญานเพียงอย่างเดียว
...เราไม่ต้องคิดอะไร
หิวเราก็กิน..ง่วงเราก็นอน...
จู่ๆวันดีคืนดี...ก็ถูกจับกินซะงั้น...
เหอๆ...ตลกดี
เราอิจฉามนุษย์ที่มีความคิดเป็นของตัวเอง..แต่ละคนสามารถคิดเองได้อย่างอิสระ
ต่างจากพวกเรา...ที่ไม่มีโอกาสคิด...ทุกสิ่งดำเนินไปเพราะมันต้องเป็นอย่างนั้น
ผมไม่แปลกใจเลย..ที่ไม่มีซักตัวในพวกเราที่ได้เป็นนายก(จำมาจากที่มนุษย์ชอบพูดกัน)
...เพราะพวกเราเหมือนกันหมด เหมือนโดยไม่ได้ตั้งใจ..เพราะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะตั้งใจ
ฟังดูน่าเศร้า...แต่พวกเราก็ไม่เป็นไรหรอก
...เพราะเราเศร้าไม่เป็น...
....
เราอิจฉามนุษย์มาตลอด...เพราะมนุษย์สามารถสร้างความแตกต่างได้
สร้างคุณค่าในตัวเองได้ อย่างที่ไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใคร
เราอิจฉาตลอดมา...จนกระทั้งวันนี้
...วันนี้เรารู้สึกต่างไป...ไม่เหมือนเดิม
...เราไม่เข้าใจว่า...
...เหตุใดมนุษย์จึงละทิ้งความสามารถในการแยกแยะและคิดอย่างเป็นอิสระของตัวเองไป
...ทั้งที่มันเป็นสิ่งที่ดีมากๆ
...เพราะสิ่งนี้มันจะทำให้มนุษย์ทุกคนสามารถตอบสนองความต้องการของตัวเองได้อย่างไม่รู้จบ
...สามารถเข้าใจตัวเองและคนอื่นได้อย่างถ่องแท้และตรงจุด
...ทั้งที่มีสิ่งที่ดีมากอยู่กับตัว...
...แต่มนุษย์กลับเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่คนส่วนใหญ่บอกให้เชื่อ
เชื่อโดยปราศจากการคิดไตร่ตรอง...เชื่อเพราะเค้าบอกว่าดี...
เพื่อนๆที่กำลังอ่านบันทึกของผมอยู่ไม่ต้องแอบเถียงในใจนะครับ..
ผมไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องลองไปซะหมด...
...เรื่องอะไรที่ลองแล้วมันมีผลเสียกับคนอื่นหรือกับตัวเราเอง
เราก็ไม่ต้องไปลองมันหรอกครับ..เช่นพวกยาอี ไรเงี้ย(แหม เถียงในใจกันเชียว)
หรือบางเรื่องที่มันไม่ได้ทำให้เราเดือดร้อนมากมายถ้าไม่รู้จริง..ก็ไม่เป็นไร เว้นไปบ้างก็ได้ครับ
เช่น จักรวาลไม่มีที่สิ้นสุด แต่มีขอบเขตไรเงี้ย(แฮ่ๆๆ..ล้อเล่นนะค๊า)
เรื่องพวกนี้มันเป็นองค์ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ที่มีโอกาสเปลี่ยนแปลงได้เสมอ...
แต่ที่ผมกำลังพูดอยู่น่ะ หมายถึงว่า...
... เรารู้ดีที่สุดว่าเราชอบอะไร ถนัดอะไร แต่ก็มักเอาแต่ทำตามคนอื่น...
แล้วเวลาผิดพลาดมา..ก็มักจะโทษคนนู้นคนนี้ว่าแนะนำไม่ดี
เฮ้ออออออออออ....
ผมล่ะงงจริงๆ..ว่ามนุษย์อย่างพวกคุณยังไม่รู้จักตัวเองกันอีกเหรอ
...หลายคนคงเคยอธิบายกับคนอื่นว่า..
"...เห็นเราเป็นอย่างนี้...แต่จริงๆแล้วเราเป็นแบบนี้นะ"
เพราะสิ่งที่สื่อออกมา อาจไม่ใช่สิ่งที่คุณเป็น...
.........
เพราะงั้น...แน่นอนว่าในทางกลับกัน
สิ่งที่คุณเห็น..อาจไม่ใช่สิ่งที่เค้าเป็น
...แต่ทำไงดีล่ะ คนส่วนใหญ่มักทึกทักอย่างจริงจังว่าเป็นอย่างนั้นแน่นอน...
คุณก็เลยต้องบอกว่า...
"...โห...ทำแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะ"
(ประโยคสุดคลาสสิคที่จำเค้ามาพูดทั้งนั้น...ใครๆเค้าก็บอก ใครๆเค้าก็คิด เฮ้อออออออออออออ)
เพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้....แค่นั้น(น่าภาคภูมิใจจริงๆ)
.....
ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังม่านน้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกสามีทิ้ง..และผู้หญิงคนนี้ดันเป็นเพื่อนคุณ...มันมีอะไรแอบแฝงอยู่บ้าง
คุณอาจรุมประนามผู้ชายคนนั้นว่าเลว...ว่าโหดร้าย..แต่คุณเคยรู้บ้างหรือเปล่าว่า(หมายถึงรู้จริงๆนะ ไม่ใช่ฟังจากเพื่อนคุณฝ่ายเดียว)เพื่อนคุณทำอะไรกับเค้าไว้บ้าง
คุณกล้าที่จะรู้หรือเปล่า..และถ้าคุณรู้แล้ว ปรากฏว่าเพื่อนคุณผิด..คุณจะกล้าบอกกับเพื่อนคุณอย่างนั้นหรือเปล่า ยอมรับความจริงได้หรือเปล่า
.....
จะดีกว่ามั้ย...
ถ้าเกิดคุณจะลองเปิดใจและทำความเข้าใจในเหตุผลของคนอื่นดูบ้าง
...โดยปราศจากอคติ...(ยาก แต่มนุษย์อย่างคุณๆท่านๆทำได้อยู่แล้วล่ะ..อยู่ที่จะทำหรือเปล่าเท่านั้นแหละ)
และเชื่อใจคนที่คุณห่วงเค้า บ้างว่า....เค้าต้องมีอะไรที่สำคัญมากๆแน่นอนถึงได้ทำอย่างนี้
แค่เชื่อใจ...แค่นั้นเอง
เพราะบางอย่าง...บางคนอาจไม่มีทางเข้าใจ ถ้าไม่เจอกับตัวเอง
การที่คุณไม่เข้าใจ..ไม่ได้ผิดอะไร...ขอเพียงแค่เชื่อใจกัน
อย่าไปบอกว่าคนนั้นผิด...คนนี้ถูก
คุณไม่ได้เก่งขนาดนั้น
ไม่มีใครเก่งขนาดนั้น
...ขอแค่คุณอยู่เฉยๆอย่างให้เกียรติกัน
มิตรภาพมันก็จะยาวนาน...ตราบจนสิ้นกรรม(เหอๆๆ)
ปล.อย่าหมั่นไส้ผมเลย ผมมันก็แค่สัตว์เลื้อยคลานตัวเล็กๆที่ไม่มีคุณค่าอะไร ผมทำอย่างคุณไม่ได้หรอก ผมไม่เก่งขนาดนั้น เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาทำค้อน เหอๆๆๆๆ
....
กิ้งก่าน้อยกรอยใจ(...ทำไมต้องกิ้งก่าน้อยกรอยใจด้วยอ่ะ...)(ไม่รู้อ่ะ)(แฮ่ๆๆ)
15:00 น.
กิ้งก่ากับหน้ากาก
มนุษย์เรา..
เป็นสัตว์ที่มีศักยภาพสูงในการทำความเข้าใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัว
และสามารถปรับตัวให้เข้ากับทุกองค์ประกอบที่รายล้อมได้เป็นอย่างดี
แน่นอนว่า...
...กิ้งก่าบางตัวอาจหันมาค้อน แล้วเถียงด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งว่า...
...จะปรับตัวเก่งได้ยังไง..ในเมื่อมนุษย์เปลี่ยนสีไม่ได้
...อืม..ก็จริงอยู่ (มนุษย์ครุ่นคิด)
..แต่มนุษย์เราก็มีเสื้อผ้าอาภรณ์ที่หลากหลาย ที่ทำให้เปลี่ยนสีได้โดยไร้ขีดจำกัด
...กิ้งก่าอย่างพวกท่าน เปลี่ยนสีเป็นลายหลุยซ์ วีต๊องงได้อ๊ะเปล่าล่ะ(มนุษย์แสยะยิ้ม)
(ฮึ!!!...กิ้งก่าทำท่าตะปู....ค้อน!!!!!!!!!!!)(ฮา)
เพราะเรามีสมองที่ทรงพลังที่สุดในโลก...ถ้าเราทำอะไรไม่ได้...
เราก็แค่สร้างมันขึ้นมา...ไม่ต้องรอโอกาสจากธรรมชาติเหมือนพวกท่านหรอก
เราไม่มีกระดอง..ไม่มีเปลือกแข็ง..เราก็แค่สร้างตึกขึ้นมาห่อตัวเราไว้..
นอกจากจะแข็งแรงกว่าแล้ว..ยังกว้างขวางกว่าอีก...สวยกว่าด้วย
(ฮึ!!!...กิ้งก่าทำท่าตะปูอีกครั้ง....ค้อน!!!!!!!!!!!)(ฮา)
...พอแล้ว!!!เล่นซ้ำ!!!!(ฮา)
และนอกจากเราจะมีเสื้อผ้าที่สามารถเปลี่ยนสีตัวเรา..มีตึกห่อหุ้มตัวเราได้แล้วนะ...(มนุษย์พูดต่อ)
...เรายังมีหน้ากากที่สามารถทำให้เราเปลี่ยน"สี"ของสถานะทางสังคมของเราได้ด้วยนะ
(นี่ถือเป็นขั้นแอดวานซ์สุดๆของเราเลยนะ...รู้แล้วเหยียบไว้)(กิ้งก่าทำหน้าสงสัย)
อยากให้ใครรู้สึกดีกับเรา...เราก็ใส่หน้ากากที่ดูดีเข้าไปหาเค้า...
"คนส่วนใหญ่"คิดว่าแบบไหนดี...เราก็ใส่หน้ากากที่"พวกเค้า"คิดว่าดีนั้นเข้าหา...
แค่นี้เราก็ดูดีแล้ว...ง่ายๆ(น้ำเสียงภูมิใจ)
..อะไรนะ...โห..ไม่ต้องไปคิดมากหรอก
จะเสียเวลาไปรู้ทำไม..ว่าทำไมมันถึงดี...แค่ทำตามก็พอแล้ว
ขืนมัวแต่ไปนั่งคิดว่า...ทำไมคนนั้นถึงทำอย่างนี้..คนนี้ถึงทำอย่างนั้น...
วันๆไม่ต้องทำอะไรกันพอดี...
ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง...ถ้าเราไปนั่งทำความเข้าใจทั้งหมดคงไม่ไหวหรอก
เกาะกระแสไว้ดีกว่า...เซฟสุด...เชื่อดิ
เพราะถ้าเกิด..ใครบางคนเลือกเดินทางที่แตกต่างกับกระแสหลักนะ
เวลาที่เค้าล้ม...เจ็บตัว...เราก็แค่เดินไปบอกเค้าว่า..
...เห็นมั้ยล่ะ...บอกแล้วไม่เชื่อ...ทุกคนก็จะชื่นชมเราว่ารู้จักตักเตือนเพื่อน..ตักเตือนพี่
...อะไรนะ..ถ้าเกิดเค้าสวนกระแส แล้วผ่านไปได้ด้วยดีน่ะเหรอ...
โห่..ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเล๊ยย...บอกให้ก็ได้
..ก็เข้าไปยิ้มแสดงความดีใจด้วย...พร้อมกับประโยคสุดคลาสสิคว่า...
โห...ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเธอจะทำได้ เรามองเธอผิดไปจริงๆ...เธอนี่สุดๆจริงๆยอมรับเลยอ่ะ...แล้วก็ยิ้มนิดนึง
...แค่นี้เค้าก็ไม่โกรธไม่เคืองอะไรเราแล้ว...เชื่อดิ
เห็นมั้ยว่า...มันเป็นขั้นแอดวานซ์จริงๆ...
เพราะไม่ว่าสถานการณ์ไหนๆ...
...เราก็จะถูกเสมอ...มีคนยอมรับเสมอ...
กิ้งก่าอย่างพวกนายทำได้หรือเปล่าล่ะ(ทำท่าทางเย้ยหยัน)
".................................."
".................................."
".................................."
(กิ้งก่ามองหน้ามนุษย์ผู้นั้น ด้วยสายตาเฉยชาอย่างที่สุดที่สัตว์เลื้อยคลานตัวหนึ่งจะทำได้)
(ไม่มีสำเนียงเสียงใดๆหลุดออกมาจากปาก...)(แล้วมันก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ)
อ้าว...อยู่ๆก็หนีไปซะงั้น..ไร้มารยาทจริง
แทงใจดำอ่ะดิ...
เชอะ...ไม่เห็นสนใจเลย
พวกกิ้งก่าก็อย่างนี้แหละ
"..ใครๆเค้าก็บอก"
.....เนอะ......
ปล.เขียนให้ดูน่ากลัวไปงั้นแหละ...เอาเข้าจริง ทุกคนก็แค่"เป็นห่วง"
ขึ้นชื่อว่า"ห่วง"ย่อมมีลักษณะเป็นวง ที่สามารถรัดอะไรๆให้แน่นได้เท่าที่ต้องการ
"ยิ่งเป็นห่วงมาก ก็ ยิ่งรัดแน่นมาก"
การ"เป็นห่วง"ถือเป็นเรื่องที่ดี...ถ้าการเป็นห่วงนั้น...
ถูกที่ ถูกเวลา และช่วยดึงใครบางคนออกมาจากสิ่งไม่ดี
..สิ่งที่จะทำให้เค้าต้องตกอยู่ในความทุกข์ตลอดชีวิต
........
แต่ถ้าการเป็นห่วงนั้น...
เกิดจากความรู้สึกของคุณเอง(หรือคุณอาจอ้างว่าเป็นความรู้สึกของคนส่วนใหญ่ก็ตาม)
...โดยปราศจาก"ความเข้าใจ"ในความรู้สึกของคนที่คุณบอกว่ากำลังห่วงเค้า...อย่างแท้จริงแล้ว
ห่วงนั้นแทนที่มันจะช่วยพยุงฉุดรั้ง...
มันกลับจะยิ่งรัดแน่น..
...จนคนที่คุณห่วงอาจจะไม่มีพื้นที่ให้หายใจอีกเลย
ดังนั้น...
ก่อนที่จะ"เป็นห่วง"ใคร
ได้โปรด"ทำความเข้าใจ"กับทุกเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างของเค้าให้ละเอียดซะก่อน..อย่าคิดเอาเอง
(อย่าอ้างว่าคุณไม่รู้...เพราะคุณบอกเองว่า"ถ้าไม่สนิทกันจริง..ไม่พูดนะ")
อย่าให้"ความรู้สึกดีๆ"ที่"ปราศจากความเข้าใจ"
ต้องมาทำร้ายกันเองเลย
เพราะนั่นเค้าเรียกว่า..."ไม่ห่วงกันจริง"
และที่สำคัญ..
...มันโคตรเจ็บเลย...
เป็นสัตว์ที่มีศักยภาพสูงในการทำความเข้าใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัว
และสามารถปรับตัวให้เข้ากับทุกองค์ประกอบที่รายล้อมได้เป็นอย่างดี
แน่นอนว่า...
...กิ้งก่าบางตัวอาจหันมาค้อน แล้วเถียงด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งว่า...
...จะปรับตัวเก่งได้ยังไง..ในเมื่อมนุษย์เปลี่ยนสีไม่ได้
...อืม..ก็จริงอยู่ (มนุษย์ครุ่นคิด)
..แต่มนุษย์เราก็มีเสื้อผ้าอาภรณ์ที่หลากหลาย ที่ทำให้เปลี่ยนสีได้โดยไร้ขีดจำกัด
...กิ้งก่าอย่างพวกท่าน เปลี่ยนสีเป็นลายหลุยซ์ วีต๊องงได้อ๊ะเปล่าล่ะ(มนุษย์แสยะยิ้ม)
(ฮึ!!!...กิ้งก่าทำท่าตะปู....ค้อน!!!!!!!!!!!)(ฮา)
เพราะเรามีสมองที่ทรงพลังที่สุดในโลก...ถ้าเราทำอะไรไม่ได้...
เราก็แค่สร้างมันขึ้นมา...ไม่ต้องรอโอกาสจากธรรมชาติเหมือนพวกท่านหรอก
เราไม่มีกระดอง..ไม่มีเปลือกแข็ง..เราก็แค่สร้างตึกขึ้นมาห่อตัวเราไว้..
นอกจากจะแข็งแรงกว่าแล้ว..ยังกว้างขวางกว่าอีก...สวยกว่าด้วย
(ฮึ!!!...กิ้งก่าทำท่าตะปูอีกครั้ง....ค้อน!!!!!!!!!!!)(ฮา)
...พอแล้ว!!!เล่นซ้ำ!!!!(ฮา)
และนอกจากเราจะมีเสื้อผ้าที่สามารถเปลี่ยนสีตัวเรา..มีตึกห่อหุ้มตัวเราได้แล้วนะ...(มนุษย์พูดต่อ)
...เรายังมีหน้ากากที่สามารถทำให้เราเปลี่ยน"สี"ของสถานะทางสังคมของเราได้ด้วยนะ
(นี่ถือเป็นขั้นแอดวานซ์สุดๆของเราเลยนะ...รู้แล้วเหยียบไว้)(กิ้งก่าทำหน้าสงสัย)
อยากให้ใครรู้สึกดีกับเรา...เราก็ใส่หน้ากากที่ดูดีเข้าไปหาเค้า...
"คนส่วนใหญ่"คิดว่าแบบไหนดี...เราก็ใส่หน้ากากที่"พวกเค้า"คิดว่าดีนั้นเข้าหา...
แค่นี้เราก็ดูดีแล้ว...ง่ายๆ(น้ำเสียงภูมิใจ)
..อะไรนะ...โห..ไม่ต้องไปคิดมากหรอก
จะเสียเวลาไปรู้ทำไม..ว่าทำไมมันถึงดี...แค่ทำตามก็พอแล้ว
ขืนมัวแต่ไปนั่งคิดว่า...ทำไมคนนั้นถึงทำอย่างนี้..คนนี้ถึงทำอย่างนั้น...
วันๆไม่ต้องทำอะไรกันพอดี...
ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง...ถ้าเราไปนั่งทำความเข้าใจทั้งหมดคงไม่ไหวหรอก
เกาะกระแสไว้ดีกว่า...เซฟสุด...เชื่อดิ
เพราะถ้าเกิด..ใครบางคนเลือกเดินทางที่แตกต่างกับกระแสหลักนะ
เวลาที่เค้าล้ม...เจ็บตัว...เราก็แค่เดินไปบอกเค้าว่า..
...เห็นมั้ยล่ะ...บอกแล้วไม่เชื่อ...ทุกคนก็จะชื่นชมเราว่ารู้จักตักเตือนเพื่อน..ตักเตือนพี่
...อะไรนะ..ถ้าเกิดเค้าสวนกระแส แล้วผ่านไปได้ด้วยดีน่ะเหรอ...
โห่..ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเล๊ยย...บอกให้ก็ได้
..ก็เข้าไปยิ้มแสดงความดีใจด้วย...พร้อมกับประโยคสุดคลาสสิคว่า...
โห...ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเธอจะทำได้ เรามองเธอผิดไปจริงๆ...เธอนี่สุดๆจริงๆยอมรับเลยอ่ะ...แล้วก็ยิ้มนิดนึง
...แค่นี้เค้าก็ไม่โกรธไม่เคืองอะไรเราแล้ว...เชื่อดิ
เห็นมั้ยว่า...มันเป็นขั้นแอดวานซ์จริงๆ...
เพราะไม่ว่าสถานการณ์ไหนๆ...
...เราก็จะถูกเสมอ...มีคนยอมรับเสมอ...
กิ้งก่าอย่างพวกนายทำได้หรือเปล่าล่ะ(ทำท่าทางเย้ยหยัน)
".................................."
".................................."
".................................."
(กิ้งก่ามองหน้ามนุษย์ผู้นั้น ด้วยสายตาเฉยชาอย่างที่สุดที่สัตว์เลื้อยคลานตัวหนึ่งจะทำได้)
(ไม่มีสำเนียงเสียงใดๆหลุดออกมาจากปาก...)(แล้วมันก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ)
อ้าว...อยู่ๆก็หนีไปซะงั้น..ไร้มารยาทจริง
แทงใจดำอ่ะดิ...
เชอะ...ไม่เห็นสนใจเลย
พวกกิ้งก่าก็อย่างนี้แหละ
"..ใครๆเค้าก็บอก"
.....เนอะ......
ปล.เขียนให้ดูน่ากลัวไปงั้นแหละ...เอาเข้าจริง ทุกคนก็แค่"เป็นห่วง"
ขึ้นชื่อว่า"ห่วง"ย่อมมีลักษณะเป็นวง ที่สามารถรัดอะไรๆให้แน่นได้เท่าที่ต้องการ
"ยิ่งเป็นห่วงมาก ก็ ยิ่งรัดแน่นมาก"
การ"เป็นห่วง"ถือเป็นเรื่องที่ดี...ถ้าการเป็นห่วงนั้น...
ถูกที่ ถูกเวลา และช่วยดึงใครบางคนออกมาจากสิ่งไม่ดี
..สิ่งที่จะทำให้เค้าต้องตกอยู่ในความทุกข์ตลอดชีวิต
........
แต่ถ้าการเป็นห่วงนั้น...
เกิดจากความรู้สึกของคุณเอง(หรือคุณอาจอ้างว่าเป็นความรู้สึกของคนส่วนใหญ่ก็ตาม)
...โดยปราศจาก"ความเข้าใจ"ในความรู้สึกของคนที่คุณบอกว่ากำลังห่วงเค้า...อย่างแท้จริงแล้ว
ห่วงนั้นแทนที่มันจะช่วยพยุงฉุดรั้ง...
มันกลับจะยิ่งรัดแน่น..
...จนคนที่คุณห่วงอาจจะไม่มีพื้นที่ให้หายใจอีกเลย
ดังนั้น...
ก่อนที่จะ"เป็นห่วง"ใคร
ได้โปรด"ทำความเข้าใจ"กับทุกเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างของเค้าให้ละเอียดซะก่อน..อย่าคิดเอาเอง
(อย่าอ้างว่าคุณไม่รู้...เพราะคุณบอกเองว่า"ถ้าไม่สนิทกันจริง..ไม่พูดนะ")
อย่าให้"ความรู้สึกดีๆ"ที่"ปราศจากความเข้าใจ"
ต้องมาทำร้ายกันเองเลย
เพราะนั่นเค้าเรียกว่า..."ไม่ห่วงกันจริง"
และที่สำคัญ..
...มันโคตรเจ็บเลย...
คำพูดคือพันธนาการ...จริงหรือ?
ทุกคนคงเคยมีแฟน...มากกว่าหนึ่งคนใช่มั้ยครับ
เอ่อ....
ผมหมายถึงว่า...ตั้งแต่โตมาน่ะครับ(แหม่..ค้อนกันเชียว)
เคยมีแฟนมาแล้วหลายคนใช่มั้ย...
เพื่อนรักของผมคนนึง...
ได้ให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องของ อดีต กับ ปัจจุบันไว้
ประมาณว่า...ตอนนี้สมมตืว่าผมกำลังรักคนคนหนึ่งอยู่...
ผมก็บอกเค้าว่า....รักเค้ามาก...รักมากที่สุดในโลก....
แต่ก่อนหน้านี้...
ผมก็เคยพูดประโยคนี้กับแฟนคนก่อนเหมือนกัน....
รวมถึงแฟนคนก่อนๆอีกด้วย....
...นี่มันถือว่า...ผมเป็นคนไม่จริงใจมั้ย...หรือว่าพูดกับใครก็ได้...หรือเปล่า?
อืม....ที่จริงแล้ว..ผมไม่อยากคิดนะ...
แต่คิดไปคิดมา....มาลองวิเคราะห์กันดูซักตั้งก็น่าจะดีเหมือนกันนะ
...ว่าไอ้ที่ผมทำอยู่ มันถือเป็นเรื่องที่ไม่จริงใจมั้ย
ว่าด้วยเรื่องของความรักแล้ว...
เวลาที่เรารักใครแล้ว...เราก็ควรจะรักเค้าตลอดไปหรือเปล่า...
และไม่สามารถรักคนอื่นได้อีกเลยหรือเปล่า....
อืม...
เพราะถ้าเราถือว่า คำพูดนั้น..เป็นเรื่องที่สำคัญมาก
..มันก็น่าจะมีเหตุผลมากพอ ที่จะไม่ต้องรักใครอีกเลย
ไม่ว่าความรักที่มีอยู่จะดีหรือร้าย...เราก็ยังต้องรัก รัก และรัก
...เพราะว่าเราได้พูดไปแล้ว...อย่างนั้นหรือ?
อืม...หรือว่า...
ในเมื่อคำพูดนั้นมันสำคัญมาก...
งั้นเอางี๊...ถ้าเกิดยังไม่แน่ใจ...ก็ยังไม่ต้องพูด...ไม่ต้องบอก...ศึกษากันให้แน่ใจซะก่อน
....ถ้าคิดว่าใช่แล้ว....ก็ค่อยบอก
อือฮึ....ก็เป็นความคิดที่เข้าท่าดี
...แต่ว่า
...แล้วเมื่อไหร่ล่ะ..ที่เราจะรู้...ที่เราจะแน่ใจ
และที่สำคัญ...เราจะรู้ได้ยังไงว่า เราแน่ใจแล้วจริงๆ
ในเมื่อยิ่งรู้จักกันนานก็ยิ่งรู้สึกต่างไป เพราะเราจะได้รู้อะไรมากขึ้นเรื่อยๆ
และอีกอย่างที่สำคัญกว่านั้น คือ....จะมีใครรอเรามั้ย...อืม....
นั่นสินะ...น่าคิด
สำหรับผมแล้ว....
การที่ผมจะรักใครซักคนนั้นถือเป็นเรื่องยากมาก
เพราะผมไม่ได้ออกตามหา...
ผมเลือกที่จะรอ...ให้คนคนนั้นก็เดินเข้ามาในชีวิตผมก่อน...
หรือหลายคนอาจเรียกมันว่า...ความบังเอิญ
เค้าอาจจะแค่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป แต่อย่างน้อย...
การที่คนสองคนที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน...อยู่ๆก็ได้มาร่วมทางกันแป๊บนึง..ก็ถือเป็นเรื่องที่แปลกแล้ว
แน่นอนว่า...ในชีวิตนี้เราจะเจอะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน...แล้วใครล่ะ
นั่นสิ...แล้วใครล่ะ....
...ถึงเวลามันก็รู้เอง...
ผมเชื่ออย่างนั้น
แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งเรารู้แล้ว....เราจะทำยังไง
ในเมื่อโอกาสที่มันจะเจอก็ยากอยู่แล้ว...
อุตส่าห์เจอแล้ว จะปล่อยเค้าผ่านไปเฉยๆงั้นเหรอ
โดยมัวกังวลอยู่กับคำพูดเดิมๆที่เคยพูดไปแล้วกับคนก่อนงั้นเหรอ....
ผมไม่คิดอย่างนั้นแน่....ไม่มีทาง!!!!
การที่เราจะรู้จักใครซักคน แล้วจะสามารถบอกได้ว่า เค้าคือคนที่เหมาะกับเราที่สุดแล้วตลอดไปในชีวิตนี้ เราจะไม่รักใครอีกแล้วในชีวิตนี้อย่างจริงจัง
สำหรับผม....มันเป็นไปไม่ได้...
เนื่องจาก...
กระบวนการเรียนรู้ของคนเรานั้นขึ้นอยู่กับเวลา และปริมาณข้อมูลที่ได้รับ ซึ่ง....
ยิ่งนานมาก ก็ยิ่งได้เรียนรู้มาก....คนเรายิ่งอายุมากขึ้น...ก็จะคิดได้มากขึ้น...กว้างขึ้น...อย่างไม่รู้จบ
เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าในอนาคต...เราจะคิดยังไง ความคิดเราจะเปลี่ยนไปมั้ย
เพราะ เราไม่สามารถควบคุมสิ่งต่างๆรอบตัวได้ทั้งหมด...
ถ้าไม่เชื่อลองนึกดูเล่นๆว่า...ความคิดในวัยเด็กของคุณเปลี่ยนไปแค่ไหนเมื่อคุณโตขึ้น...
คุณอาจเคยอยากเป็นหมอ โตขึ้นจะได้รักษาพ่อแม่ แต่ทำไมโตขึ้นมาถึงเปลี่ยนใจซะล่ะ...ตอบตัวเองได้มั้ย
แน่นอนว่า...ตอนนั้นคุณยังรู้ไม่พอ
แล้วทำไมตอนนี้..ถึงคิดว่าตัวเองรู้อะไรมากพอแล้วล่ะครับ...
คุณไม่มีทางที่จะรู้ได้เท่าตัวคุณเองในอีกสิบปีข้างหน้าหรอก
ไม่อย่างนั้น...เราอาจจะต้องรักเพื่อนสมัยอนุบาลไปตลอดชีวิต...เพราะตอนนั้นเรารักเค้าไปแล้ว...(หรือไม่จริง)(ฮา)
หลายคนอาจหาทางออกให้ตัวเอง ด้วยเหตุผลที่ว่าตอนนั้นยังเด็กอยู่ ยังไม่รู้อะไร...
ซึ่งไม่ต่างอะไรเลยกับคุณเองในตอนนี้...คุณก็คือเด็กคนหนึ่ง เมื่อเทียบกับตัวคุณเองในวันข้างหน้า
เพราะฉะนั้น เราควรจะเครียดกับคำพูดของตัวเราเองในตอนนี้หรือ?
สำหรับผมแล้ว...
ทางออกของผม...อาจดูไม่สวยหรู
อาจดูว่า...ผมปฏิเสธความรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง...(ที่เมื่อก่อนเคยพูดไป)
อาจดูว่า...ผมบอกรักกับใครก็ได้...(กับแฟนคนที่หนึ่งและสอง)
....ช่างมันปะไร....
อย่างน้อย...ผมก็ไม่เคยหลอกตัวเอง...
ไม่เคยโกหกความรู้สึกของตัวเอง...
รู้สึกยังไงก็บอกอย่างนั้น..
ผมอยู่บนพื้นฐานของโลกแห่งความจริง...
ที่ชีวิตเราต้องเดินไปข้างหน้าทุกวัน....
กับคนที่ผมรัก....(ในปัจจุบัน)
ผมคิดอย่างจริงจังเสมอ...ว่านี่คือคนที่ผมรักที่สุด
และผมก็จะดูแลเค้าให้ดีที่สุดที่ชีวิตของผมจะทำได้
ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เค้าก็จะเป็นคนสุดท้าย ที่จะร่วมใช้ชีวิตไปด้วยกันกับผม...
นั่นก็เพราะผม"รัก"เค้า
แต่"ความรัก"เป็นเรื่องของคนสองคน ที่มีเงื่อนไขเรื่องการปรับตัว การทำความเข้าใจและยอมรับซึ่งกันและกันเข้ามาเกี่ยวข้อง
มันจะยาวนานหรือแสนสั้นไม่มีใครบอกได้...ขึ้นอยู่กับคนทั้งคู่ว่าจะประคับประคองมันไปได้ไกลแค่ไหน
ดังนั้น..ถ้าคุณบอกรักใคร..มันจึงไม่ได้หมายถึงว่าคุณจะต้องรักเค้าไปตลอดชีวิต
แต่มันขึ้นอยู่กับคุณและเค้าว่าจะ"เข้าใจ"กันได้แค่ไหนต่างหาก
แล้วก็ที่สำคัญอีกเรื่องก็คือ...ถ้าเกิดว่าทุกอย่างมันก็ราบรื่นดี คุณจะยังรักษา"ความรัก"ของคุณไว้ได้หรือเปล่า
ผมจึงคิดอย่างนี้เสมอ...เสมอมา....กับทุกคน โดยไม่เคยที่จะกังวลเลยว่าวันข้างหน้าผมจะยังรักเค้ามั้ย?
(เพราะวันนี้แค่ผมรู้ตัวดีว่ารักเค้ามากๆ...นี่น่าจะสำคัญที่สุดแล้ว)
ใครจะไปรู้ว่า...วันนึงเค้าอาจจะกลายเป็นเอเย่นขายยาอีและค้าเนื้อสดอย่างเลือดเย็น อย่างที่คุณคงรักไม่ลง
(ซึ่งแน่น่อนว่า...ในตอนนั้นหลายคนต้องพยายามสรรหาเหตุผลมาแก้ต่างให้ตัวเอง....ว่าเลิกเพราะอย่างนั้นอย่างนี้นะ)
(เพื่อที่ตัวองจะได้พ้นผิด...ที่ไม่รักษาคำพูด)
(ทั้งๆที่จริงแล้ว...มันไม่ได้ต่างกันหรอกครับ(ในกรณีที่ยึดถือคำพูดเป็นหลักอ่ะนะ))
ซึ่งถ้ามันเป็นแบบนี้แล้ว...
"จะไปคิดในเรื่องที่คุณเองไม่มีวันที่จะควบคุมมันได้ทำไม...."
จะมัวไปกังวลกับแค่คำพูดเพียงไม่กี่คำทำไม?....มันสำคัญแค่ไหนกัน...
...สิ่งที่สำคัญที่สุด..มันคือการทำในสิ่งที่ดีๆให้คนที่คุณรัก..มีความสุขไม่ใช่เหรอ
ด้วยเหตุนี้แหละ...มันเลยทำให้...ผมไม่เคยลังเลที่จะทำทุกๆอย่างให้อีกฝ่ายได้รู้สึกดี
โดยปราศจากความกังวลใดๆทั้งสิ้น...
เพราะเราไม่รู้ว่า...อนาคตข้างหน้ามันจะเป็นยังไง...จะดีหรือร้าย...จะช้าหรือเร็ว
สู้ตอนนี้...ทำดีให้เยอะๆๆ...ให้มีแต่เรื่องดีๆ...มีแต่ความรู้สึกดีๆ
อยู่กับ"ปัจจุบัน"ให้มากที่สุด
ใหนๆก็ได้มีโอกาสมาเจอกันแล้ว...
ทำดีให้มันสุดๆเท่าที่คุณจะทำได้...ไม่ดีกว่าเหรอ
ไม่แน่นะ...ผมว่า...
บางทีแล้ว...ไอ้เรื่องดีๆที่คุณทำอย่างจริงใจนี่แหละ
มันจะเป็นตัวที่ช่วยฉุดรั้งความสัมพันธ์ที่ดีไว้ให้ยาวนาน
เป็นยาสมานเวลาที่มีรอยร้าว...ในวันที่จะเกิดปัญหา
ซึ่งถ้าไม่ทำไว้ตั้งแต่ตอนนี้...ปล่อยจนเกิดเรื่อง...
ถึงตอนนั้นมันก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ...
เพราะความ"รัก"ไม่สามารถสร้างขึ้นได้เพียงชั่วข้ามคืนหรอก
ถึงตอนนั้นก็ต้องมานั่งเสียใจว่า...ตอนนั้นน่าจะทำดีให้มากกว่านี้
...ซึ่งเรื่องอย่างนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหน
จริงอยู่ที่ว่า...เราควรหันกลับไปมองอดีตบ้าง แต่นั่นก็เพื่อเก็บเอาความผืดพลาดมาแก้ไขให้มันดีขึ้น
เอาอดีตมาเป็นบทเรียน..เพื่อที่มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นซ้ำสองอีกไม่ใช่เหรอ
...นี่น่าจะเป็นประโยชน์ของการกลับไปมองอดีตที่ผ่านมาแล้ว
แต่ถ้าเราจะเอาอดีตมาทนทุกข์และหลอกหลอนตัวเอง...
(แต่แน่นอนว่า..ผมไม่ทุกข์และไม่หลอนหรอก...เพราะผมเต็มที่กับมันมาตลอดอยู่แล้วนี่นา)
นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาแล้ว...ยังเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
...แทนที่จะเอาไปทำเรื่องดีๆให้มันเกิดขึ้น
จะมาเสียเวลาจมอยู่กับอดีตทำไม..
เชื่อเถอะครับ...ถ้าคุณทำสิ่งดีๆ ด้วยเจตนาที่ดี...
ยังไงก็ตาม มันจะต้องเกิดผลดี ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ถ้าเกิดชีวิตคุณดี คนรอบตัวคุณก็จะรู้สึกดีๆไปด้วย
คนรอบตัวพวกเค้าก็จะรู้สึกดีไปอีกเป็นทอดๆ อย่างไม่รู้จบ
อยากให้สังคมดี...เริ่มต้นง่ายๆที่ตัวคุณเองนะครับ
"ความรัก"สำหรับผมมันไม่ใช่ว่าคุณจะต้องคบกับสิบปีถึงจะรักกันได้
"ความรัก"
มันเป็นเพียง"น้ำหล่อเลี้ยง"ที่จะช่วยกระตุ้นให้คุณ
อยากจะทำแต่สิ่งดีๆให้กับคนที่คุณรัก
เป็น"สายใย"ยึดเหนี่ยวให้คุณกลับมาง้อกันเวลาที่คุณทะเลาะ
และ
"ความรัก"
อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำให้คุณมีความสุขสุดท้ายก่อนที่จะสิ้นลม
เห็นมั้ยครับ...
ว่า"ความรัก"มันเป็นเรื่องที่ดีแค่ไหน
มันทำให้โลกนี้น่าอยู่ขนาดไหน
ฉะนั้น...อย่าไปกังวลกับ"ความรัก"ที่เป็นแค่ตัวหนังสือหรือแค่คำพูดเลยนะครับ
ว่ามันจะทำให้คุณดูจริงใจหรือเปล่า...เป็นแค่คำพูดที่พร่ำเพรื่อหรือเปล่า
ซื่อตรงกับความรู้สึกแล้วทำมันออกมาด้วยหัวใจของคุณ
แค่นี้....ความสุขมันก็ปูพรมไปในทุกๆที่แล้ว
"รัก"กันเข้าไปเถอะนะครับ
(ยังไงมันก็ดีกว่ามานั่ง"ทุกข์"แน่นอน..เนอะ)
(ยิ้ม)
เอ่อ....
ผมหมายถึงว่า...ตั้งแต่โตมาน่ะครับ(แหม่..ค้อนกันเชียว)
เคยมีแฟนมาแล้วหลายคนใช่มั้ย...
เพื่อนรักของผมคนนึง...
ได้ให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องของ อดีต กับ ปัจจุบันไว้
ประมาณว่า...ตอนนี้สมมตืว่าผมกำลังรักคนคนหนึ่งอยู่...
ผมก็บอกเค้าว่า....รักเค้ามาก...รักมากที่สุดในโลก....
แต่ก่อนหน้านี้...
ผมก็เคยพูดประโยคนี้กับแฟนคนก่อนเหมือนกัน....
รวมถึงแฟนคนก่อนๆอีกด้วย....
...นี่มันถือว่า...ผมเป็นคนไม่จริงใจมั้ย...หรือว่าพูดกับใครก็ได้...หรือเปล่า?
อืม....ที่จริงแล้ว..ผมไม่อยากคิดนะ...
แต่คิดไปคิดมา....มาลองวิเคราะห์กันดูซักตั้งก็น่าจะดีเหมือนกันนะ
...ว่าไอ้ที่ผมทำอยู่ มันถือเป็นเรื่องที่ไม่จริงใจมั้ย
ว่าด้วยเรื่องของความรักแล้ว...
เวลาที่เรารักใครแล้ว...เราก็ควรจะรักเค้าตลอดไปหรือเปล่า...
และไม่สามารถรักคนอื่นได้อีกเลยหรือเปล่า....
อืม...
เพราะถ้าเราถือว่า คำพูดนั้น..เป็นเรื่องที่สำคัญมาก
..มันก็น่าจะมีเหตุผลมากพอ ที่จะไม่ต้องรักใครอีกเลย
ไม่ว่าความรักที่มีอยู่จะดีหรือร้าย...เราก็ยังต้องรัก รัก และรัก
...เพราะว่าเราได้พูดไปแล้ว...อย่างนั้นหรือ?
อืม...หรือว่า...
ในเมื่อคำพูดนั้นมันสำคัญมาก...
งั้นเอางี๊...ถ้าเกิดยังไม่แน่ใจ...ก็ยังไม่ต้องพูด...ไม่ต้องบอก...ศึกษากันให้แน่ใจซะก่อน
....ถ้าคิดว่าใช่แล้ว....ก็ค่อยบอก
อือฮึ....ก็เป็นความคิดที่เข้าท่าดี
...แต่ว่า
...แล้วเมื่อไหร่ล่ะ..ที่เราจะรู้...ที่เราจะแน่ใจ
และที่สำคัญ...เราจะรู้ได้ยังไงว่า เราแน่ใจแล้วจริงๆ
ในเมื่อยิ่งรู้จักกันนานก็ยิ่งรู้สึกต่างไป เพราะเราจะได้รู้อะไรมากขึ้นเรื่อยๆ
และอีกอย่างที่สำคัญกว่านั้น คือ....จะมีใครรอเรามั้ย...อืม....
นั่นสินะ...น่าคิด
สำหรับผมแล้ว....
การที่ผมจะรักใครซักคนนั้นถือเป็นเรื่องยากมาก
เพราะผมไม่ได้ออกตามหา...
ผมเลือกที่จะรอ...ให้คนคนนั้นก็เดินเข้ามาในชีวิตผมก่อน...
หรือหลายคนอาจเรียกมันว่า...ความบังเอิญ
เค้าอาจจะแค่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป แต่อย่างน้อย...
การที่คนสองคนที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน...อยู่ๆก็ได้มาร่วมทางกันแป๊บนึง..ก็ถือเป็นเรื่องที่แปลกแล้ว
แน่นอนว่า...ในชีวิตนี้เราจะเจอะเจอกับเหตุการณ์แบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน...แล้วใครล่ะ
นั่นสิ...แล้วใครล่ะ....
...ถึงเวลามันก็รู้เอง...
ผมเชื่ออย่างนั้น
แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งเรารู้แล้ว....เราจะทำยังไง
ในเมื่อโอกาสที่มันจะเจอก็ยากอยู่แล้ว...
อุตส่าห์เจอแล้ว จะปล่อยเค้าผ่านไปเฉยๆงั้นเหรอ
โดยมัวกังวลอยู่กับคำพูดเดิมๆที่เคยพูดไปแล้วกับคนก่อนงั้นเหรอ....
ผมไม่คิดอย่างนั้นแน่....ไม่มีทาง!!!!
การที่เราจะรู้จักใครซักคน แล้วจะสามารถบอกได้ว่า เค้าคือคนที่เหมาะกับเราที่สุดแล้วตลอดไปในชีวิตนี้ เราจะไม่รักใครอีกแล้วในชีวิตนี้อย่างจริงจัง
สำหรับผม....มันเป็นไปไม่ได้...
เนื่องจาก...
กระบวนการเรียนรู้ของคนเรานั้นขึ้นอยู่กับเวลา และปริมาณข้อมูลที่ได้รับ ซึ่ง....
ยิ่งนานมาก ก็ยิ่งได้เรียนรู้มาก....คนเรายิ่งอายุมากขึ้น...ก็จะคิดได้มากขึ้น...กว้างขึ้น...อย่างไม่รู้จบ
เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าในอนาคต...เราจะคิดยังไง ความคิดเราจะเปลี่ยนไปมั้ย
เพราะ เราไม่สามารถควบคุมสิ่งต่างๆรอบตัวได้ทั้งหมด...
ถ้าไม่เชื่อลองนึกดูเล่นๆว่า...ความคิดในวัยเด็กของคุณเปลี่ยนไปแค่ไหนเมื่อคุณโตขึ้น...
คุณอาจเคยอยากเป็นหมอ โตขึ้นจะได้รักษาพ่อแม่ แต่ทำไมโตขึ้นมาถึงเปลี่ยนใจซะล่ะ...ตอบตัวเองได้มั้ย
แน่นอนว่า...ตอนนั้นคุณยังรู้ไม่พอ
แล้วทำไมตอนนี้..ถึงคิดว่าตัวเองรู้อะไรมากพอแล้วล่ะครับ...
คุณไม่มีทางที่จะรู้ได้เท่าตัวคุณเองในอีกสิบปีข้างหน้าหรอก
ไม่อย่างนั้น...เราอาจจะต้องรักเพื่อนสมัยอนุบาลไปตลอดชีวิต...เพราะตอนนั้นเรารักเค้าไปแล้ว...(หรือไม่จริง)(ฮา)
หลายคนอาจหาทางออกให้ตัวเอง ด้วยเหตุผลที่ว่าตอนนั้นยังเด็กอยู่ ยังไม่รู้อะไร...
ซึ่งไม่ต่างอะไรเลยกับคุณเองในตอนนี้...คุณก็คือเด็กคนหนึ่ง เมื่อเทียบกับตัวคุณเองในวันข้างหน้า
เพราะฉะนั้น เราควรจะเครียดกับคำพูดของตัวเราเองในตอนนี้หรือ?
สำหรับผมแล้ว...
ทางออกของผม...อาจดูไม่สวยหรู
อาจดูว่า...ผมปฏิเสธความรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง...(ที่เมื่อก่อนเคยพูดไป)
อาจดูว่า...ผมบอกรักกับใครก็ได้...(กับแฟนคนที่หนึ่งและสอง)
....ช่างมันปะไร....
อย่างน้อย...ผมก็ไม่เคยหลอกตัวเอง...
ไม่เคยโกหกความรู้สึกของตัวเอง...
รู้สึกยังไงก็บอกอย่างนั้น..
ผมอยู่บนพื้นฐานของโลกแห่งความจริง...
ที่ชีวิตเราต้องเดินไปข้างหน้าทุกวัน....
กับคนที่ผมรัก....(ในปัจจุบัน)
ผมคิดอย่างจริงจังเสมอ...ว่านี่คือคนที่ผมรักที่สุด
และผมก็จะดูแลเค้าให้ดีที่สุดที่ชีวิตของผมจะทำได้
ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เค้าก็จะเป็นคนสุดท้าย ที่จะร่วมใช้ชีวิตไปด้วยกันกับผม...
นั่นก็เพราะผม"รัก"เค้า
แต่"ความรัก"เป็นเรื่องของคนสองคน ที่มีเงื่อนไขเรื่องการปรับตัว การทำความเข้าใจและยอมรับซึ่งกันและกันเข้ามาเกี่ยวข้อง
มันจะยาวนานหรือแสนสั้นไม่มีใครบอกได้...ขึ้นอยู่กับคนทั้งคู่ว่าจะประคับประคองมันไปได้ไกลแค่ไหน
ดังนั้น..ถ้าคุณบอกรักใคร..มันจึงไม่ได้หมายถึงว่าคุณจะต้องรักเค้าไปตลอดชีวิต
แต่มันขึ้นอยู่กับคุณและเค้าว่าจะ"เข้าใจ"กันได้แค่ไหนต่างหาก
แล้วก็ที่สำคัญอีกเรื่องก็คือ...ถ้าเกิดว่าทุกอย่างมันก็ราบรื่นดี คุณจะยังรักษา"ความรัก"ของคุณไว้ได้หรือเปล่า
ผมจึงคิดอย่างนี้เสมอ...เสมอมา....กับทุกคน โดยไม่เคยที่จะกังวลเลยว่าวันข้างหน้าผมจะยังรักเค้ามั้ย?
(เพราะวันนี้แค่ผมรู้ตัวดีว่ารักเค้ามากๆ...นี่น่าจะสำคัญที่สุดแล้ว)
ใครจะไปรู้ว่า...วันนึงเค้าอาจจะกลายเป็นเอเย่นขายยาอีและค้าเนื้อสดอย่างเลือดเย็น อย่างที่คุณคงรักไม่ลง
(ซึ่งแน่น่อนว่า...ในตอนนั้นหลายคนต้องพยายามสรรหาเหตุผลมาแก้ต่างให้ตัวเอง....ว่าเลิกเพราะอย่างนั้นอย่างนี้นะ)
(เพื่อที่ตัวองจะได้พ้นผิด...ที่ไม่รักษาคำพูด)
(ทั้งๆที่จริงแล้ว...มันไม่ได้ต่างกันหรอกครับ(ในกรณีที่ยึดถือคำพูดเป็นหลักอ่ะนะ))
ซึ่งถ้ามันเป็นแบบนี้แล้ว...
"จะไปคิดในเรื่องที่คุณเองไม่มีวันที่จะควบคุมมันได้ทำไม...."
จะมัวไปกังวลกับแค่คำพูดเพียงไม่กี่คำทำไม?....มันสำคัญแค่ไหนกัน...
...สิ่งที่สำคัญที่สุด..มันคือการทำในสิ่งที่ดีๆให้คนที่คุณรัก..มีความสุขไม่ใช่เหรอ
ด้วยเหตุนี้แหละ...มันเลยทำให้...ผมไม่เคยลังเลที่จะทำทุกๆอย่างให้อีกฝ่ายได้รู้สึกดี
โดยปราศจากความกังวลใดๆทั้งสิ้น...
เพราะเราไม่รู้ว่า...อนาคตข้างหน้ามันจะเป็นยังไง...จะดีหรือร้าย...จะช้าหรือเร็ว
สู้ตอนนี้...ทำดีให้เยอะๆๆ...ให้มีแต่เรื่องดีๆ...มีแต่ความรู้สึกดีๆ
อยู่กับ"ปัจจุบัน"ให้มากที่สุด
ใหนๆก็ได้มีโอกาสมาเจอกันแล้ว...
ทำดีให้มันสุดๆเท่าที่คุณจะทำได้...ไม่ดีกว่าเหรอ
ไม่แน่นะ...ผมว่า...
บางทีแล้ว...ไอ้เรื่องดีๆที่คุณทำอย่างจริงใจนี่แหละ
มันจะเป็นตัวที่ช่วยฉุดรั้งความสัมพันธ์ที่ดีไว้ให้ยาวนาน
เป็นยาสมานเวลาที่มีรอยร้าว...ในวันที่จะเกิดปัญหา
ซึ่งถ้าไม่ทำไว้ตั้งแต่ตอนนี้...ปล่อยจนเกิดเรื่อง...
ถึงตอนนั้นมันก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ...
เพราะความ"รัก"ไม่สามารถสร้างขึ้นได้เพียงชั่วข้ามคืนหรอก
ถึงตอนนั้นก็ต้องมานั่งเสียใจว่า...ตอนนั้นน่าจะทำดีให้มากกว่านี้
...ซึ่งเรื่องอย่างนี้ไม่เห็นจะดีตรงไหน
จริงอยู่ที่ว่า...เราควรหันกลับไปมองอดีตบ้าง แต่นั่นก็เพื่อเก็บเอาความผืดพลาดมาแก้ไขให้มันดีขึ้น
เอาอดีตมาเป็นบทเรียน..เพื่อที่มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นซ้ำสองอีกไม่ใช่เหรอ
...นี่น่าจะเป็นประโยชน์ของการกลับไปมองอดีตที่ผ่านมาแล้ว
แต่ถ้าเราจะเอาอดีตมาทนทุกข์และหลอกหลอนตัวเอง...
(แต่แน่นอนว่า..ผมไม่ทุกข์และไม่หลอนหรอก...เพราะผมเต็มที่กับมันมาตลอดอยู่แล้วนี่นา)
นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาแล้ว...ยังเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
...แทนที่จะเอาไปทำเรื่องดีๆให้มันเกิดขึ้น
จะมาเสียเวลาจมอยู่กับอดีตทำไม..
เชื่อเถอะครับ...ถ้าคุณทำสิ่งดีๆ ด้วยเจตนาที่ดี...
ยังไงก็ตาม มันจะต้องเกิดผลดี ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ถ้าเกิดชีวิตคุณดี คนรอบตัวคุณก็จะรู้สึกดีๆไปด้วย
คนรอบตัวพวกเค้าก็จะรู้สึกดีไปอีกเป็นทอดๆ อย่างไม่รู้จบ
อยากให้สังคมดี...เริ่มต้นง่ายๆที่ตัวคุณเองนะครับ
"ความรัก"สำหรับผมมันไม่ใช่ว่าคุณจะต้องคบกับสิบปีถึงจะรักกันได้
"ความรัก"
มันเป็นเพียง"น้ำหล่อเลี้ยง"ที่จะช่วยกระตุ้นให้คุณ
อยากจะทำแต่สิ่งดีๆให้กับคนที่คุณรัก
เป็น"สายใย"ยึดเหนี่ยวให้คุณกลับมาง้อกันเวลาที่คุณทะเลาะ
และ
"ความรัก"
อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำให้คุณมีความสุขสุดท้ายก่อนที่จะสิ้นลม
เห็นมั้ยครับ...
ว่า"ความรัก"มันเป็นเรื่องที่ดีแค่ไหน
มันทำให้โลกนี้น่าอยู่ขนาดไหน
ฉะนั้น...อย่าไปกังวลกับ"ความรัก"ที่เป็นแค่ตัวหนังสือหรือแค่คำพูดเลยนะครับ
ว่ามันจะทำให้คุณดูจริงใจหรือเปล่า...เป็นแค่คำพูดที่พร่ำเพรื่อหรือเปล่า
ซื่อตรงกับความรู้สึกแล้วทำมันออกมาด้วยหัวใจของคุณ
แค่นี้....ความสุขมันก็ปูพรมไปในทุกๆที่แล้ว
"รัก"กันเข้าไปเถอะนะครับ
(ยังไงมันก็ดีกว่ามานั่ง"ทุกข์"แน่นอน..เนอะ)
(ยิ้ม)
...วันแม่...
วันนี้เป็นวันแม่ครับ......
โดยปกติแล้ว ผมไม่เคยได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อไปหาแม่เลย...
...ด้วยภาระกิจ...
...การงาน...
...หรือบางครั้งไม่มีงาน แต่เป็นวันเดียวที่จะได้หยุดงานเพื่อหายใจบ้าง...
ผมเลยแทบจะไม่ได้กลับไปบอกรักแม่เลย
ใช้วิธีส่งข้อความพร้อมกับโทรไปบอกว่ารักและขอให้แม่มีความสุขมากๆ มีสุขภาพที่แข็งแรง และรวยๆๆๆๆแทน
เพื่อนๆอย่าคิดว่ารูปแบบการกระทำเหล่านี้มันไม่สำคัญนะครับ
หลายคนอาจบอกว่า...ไม่เห็นจำเป็น แค่เป็นคนดีก็พอแล้ว แม่ก็ดีใจแล้ว
นั่นมันก็จริงอยู่...แต่เพื่อนๆลองคิดดูนะครับ
เวลาที่แม่ต้องเดินไปเจอเพื่อนแม่ ที่กำลังปลื้มกับข้อความหรือกำลังโทรคุยกับลูกอย่างน่ารัก
เป็นใครก็ต้องมีแอบเศร้าบ้างแล้วล่ะว่า...แล้วลูกฉันล่ะ
แน่นอนว่าแม่เข้าใจคุณว่าคุณกำลังทำงานหนัก...คุณกำลังเหนื่อย...
แม่เข้าใจคุณเสมอ...
ฉะนั้น...ไอ้เวลาแค่ไม่กี่นาทีที่จะพิมพ์ข้อความแล้วก็โทรหา ไปบอกรักแม่เนี่ย
ผมว่ามันคงไม่ได้กวนเวลาทำงานหรือเวลาพักผ่อนของคุณมากมายหรอกมั้งครับ
(ทุกทีเห็นส่งข้อความ โทรคุยกะแฟนทีละหลายๆชั่วโมงก็ยังทำกันได้)
นะครับ...ให้ความสำคัญกันหน่อย...นะนะ
วันนี้คนเค้าบอกรักแม่กันทั้งประเทศ...คุณไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้นเหรอ...ช่ายมะ
สำหรับผมแล้ว....ในวันนี้ผมจะทำอย่างนี้เป็นปกติทุกปี อย่างน้อยๆวันนี้แม่ก็จะสดชื่นที่สุด ยิ้มกว้างกว่าทุกวัน
แต่มีอีกสิ่งหนึ่งนะ...ที่ผมอยากจะให้เพื่อนๆได้ลองทำกันดู...
ผมจะทำเป็นประจำในวันที่ 1 มกราคม หลังจากใส่บาตรตอนเช้าเสร็จ
นั่นคือการกราบเท้าพ่อกับแม่ แล้วขอพรผมทำติดต่อกันมาห้าปีแล้ว
ซึ่งนั่นหมายความว่า...ก่อนหน้านี้ก็ผมเขินและไม่กล้าเหมือนกับเพื่อนๆทุกคนนั่นแหละครับ
นั่นมันอาจเป็นเพราะคนไทยเรามีการแสดงออกเรื่องความรักในครอบครัวค่อนข้างน้อย
ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับ..ใครๆก็เป็น(คุณพ่อของผมยังไม่กล้าบอกรักย่าเลย เหอๆๆๆ)
แต่ผมมาเริ่มเปลี่ยนความคิดก็ตอนที่ ได้ไปเห็นภาพเพื่อนของผมคนนึงกำลังก้มกราบเท้าคุณพ่อของเค้าที่เพิ่งเสียไป
มันพูดด้วยน้ำตาว่า...นี่คือครั้งแรกที่เค้าได้กราบเท้าพ่อตัวเองและที่น่าเศร้าก็คือ....มันเป็นครั้งสุดท้ายซะแล้ว
ตั้งแต่นั้นมา...
ผมก็เลยเปลี่ยนความคิด...
เช้ามืดวันปีใหม่..ผมขับรถออกไปซื้อพวงมาลัยสวยๆมารอไว้
ลากน้องชายตัวเองออกมาจากที่นอน แล้วเตี๊ยมกันไว้
พอออกไปใส่บาตรตอนเช้ากลับมา...ก็เริ่มเลย
ทีแรกพ่อกับแม่ก็งงๆครับ...เพราะผมบอกว่าให้มานั่งเรียงกันบนโซฟา(ใครก็ต้องงงแหละ...นี่มันครั้งแรกนี่นา)
แล้วผมกับน้องก็เข้าไปนั่งข้างหน้าแล้วก็ก้มกราบที่เท้า...เล่นเอาพ่อผมสะดุ้งเลยครับ เหอๆๆๆๆ
ทั้งพ่อและแม่ทำตัวไม่ถูก ดูออกว่าเขินมาก แต่พ่อก็เนียน แม่ก็เนียน ทำเป็นหน้านิ่งๆยิ้มๆ(พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกครับว่าผมกับน้องก็โคตรเกร็งและเขินเลย)
ในจังหวะที่มือของเรากราบไปแทบเท้าของพ่อและแม่เนี่ย...มันแปลกอย่างครับ...
ผมรู้สึกโล่ง...สบายใจ...เหมือนความทุกข์ทั้งหมดมลายหายไปสิ้น...มันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลย
วินาทีนั้น...ผมอยากให้เวลาหยุดเดิน...แล้วค้างไว้อย่างนั้น...มันรู้สึกดีมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะครับ(พิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป...เหอๆๆๆ)
มาได้สติอีกที ก็ตอนที่มีมืออันแสนอบอุ่นลูบลงมาที่หัว....มันอบอุ่นมากๆๆๆ...รู้สึกเหมือนกำลังใจมันเต็มเปี่ยม หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย
แล้วผมกับน้องก็เงยหน้าขึ้นมารับพรจากพ่อและแม่....แล้วก็กอดกันนิดนึง
ไอ้จังหวะกอดนี่แหละครับ ผมน้ำตาไหลเลย เหมือนเด็กที่ถูกเพื่อนแกล้งมากอดเพื่อให้โอ๋เลย แต่ไม่ได้ร้องออกมานะครับ
มันทำให้รู้ว่า นี่แหละคือคนที่เข้าใจเราตลอดเวลาและเข้าใจเราทุกเรื่อง
เชื่อมั้ยครับว่า....
วันนั้นทั้งวัน...เรายิ้มกันทั้งบ้าน
พ่อกับแม่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ...ซึ่งไม่ต่างจากผมกับน้องเลย
จากนั้นมา...
ผมก็ทำแบบนี้มาทุกปี...ทำเพราะอยากทำ...ไม่ใช่ทำเพราะต้องทำ....
กำลังใจดีๆที่ทำให้เรามีแรงสู้กับปัญหาที่ถาโถมตลอดทั้งปีก็มาจากตรงนี้แหละครับ
เห็นมั้ยครับว่า...บางทีเรื่องแค่นี้...มันก็ให้ผลดีมากมายกว่าที่ทุกคนคิด
ในชีวิตเราต้องใช้ความกล้ามามากมายหลายเรื่องแล้ว ดีบ้างเลวบ้างแตกต่างกันไป
แต่ทั้งหมดนั่นมันก็แค่เพื่อตัวคุณเอง....
งั้นคราวนี้มาลองใช้ความกล้าที่คุณมีอยู่แล้ว...มาทำให้คุณพ่อและคุณแม่ของคุณมีความสุขกันดีกว่านะครับ
ลองกันดูนะครับ...ไม่มีผลเสียหรอก เชื่อผม
แล้วคุณจะรู้ว่า...คุณและครอบครัวคุณ สามารถ"รัก"กันได้อย่างน่าอิจฉาแค่ไหน
เนอะๆๆ....
(ยิ้ม)
ปล.วันนี้ขอเล่าเรื่องราวดีๆในวันแม่และก็เรื่องความรักในครอบครัวให้ทุกคนยิ้มดีกว่าเนอะ...
เพราะเรื่องอื่นๆ มันไม่มีใครมารู้ดีเท่าเราหรอก...ใช่มั้ยคะ...ดันขึ้นทุกวี.....ดีขึ้นทุกวัน.....
และอีกอย่าง...วันนี้เป็นวันพ่อ...ด้วยล่ะ(ยิ้ม)(ที่จริงก็เป็นวันพ่อมาได้พักนึงแล้ว) และคงจะเป็นวันพ่อทุกวัน ตลอดไป.....(เหอๆๆๆ)
เก็บตก:พอดีดูหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง ที่ตัวละครมันเอาแต่พูดว่า"ฟัก....."เต็มไปหมดทั้งเรื่อง ทุกอย่างมันช่างดูโหดร้าย
ก็เลยคิดว่ามันจะดีกว่ามั้ย ถ้าเราจะเปลี่ยน"ฟ"ให้กลายเป็น"ร"ซะ เรื่องราวมันคงหวานซึ้งน่าติดตามกว่าเยอะเลยเนอะ..เหอๆๆ
โดยปกติแล้ว ผมไม่เคยได้กลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อไปหาแม่เลย...
...ด้วยภาระกิจ...
...การงาน...
...หรือบางครั้งไม่มีงาน แต่เป็นวันเดียวที่จะได้หยุดงานเพื่อหายใจบ้าง...
ผมเลยแทบจะไม่ได้กลับไปบอกรักแม่เลย
ใช้วิธีส่งข้อความพร้อมกับโทรไปบอกว่ารักและขอให้แม่มีความสุขมากๆ มีสุขภาพที่แข็งแรง และรวยๆๆๆๆแทน
เพื่อนๆอย่าคิดว่ารูปแบบการกระทำเหล่านี้มันไม่สำคัญนะครับ
หลายคนอาจบอกว่า...ไม่เห็นจำเป็น แค่เป็นคนดีก็พอแล้ว แม่ก็ดีใจแล้ว
นั่นมันก็จริงอยู่...แต่เพื่อนๆลองคิดดูนะครับ
เวลาที่แม่ต้องเดินไปเจอเพื่อนแม่ ที่กำลังปลื้มกับข้อความหรือกำลังโทรคุยกับลูกอย่างน่ารัก
เป็นใครก็ต้องมีแอบเศร้าบ้างแล้วล่ะว่า...แล้วลูกฉันล่ะ
แน่นอนว่าแม่เข้าใจคุณว่าคุณกำลังทำงานหนัก...คุณกำลังเหนื่อย...
แม่เข้าใจคุณเสมอ...
ฉะนั้น...ไอ้เวลาแค่ไม่กี่นาทีที่จะพิมพ์ข้อความแล้วก็โทรหา ไปบอกรักแม่เนี่ย
ผมว่ามันคงไม่ได้กวนเวลาทำงานหรือเวลาพักผ่อนของคุณมากมายหรอกมั้งครับ
(ทุกทีเห็นส่งข้อความ โทรคุยกะแฟนทีละหลายๆชั่วโมงก็ยังทำกันได้)
นะครับ...ให้ความสำคัญกันหน่อย...นะนะ
วันนี้คนเค้าบอกรักแม่กันทั้งประเทศ...คุณไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้นเหรอ...ช่ายมะ
สำหรับผมแล้ว....ในวันนี้ผมจะทำอย่างนี้เป็นปกติทุกปี อย่างน้อยๆวันนี้แม่ก็จะสดชื่นที่สุด ยิ้มกว้างกว่าทุกวัน
แต่มีอีกสิ่งหนึ่งนะ...ที่ผมอยากจะให้เพื่อนๆได้ลองทำกันดู...
ผมจะทำเป็นประจำในวันที่ 1 มกราคม หลังจากใส่บาตรตอนเช้าเสร็จ
นั่นคือการกราบเท้าพ่อกับแม่ แล้วขอพรผมทำติดต่อกันมาห้าปีแล้ว
ซึ่งนั่นหมายความว่า...ก่อนหน้านี้ก็ผมเขินและไม่กล้าเหมือนกับเพื่อนๆทุกคนนั่นแหละครับ
นั่นมันอาจเป็นเพราะคนไทยเรามีการแสดงออกเรื่องความรักในครอบครัวค่อนข้างน้อย
ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับ..ใครๆก็เป็น(คุณพ่อของผมยังไม่กล้าบอกรักย่าเลย เหอๆๆๆ)
แต่ผมมาเริ่มเปลี่ยนความคิดก็ตอนที่ ได้ไปเห็นภาพเพื่อนของผมคนนึงกำลังก้มกราบเท้าคุณพ่อของเค้าที่เพิ่งเสียไป
มันพูดด้วยน้ำตาว่า...นี่คือครั้งแรกที่เค้าได้กราบเท้าพ่อตัวเองและที่น่าเศร้าก็คือ....มันเป็นครั้งสุดท้ายซะแล้ว
ตั้งแต่นั้นมา...
ผมก็เลยเปลี่ยนความคิด...
เช้ามืดวันปีใหม่..ผมขับรถออกไปซื้อพวงมาลัยสวยๆมารอไว้
ลากน้องชายตัวเองออกมาจากที่นอน แล้วเตี๊ยมกันไว้
พอออกไปใส่บาตรตอนเช้ากลับมา...ก็เริ่มเลย
ทีแรกพ่อกับแม่ก็งงๆครับ...เพราะผมบอกว่าให้มานั่งเรียงกันบนโซฟา(ใครก็ต้องงงแหละ...นี่มันครั้งแรกนี่นา)
แล้วผมกับน้องก็เข้าไปนั่งข้างหน้าแล้วก็ก้มกราบที่เท้า...เล่นเอาพ่อผมสะดุ้งเลยครับ เหอๆๆๆๆ
ทั้งพ่อและแม่ทำตัวไม่ถูก ดูออกว่าเขินมาก แต่พ่อก็เนียน แม่ก็เนียน ทำเป็นหน้านิ่งๆยิ้มๆ(พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกครับว่าผมกับน้องก็โคตรเกร็งและเขินเลย)
ในจังหวะที่มือของเรากราบไปแทบเท้าของพ่อและแม่เนี่ย...มันแปลกอย่างครับ...
ผมรู้สึกโล่ง...สบายใจ...เหมือนความทุกข์ทั้งหมดมลายหายไปสิ้น...มันรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลย
วินาทีนั้น...ผมอยากให้เวลาหยุดเดิน...แล้วค้างไว้อย่างนั้น...มันรู้สึกดีมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะครับ(พิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป...เหอๆๆๆ)
มาได้สติอีกที ก็ตอนที่มีมืออันแสนอบอุ่นลูบลงมาที่หัว....มันอบอุ่นมากๆๆๆ...รู้สึกเหมือนกำลังใจมันเต็มเปี่ยม หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย
แล้วผมกับน้องก็เงยหน้าขึ้นมารับพรจากพ่อและแม่....แล้วก็กอดกันนิดนึง
ไอ้จังหวะกอดนี่แหละครับ ผมน้ำตาไหลเลย เหมือนเด็กที่ถูกเพื่อนแกล้งมากอดเพื่อให้โอ๋เลย แต่ไม่ได้ร้องออกมานะครับ
มันทำให้รู้ว่า นี่แหละคือคนที่เข้าใจเราตลอดเวลาและเข้าใจเราทุกเรื่อง
เชื่อมั้ยครับว่า....
วันนั้นทั้งวัน...เรายิ้มกันทั้งบ้าน
พ่อกับแม่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ...ซึ่งไม่ต่างจากผมกับน้องเลย
จากนั้นมา...
ผมก็ทำแบบนี้มาทุกปี...ทำเพราะอยากทำ...ไม่ใช่ทำเพราะต้องทำ....
กำลังใจดีๆที่ทำให้เรามีแรงสู้กับปัญหาที่ถาโถมตลอดทั้งปีก็มาจากตรงนี้แหละครับ
เห็นมั้ยครับว่า...บางทีเรื่องแค่นี้...มันก็ให้ผลดีมากมายกว่าที่ทุกคนคิด
ในชีวิตเราต้องใช้ความกล้ามามากมายหลายเรื่องแล้ว ดีบ้างเลวบ้างแตกต่างกันไป
แต่ทั้งหมดนั่นมันก็แค่เพื่อตัวคุณเอง....
งั้นคราวนี้มาลองใช้ความกล้าที่คุณมีอยู่แล้ว...มาทำให้คุณพ่อและคุณแม่ของคุณมีความสุขกันดีกว่านะครับ
ลองกันดูนะครับ...ไม่มีผลเสียหรอก เชื่อผม
แล้วคุณจะรู้ว่า...คุณและครอบครัวคุณ สามารถ"รัก"กันได้อย่างน่าอิจฉาแค่ไหน
เนอะๆๆ....
(ยิ้ม)
ปล.วันนี้ขอเล่าเรื่องราวดีๆในวันแม่และก็เรื่องความรักในครอบครัวให้ทุกคนยิ้มดีกว่าเนอะ...
เพราะเรื่องอื่นๆ มันไม่มีใครมารู้ดีเท่าเราหรอก...ใช่มั้ยคะ...ดันขึ้นทุกวี.....ดีขึ้นทุกวัน.....
และอีกอย่าง...วันนี้เป็นวันพ่อ...ด้วยล่ะ(ยิ้ม)(ที่จริงก็เป็นวันพ่อมาได้พักนึงแล้ว) และคงจะเป็นวันพ่อทุกวัน ตลอดไป.....(เหอๆๆๆ)
เก็บตก:พอดีดูหนังฝรั่งเรื่องหนึ่ง ที่ตัวละครมันเอาแต่พูดว่า"ฟัก....."เต็มไปหมดทั้งเรื่อง ทุกอย่างมันช่างดูโหดร้าย
ก็เลยคิดว่ามันจะดีกว่ามั้ย ถ้าเราจะเปลี่ยน"ฟ"ให้กลายเป็น"ร"ซะ เรื่องราวมันคงหวานซึ้งน่าติดตามกว่าเยอะเลยเนอะ..เหอๆๆ
ชีวิตนึงเกิดมาแล้ว
ชีวิตนึงเกิดมาแล้ว.....
ต้องใช้มันให้เต็มที่..และรู้จักใช้อย่างคุ้มค่า...
ถ้าคิดว่ามันคุ้ม...(คุ้มหรือไม่คุ้ม..ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเราเอง)
ก็ทำไป...อย่าท้อ...
แน่นอนว่าอุปสรรคคงมากมายนัก...
แต่ผลลัพธ์ที่ปลายทาง...มันก็หอมหวานและเป็นสิ่งที่เราต้องการที่สุดมิใช่หรือ
เราอาจจะเสียใจกว่านี้มั้ย...ถ้าไม่เลือกที่จะทำ
หลายครั้ง หลายคราว ที่ไม่มีใครมาเข้าใจ...
เพราะธรรมชาติของคน มักเลือกมองแต่ที่ผลตอนสุดท้าย...เสมอ
ไม่มีใครมาร่วมรับรู้กับเราหรอกว่า...ที่ผ่านมา...
เราเจอกับอะไรมาบ้าง...
ไม่มีใคร...
ถ้าเรื่องที่เค้าไม่เห็นด้วย มันกลายเป็นดีในที่สุด...
...อย่างมากก็คงได้แต่พูดว่า...
...เรามองนายผิดไปจริงๆ...ไม่น่าเชื่อเลย...
แต่ถ้าเป็นเรื่องเดียวกัน......แต่มันล้มเหลว
คนเหล่านั้นก็คงได้แต่พูดว่า...
ก็เราบอกนายแล้ว....นายไม่ฟัง
แล้วตอนนี้จะไปโทษใคร...
จะโทษใครล่ะ...ไม่เห็นมีใครต้องโทษเลย
ในเมื่อการตัดสินใจมันเกิดจากเราเอง...
เราก็ต้องยอมรับมันเอง...
ไม่เห็นจะต้องไปมองหาเลยว่า...จะโทษใครดี
เพราะอะไร หลายคนถึงชอบไปตัดสินคนอื่นว่า...ดี..หรือ...ไม่ดี
ทำไมคนเหล่านั้น..ถึงได้คิดว่า...ตนจะฉลาดรอบรู้ถึงขนาดไปหยั่งรู้จิตใจของคนอื่นได้
แล้วไอ้ที่รู้...คิดว่ารู้จริงๆได้ยังไง...อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น
แค่ภาพๆเดียวคนสองคนก็ยังมองแล้วรู้สึกต่างกันเลย
โดยรวมอาจดูคล้าย..แต่ในรายละเอียดนั้น..มันแตกต่าง
เพราะคนเราจะสะท้อนความรู้สึกออกมา โดยอาศัยกระบวนการกลั่นกรองในอดีต ว่าอะไรที่มันดี"สำหรับเค้าบ้าง"
หรือ"ไม่ดีกับเค้าบ้าง"เพื่อใช้ในการดำเนินชีวิตต่อไปของเค้าเอง
ซึ่งนั่นไม่ได้หมายความว่า...
ความคิดแบบนั้นมันจะดีหรือไม่ดีกับคนอื่นเสมอไป...
ทั้งนี้มันขึ้นอยู่กับพื้นฐานในอดีตของแต่ละคน...ว่าแตกต่างกันแค่ไหน
เช่น คนที่ผิดหวังกับความรักซ้ำซาก อาจบอกว่าความรักเป็นยาขม ซึ่งนั่นมันก็จริง"สำหรับเค้า"
แต่สำหรับคนที่มีความสุขกับรักที่สดใสอยู่ตลอดเวลา ก็ต้องมองว่า ไม่ว่ามุมไหน"รัก"ก็เป็นเรื่องที่แสนดี"สำหรับเค้า"เสมอ
แน่นอนว่า สองคนนี้คุยกันไม่ได้...เพราะคิดไม่ตรงกัน แต่ก็ไม่มีใครผิดและไม่มีใครถูก ต่างคนต่างเจอสิ่งที่แตกต่างกัน
เพราะงั้นถ้าไม่ทำใจให้เป็นกลาง...ก็ไม่มีวันที่เข้าใจ จิตใจของคนอื่นหรอกครับ
ฉะนั้น...เราไม่สามารถเอาความรู้สึกของเราไปเป็นบรรทัดฐานบอกกล่าวกับคนอื่นได้หรอกครับว่า"ดี"หรือ"ไม่ดี"
..อย่างมากก็ทำได้แค่ ให้ข้อมูลในอีกมุมมองนึงเท่านั้น ว่าไอ้ที่เราโดนเป็นยังไง...
ถือเป็นการให้ข้อมูลเพิ่มเติม..เพื่อใช้ในการตัดสินใจ...ก็เท่านั้นเอง
อย่าคาดหวัง...อย่าโน้มน้าว...
เพราะนั่นคุณกำลังจะให้อีกคนนึงมาเชื่อในสิ่งที่คุณกำลังคิดไปคนเดียว
ซึ่ง...นั่นมันไม่ดีเลย...
ทุกคนที่โตขึ้นและคิดเองได้แล้ว...ควรจะต้องยอมรับกับการตัดสินใจของตัวเองให้ได้...
เพราะนั่น...มันแสดงถึงวุฒิภาวะของการเป็นมนุษย์
ที่จะค่อยๆทำให้ได้เรียนรู้ว่า...อะไรเหมาะกับเค้าที่สุด...อะไรควรทำที่สุด
การที่เราไปบังคับให้เค้าต้องตัดสินใจตามเรา...นั่นถือเป็นเรื่องที่แย่(การพูดกดดัน ก็ถือเป็นการบังคับทางอ้อม)
เพราะในที่สุดถ้ามันพลาดขึ้นมา....เค้าจะไม่เหลืออะไรเลย
เพราะเค้าเชื่อคุณ...(เชื่อเพราะไว้ใจคุณ...ว่าคุณคงคิดดีแล้ว...และรู้อะไรดีแล้ว)
แต่มันก็พลาด...คุณคิดพลาด
คุณก็จะมีคำพูดอันสวยหรูไว้แก้ต่างเสมอว่า...
เราไม่คิดว่านายจะ......ขนาดนี้
(ถ้าไม่รู้แล้วจะมาโน้มน้าวให้เชื่อหาอะไรวะ!!!!!!)...เสมอ...
คำถามสุดท้าย...
แล้วเค้าจะทำยังไง...
ตอนนี้กลายเป็นคนโง่
โง่ตั้งแต่เริ่มเชื่อ...
(ทั้งๆที่เวลาประเมินว่าดีหรือไม่ดี เค้าก็ใช้ใจตัวเองประเมิน.....เพราะเค้ารู้ดีที่สุดว่าเค้ารู้สึกยังไง)
(แต่ก็กลับไปเชื่อคนอื่น...ที่ต่อให้รู้มากยังไง ก็ไม่มีทางจะรู้มากเท่าตัวเค้าเองหรอก...ซะงั้น)
แน่นอน...โทษใครไม่ได้หรอกครับ
ต้องโทษตัวเอง...
ก็ไปเชื่อเค้าเองนี่นา...
ผมบอกแล้วไม่เชื่อ
(ไม่ต้องเชื่อผมนะ)
(เหอๆๆ)
ต้องใช้มันให้เต็มที่..และรู้จักใช้อย่างคุ้มค่า...
ถ้าคิดว่ามันคุ้ม...(คุ้มหรือไม่คุ้ม..ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเราเอง)
ก็ทำไป...อย่าท้อ...
แน่นอนว่าอุปสรรคคงมากมายนัก...
แต่ผลลัพธ์ที่ปลายทาง...มันก็หอมหวานและเป็นสิ่งที่เราต้องการที่สุดมิใช่หรือ
เราอาจจะเสียใจกว่านี้มั้ย...ถ้าไม่เลือกที่จะทำ
หลายครั้ง หลายคราว ที่ไม่มีใครมาเข้าใจ...
เพราะธรรมชาติของคน มักเลือกมองแต่ที่ผลตอนสุดท้าย...เสมอ
ไม่มีใครมาร่วมรับรู้กับเราหรอกว่า...ที่ผ่านมา...
เราเจอกับอะไรมาบ้าง...
ไม่มีใคร...
ถ้าเรื่องที่เค้าไม่เห็นด้วย มันกลายเป็นดีในที่สุด...
...อย่างมากก็คงได้แต่พูดว่า...
...เรามองนายผิดไปจริงๆ...ไม่น่าเชื่อเลย...
แต่ถ้าเป็นเรื่องเดียวกัน......แต่มันล้มเหลว
คนเหล่านั้นก็คงได้แต่พูดว่า...
ก็เราบอกนายแล้ว....นายไม่ฟัง
แล้วตอนนี้จะไปโทษใคร...
จะโทษใครล่ะ...ไม่เห็นมีใครต้องโทษเลย
ในเมื่อการตัดสินใจมันเกิดจากเราเอง...
เราก็ต้องยอมรับมันเอง...
ไม่เห็นจะต้องไปมองหาเลยว่า...จะโทษใครดี
เพราะอะไร หลายคนถึงชอบไปตัดสินคนอื่นว่า...ดี..หรือ...ไม่ดี
ทำไมคนเหล่านั้น..ถึงได้คิดว่า...ตนจะฉลาดรอบรู้ถึงขนาดไปหยั่งรู้จิตใจของคนอื่นได้
แล้วไอ้ที่รู้...คิดว่ารู้จริงๆได้ยังไง...อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้น
แค่ภาพๆเดียวคนสองคนก็ยังมองแล้วรู้สึกต่างกันเลย
โดยรวมอาจดูคล้าย..แต่ในรายละเอียดนั้น..มันแตกต่าง
เพราะคนเราจะสะท้อนความรู้สึกออกมา โดยอาศัยกระบวนการกลั่นกรองในอดีต ว่าอะไรที่มันดี"สำหรับเค้าบ้าง"
หรือ"ไม่ดีกับเค้าบ้าง"เพื่อใช้ในการดำเนินชีวิตต่อไปของเค้าเอง
ซึ่งนั่นไม่ได้หมายความว่า...
ความคิดแบบนั้นมันจะดีหรือไม่ดีกับคนอื่นเสมอไป...
ทั้งนี้มันขึ้นอยู่กับพื้นฐานในอดีตของแต่ละคน...ว่าแตกต่างกันแค่ไหน
เช่น คนที่ผิดหวังกับความรักซ้ำซาก อาจบอกว่าความรักเป็นยาขม ซึ่งนั่นมันก็จริง"สำหรับเค้า"
แต่สำหรับคนที่มีความสุขกับรักที่สดใสอยู่ตลอดเวลา ก็ต้องมองว่า ไม่ว่ามุมไหน"รัก"ก็เป็นเรื่องที่แสนดี"สำหรับเค้า"เสมอ
แน่นอนว่า สองคนนี้คุยกันไม่ได้...เพราะคิดไม่ตรงกัน แต่ก็ไม่มีใครผิดและไม่มีใครถูก ต่างคนต่างเจอสิ่งที่แตกต่างกัน
เพราะงั้นถ้าไม่ทำใจให้เป็นกลาง...ก็ไม่มีวันที่เข้าใจ จิตใจของคนอื่นหรอกครับ
ฉะนั้น...เราไม่สามารถเอาความรู้สึกของเราไปเป็นบรรทัดฐานบอกกล่าวกับคนอื่นได้หรอกครับว่า"ดี"หรือ"ไม่ดี"
..อย่างมากก็ทำได้แค่ ให้ข้อมูลในอีกมุมมองนึงเท่านั้น ว่าไอ้ที่เราโดนเป็นยังไง...
ถือเป็นการให้ข้อมูลเพิ่มเติม..เพื่อใช้ในการตัดสินใจ...ก็เท่านั้นเอง
อย่าคาดหวัง...อย่าโน้มน้าว...
เพราะนั่นคุณกำลังจะให้อีกคนนึงมาเชื่อในสิ่งที่คุณกำลังคิดไปคนเดียว
ซึ่ง...นั่นมันไม่ดีเลย...
ทุกคนที่โตขึ้นและคิดเองได้แล้ว...ควรจะต้องยอมรับกับการตัดสินใจของตัวเองให้ได้...
เพราะนั่น...มันแสดงถึงวุฒิภาวะของการเป็นมนุษย์
ที่จะค่อยๆทำให้ได้เรียนรู้ว่า...อะไรเหมาะกับเค้าที่สุด...อะไรควรทำที่สุด
การที่เราไปบังคับให้เค้าต้องตัดสินใจตามเรา...นั่นถือเป็นเรื่องที่แย่(การพูดกดดัน ก็ถือเป็นการบังคับทางอ้อม)
เพราะในที่สุดถ้ามันพลาดขึ้นมา....เค้าจะไม่เหลืออะไรเลย
เพราะเค้าเชื่อคุณ...(เชื่อเพราะไว้ใจคุณ...ว่าคุณคงคิดดีแล้ว...และรู้อะไรดีแล้ว)
แต่มันก็พลาด...คุณคิดพลาด
คุณก็จะมีคำพูดอันสวยหรูไว้แก้ต่างเสมอว่า...
เราไม่คิดว่านายจะ......ขนาดนี้
(ถ้าไม่รู้แล้วจะมาโน้มน้าวให้เชื่อหาอะไรวะ!!!!!!)...เสมอ...
คำถามสุดท้าย...
แล้วเค้าจะทำยังไง...
ตอนนี้กลายเป็นคนโง่
โง่ตั้งแต่เริ่มเชื่อ...
(ทั้งๆที่เวลาประเมินว่าดีหรือไม่ดี เค้าก็ใช้ใจตัวเองประเมิน.....เพราะเค้ารู้ดีที่สุดว่าเค้ารู้สึกยังไง)
(แต่ก็กลับไปเชื่อคนอื่น...ที่ต่อให้รู้มากยังไง ก็ไม่มีทางจะรู้มากเท่าตัวเค้าเองหรอก...ซะงั้น)
แน่นอน...โทษใครไม่ได้หรอกครับ
ต้องโทษตัวเอง...
ก็ไปเชื่อเค้าเองนี่นา...
ผมบอกแล้วไม่เชื่อ
(ไม่ต้องเชื่อผมนะ)
(เหอๆๆ)
สมองปรู๊ดด เพราะดูดหู
เหอๆๆๆๆ ...เมื่อไม่กี่วันมานี้..
ผมเพิ่งไปซื้อหูฟังคู่ใหม่ เอามาไว้ดูหนัง ฟังเพลงจากโทรศัพท์ เวลาที่ต้องเดินทางไกล
นอกจากจะใช้เดินทางแล้ว ก็ยังใช้ฟังเวลาที่วิ่งออกกำลังตอนเย็นด้วยเป็นบางครั้ง
ผมซื้อมาจากมาบุญครอง...คู่ละเกือบห้าร้อยบาท(จริงๆแล้วราคานี้ก็ไม่ได้ถูกนะเนี่ย)
เป็นหูฟังแบบ"อิน เอียร์"(หรือแบบที่เป็นจุกยางยัดเข้าไปในหูนั่นเอง)ของโซนี่
ตอนทดสอบเสียง...อืม..คุณภาพเสียงก็อยู่ในเกณฑ์ที่ค่อนข้างใช้ได้นะ
ดี ดี ดี ทุกอย่างดูเหมือนจะดี จะราบรื่น จนมาวันหนึ่ง...
วันที่ผม...ลองเอามันมาฟังเพลงจากโน๊ตบุ๊ค
อืม....เสียงดีครับ...เสียงใสเชียว...เสียแต่ว่า...
....มันดูดหูผมครับ!!!!!!!!
อืม...ฟังแล้วหลายท่านอาจจะนึกไปถึงฉากอีโรติกในหนังหลายเรื่อง
..ที่พระเอกกับนางเอกกำลังโรมรันพันตู ดูดหูกันอย่างดื่มด่ำ(ไม่เกรงกลัวขี้หูกันเล๊ยยยย)
ไม่ใช่ครับ!!!!...(ขอโทษที่ต้องทำลายมโนภาพของท่านที่กำลังเคลิ้ม...แหม่ ตาลอยเชียวนะ)
ไอ้ที่ดูดหูผมน่ะ...ไม่ได้หมายถึงว่า หูฟังมันเกิดมีชีวิตแล้วมาพิศวาทใบหูน้อยๆของผมจนอดใจไม่ได้หรอกนะครับ
แต่ไอ้ที่มันดูดอ่ะ คือ "ไฟฟ้า"ครับ ไฟฟ้าที่วิ่งมาตามสายที่เสียบเข้าโน๊ตบุ๊คนั่นแหละครับ
ดูดได้ดูดดี...ไม่ยอมหยุดเลย...
ส่วนผมน่ะเหรอครับ...ก็ตกอยู่ในสภาพจำยอม ไม่มีทางขัดขืนได้(เสียวแปล๊บๆที่ใบหูตลอดเวลา) ต้องปล่อยให้ไอ้ไฟเจ้ากำดูดอย่างเมามัน
เหอๆๆๆ...ไอ้ครั้นจะทิ้ง แล้วไปซื้อใหม่ก็เสียดายตังค์(ตั้งห้าร้อยแน่ะ...เอาไปเลี้ยงถั่วแปบวังหลังน้องดีก่า)(ที่สำคัญเพิ่งจะซื้อมาแท้ๆเลย)
ผมเลยลองแก้ปัญหาที่ตัวเองดู....โดยคิดในมุมกลับดูบ้าง
อืม..จะว่าไปตั้งแต่เกิดมา ผมก็ยังไม่เคยโดนไฟดูดหูซักที อืม...ไม่แน่นะ มันอาจจะมีความหฤหรรษ์ที่เราไม่รู้ซ่อนอยู่ก็ได้...ใครจะรู้
ก็เลยเลือกที่จะลองซะก่อน....
แต่ลองได้ซักพัก..อืม...เริ่มไม่ไหวแฮะ
...ดูมันจะหฤหรรษ์ตลอดเวลาเลย(เหอๆๆๆ)
เอาวะ...ตัดใจซื้อใหม่แล้วกัน....
(แต่แล้ว...ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น)
อืม...การที่จะซื้อใหม่เนี่ย..มันง่ายนิดเดียว ทำเมื่อไหร่ก็ได้
เราจะไม่ลองแก้ปัญหาดูก่อนเหรอ...ธรรมชาติสร้างสมองมนุษย์ให้คิดแก้ปัญหาเป็น...ต่างจากสัตว์อื่น
จะไม่ใช้คุณสมบัติอันแสนวิเศษนี้ก่อนเหรอ...
ถ้าไม่เวิร์ค...ก็ค่อยไปซื้อใหม่ก็ได้นี่นา
อืม...จริง....นั่นสินะ
จากนั้น..ผมเลยเริ่มมาดูที่ปัญหา ว่ามันดูดหูผมเพราะอะไร
อืม...เพียงแค่แว๊บเดียวที่เอาปัญหามานั่งวิเคราะห์...
...ในที่สุดผมก็รู้สาเหตุแล้ว ผมได้คำตอบแล้ว
...คือ ในรูปแบบการดีไซน์ของหูฟัง มันมีส่วนที่เป็นโลหะเปลือยอยู่เพื่อเพิ่มความสวยงาม และเป็นจุดที่ไม่มีฉนวน
ไฟมันเลยเล็ดลอดออกมาจากบริเวณนั้น...แค่นั้นเอง
วิธีแก้ก็แค่...ทำยังไงไม่ให้ส่วนนั้นมันมาโดนหูผม...แค่นั้น
ซึ่งเรามีสองทางเลือกคือ...
หนึ่ง...ใส่แบบไม่ให้ส่วนนั้นโดนหู(อืม...ฟังดูยากจัง...ใส่หูฟังแบบไม่ให้โดนหู...ดูเป็นบทกวียังไงไม่รู้)
และสองคือ หาอะไรมาปิดมันไว้ซะ (อืม..จะยากมั้ยเนี่ย)
ทางเลือกแรกดูยุ่งยากและไม่ถาวรเกินไป ผมเลยเลือกทางที่สอง...นั่นก็คือ หาอะไรมาปิดมันซะ ไม่ให้มันโดนหูผมได้อีก...
แต่จะทำยังไงล่ะ...ไม่ให้มันดูน่าเกลียด...อืม...ไม่ยาก(ต้องคิดว่าไม่ยากไว้ก่อนนะครับ)
(พื้นฐานของการคิดอย่างสร้างสรรค์ คือ ต้องคิดว่าคำตอบที่ดีนั้นมีอยู่มากมาย เราแค่ต้องมองมันให้เห็น และเลือกเอาคำตอบที่เหมาะสมที่สุดมาใช้ ..เท่านั้นเอง)
ด้วยความที่เรียนมาสายออกแบบ....นี่เลยไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก
เอาความรู้เรื่องการออกแบบผลิตภัณฑ์มาใช้...บวกกับวัตถุดิบที่มีอยู่รอบตัว
เหอๆๆ......แล้วในที่สุดผมก็ได้หูฟังคู่ใหม่ที่ไม่ดูดแล้ว ที่ทำจากหูฟังจอมดูดอันเดิมบวกกับเทปกาวอีกนิดหน่อย ที่หน้าตาพอใช้ได้ทีเดียว แถมไม่ต้องไปเสียเงินซื้อใหม่อีกต่างหาก
...ถือเป็นชัยชนะของเราเชียวนะครับ...ที่แก้ปัญหาได้ ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีนะครับ
เห็นมั้ยครับว่า...สมองคนเรามีศักยภาพมากมายขนาดไหน
ยิ่งเวลาที่เจอปัญหาด้วยแล้วล่ะก็...ถ้าเกิดเราเอาชนะมันไปได้นะครับ..สมองของคุณก็จะยิ่งเก่งขึ้นไปอีก
ฉะนั้น เวลาที่เจอปัญหาไม่ว่าเรื่องอะไร ใหญ่หรือเล็ก ก็ให้คิดอยู่เสมอว่า มันมีทางแก้อยู่แล้วนะครับ
เพียงแค่นี้เราก็ไม่ต้อง"หา"ทางแก้อีกต่อไป
...เราแค่จะต้อง"เลือก"ทางแก้ที่มันดีที่สุดเท่านั้นเอง
จำไว้นะครับ...แค่"เลือก"เท่านั้น
ง่ายๆเพียงแค่นี้เอง...ชัยชนะมันก็จะอยู่ข้างๆคุณตลอดไปแล้วครับ
...สู้ๆกันเข้าไว้นะครับ...
...ขอพลังจงสถิตย์อยู่ในตัวทุกคนครับ...
...(ยิ้ม)...
เหอๆๆ....ถั่วแปบนุ่มลิ้น....หอมกลิ่นมะพร้าวฝอยคละเคล้ากับถั่วเหลืองสดใหม่
เรียกน้ำย่อยได้ดีจริงๆๆ....เง้อออออออออออออออออออออออออออออออ
ไปวิ่งกั๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน....(จากโครงการ ว.พ.ก.น.ป.)(ย่อมาจาก)(โครงการ วิ่งเพื่อกำจัดนมเนยและถั่วแปบ)(เหอๆๆๆ)(ยิ้ม)
ผมเพิ่งไปซื้อหูฟังคู่ใหม่ เอามาไว้ดูหนัง ฟังเพลงจากโทรศัพท์ เวลาที่ต้องเดินทางไกล
นอกจากจะใช้เดินทางแล้ว ก็ยังใช้ฟังเวลาที่วิ่งออกกำลังตอนเย็นด้วยเป็นบางครั้ง
ผมซื้อมาจากมาบุญครอง...คู่ละเกือบห้าร้อยบาท(จริงๆแล้วราคานี้ก็ไม่ได้ถูกนะเนี่ย)
เป็นหูฟังแบบ"อิน เอียร์"(หรือแบบที่เป็นจุกยางยัดเข้าไปในหูนั่นเอง)ของโซนี่
ตอนทดสอบเสียง...อืม..คุณภาพเสียงก็อยู่ในเกณฑ์ที่ค่อนข้างใช้ได้นะ
ดี ดี ดี ทุกอย่างดูเหมือนจะดี จะราบรื่น จนมาวันหนึ่ง...
วันที่ผม...ลองเอามันมาฟังเพลงจากโน๊ตบุ๊ค
อืม....เสียงดีครับ...เสียงใสเชียว...เสียแต่ว่า...
....มันดูดหูผมครับ!!!!!!!!
อืม...ฟังแล้วหลายท่านอาจจะนึกไปถึงฉากอีโรติกในหนังหลายเรื่อง
..ที่พระเอกกับนางเอกกำลังโรมรันพันตู ดูดหูกันอย่างดื่มด่ำ(ไม่เกรงกลัวขี้หูกันเล๊ยยยย)
ไม่ใช่ครับ!!!!...(ขอโทษที่ต้องทำลายมโนภาพของท่านที่กำลังเคลิ้ม...แหม่ ตาลอยเชียวนะ)
ไอ้ที่ดูดหูผมน่ะ...ไม่ได้หมายถึงว่า หูฟังมันเกิดมีชีวิตแล้วมาพิศวาทใบหูน้อยๆของผมจนอดใจไม่ได้หรอกนะครับ
แต่ไอ้ที่มันดูดอ่ะ คือ "ไฟฟ้า"ครับ ไฟฟ้าที่วิ่งมาตามสายที่เสียบเข้าโน๊ตบุ๊คนั่นแหละครับ
ดูดได้ดูดดี...ไม่ยอมหยุดเลย...
ส่วนผมน่ะเหรอครับ...ก็ตกอยู่ในสภาพจำยอม ไม่มีทางขัดขืนได้(เสียวแปล๊บๆที่ใบหูตลอดเวลา) ต้องปล่อยให้ไอ้ไฟเจ้ากำดูดอย่างเมามัน
เหอๆๆๆ...ไอ้ครั้นจะทิ้ง แล้วไปซื้อใหม่ก็เสียดายตังค์(ตั้งห้าร้อยแน่ะ...เอาไปเลี้ยงถั่วแปบวังหลังน้องดีก่า)(ที่สำคัญเพิ่งจะซื้อมาแท้ๆเลย)
ผมเลยลองแก้ปัญหาที่ตัวเองดู....โดยคิดในมุมกลับดูบ้าง
อืม..จะว่าไปตั้งแต่เกิดมา ผมก็ยังไม่เคยโดนไฟดูดหูซักที อืม...ไม่แน่นะ มันอาจจะมีความหฤหรรษ์ที่เราไม่รู้ซ่อนอยู่ก็ได้...ใครจะรู้
ก็เลยเลือกที่จะลองซะก่อน....
แต่ลองได้ซักพัก..อืม...เริ่มไม่ไหวแฮะ
...ดูมันจะหฤหรรษ์ตลอดเวลาเลย(เหอๆๆๆ)
เอาวะ...ตัดใจซื้อใหม่แล้วกัน....
(แต่แล้ว...ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น)
อืม...การที่จะซื้อใหม่เนี่ย..มันง่ายนิดเดียว ทำเมื่อไหร่ก็ได้
เราจะไม่ลองแก้ปัญหาดูก่อนเหรอ...ธรรมชาติสร้างสมองมนุษย์ให้คิดแก้ปัญหาเป็น...ต่างจากสัตว์อื่น
จะไม่ใช้คุณสมบัติอันแสนวิเศษนี้ก่อนเหรอ...
ถ้าไม่เวิร์ค...ก็ค่อยไปซื้อใหม่ก็ได้นี่นา
อืม...จริง....นั่นสินะ
จากนั้น..ผมเลยเริ่มมาดูที่ปัญหา ว่ามันดูดหูผมเพราะอะไร
อืม...เพียงแค่แว๊บเดียวที่เอาปัญหามานั่งวิเคราะห์...
...ในที่สุดผมก็รู้สาเหตุแล้ว ผมได้คำตอบแล้ว
...คือ ในรูปแบบการดีไซน์ของหูฟัง มันมีส่วนที่เป็นโลหะเปลือยอยู่เพื่อเพิ่มความสวยงาม และเป็นจุดที่ไม่มีฉนวน
ไฟมันเลยเล็ดลอดออกมาจากบริเวณนั้น...แค่นั้นเอง
วิธีแก้ก็แค่...ทำยังไงไม่ให้ส่วนนั้นมันมาโดนหูผม...แค่นั้น
ซึ่งเรามีสองทางเลือกคือ...
หนึ่ง...ใส่แบบไม่ให้ส่วนนั้นโดนหู(อืม...ฟังดูยากจัง...ใส่หูฟังแบบไม่ให้โดนหู...ดูเป็นบทกวียังไงไม่รู้)
และสองคือ หาอะไรมาปิดมันไว้ซะ (อืม..จะยากมั้ยเนี่ย)
ทางเลือกแรกดูยุ่งยากและไม่ถาวรเกินไป ผมเลยเลือกทางที่สอง...นั่นก็คือ หาอะไรมาปิดมันซะ ไม่ให้มันโดนหูผมได้อีก...
แต่จะทำยังไงล่ะ...ไม่ให้มันดูน่าเกลียด...อืม...ไม่ยาก(ต้องคิดว่าไม่ยากไว้ก่อนนะครับ)
(พื้นฐานของการคิดอย่างสร้างสรรค์ คือ ต้องคิดว่าคำตอบที่ดีนั้นมีอยู่มากมาย เราแค่ต้องมองมันให้เห็น และเลือกเอาคำตอบที่เหมาะสมที่สุดมาใช้ ..เท่านั้นเอง)
ด้วยความที่เรียนมาสายออกแบบ....นี่เลยไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก
เอาความรู้เรื่องการออกแบบผลิตภัณฑ์มาใช้...บวกกับวัตถุดิบที่มีอยู่รอบตัว
เหอๆๆ......แล้วในที่สุดผมก็ได้หูฟังคู่ใหม่ที่ไม่ดูดแล้ว ที่ทำจากหูฟังจอมดูดอันเดิมบวกกับเทปกาวอีกนิดหน่อย ที่หน้าตาพอใช้ได้ทีเดียว แถมไม่ต้องไปเสียเงินซื้อใหม่อีกต่างหาก
...ถือเป็นชัยชนะของเราเชียวนะครับ...ที่แก้ปัญหาได้ ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีนะครับ
เห็นมั้ยครับว่า...สมองคนเรามีศักยภาพมากมายขนาดไหน
ยิ่งเวลาที่เจอปัญหาด้วยแล้วล่ะก็...ถ้าเกิดเราเอาชนะมันไปได้นะครับ..สมองของคุณก็จะยิ่งเก่งขึ้นไปอีก
ฉะนั้น เวลาที่เจอปัญหาไม่ว่าเรื่องอะไร ใหญ่หรือเล็ก ก็ให้คิดอยู่เสมอว่า มันมีทางแก้อยู่แล้วนะครับ
เพียงแค่นี้เราก็ไม่ต้อง"หา"ทางแก้อีกต่อไป
...เราแค่จะต้อง"เลือก"ทางแก้ที่มันดีที่สุดเท่านั้นเอง
จำไว้นะครับ...แค่"เลือก"เท่านั้น
ง่ายๆเพียงแค่นี้เอง...ชัยชนะมันก็จะอยู่ข้างๆคุณตลอดไปแล้วครับ
...สู้ๆกันเข้าไว้นะครับ...
...ขอพลังจงสถิตย์อยู่ในตัวทุกคนครับ...
...(ยิ้ม)...
เหอๆๆ....ถั่วแปบนุ่มลิ้น....หอมกลิ่นมะพร้าวฝอยคละเคล้ากับถั่วเหลืองสดใหม่
เรียกน้ำย่อยได้ดีจริงๆๆ....เง้อออออออออออออออออออออออออออออออ
ไปวิ่งกั๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน....(จากโครงการ ว.พ.ก.น.ป.)(ย่อมาจาก)(โครงการ วิ่งเพื่อกำจัดนมเนยและถั่วแปบ)(เหอๆๆๆ)(ยิ้ม)
รับรองได้ ว่าพวกเราไม่ทำร้ายคน
มีคนเคยบอกว่า...
ก่อนที่เราจะออกกำลังกาย....
การที่เราจะทานอาหารเบาๆซักประมาณ 30 นาที
จะช่วยให้เราไม่เหนื่อยจนเกินไปนัก...
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..เป็นข้อเท็จจริงประการใด
....ด้วยความที่เรียนมาทางสายวิทยาศาสตร์
ผมจึงไม่ยอมให้ความสงสัยนั้นอยู่นิ่ง
โดยปกติแล้วผมจะไปวิ่งที่สวนลุมพินีกับน้องรักเป็นประจำทุกเย็น
วิ่งวันละสองรอบ ได้ระยะประมาณ 5 กิโลเมตร(อ้างอิงจากตัวเลขบอกระยะที่พ่นไว้ที่พื้น)
ถือว่าเป็นระยะทางที่ไม่มากและก็ไม่น้อยจนเกินไปนัก...
...แต่ผมอยากวิ่งได้มากกว่านี้...อยากทำระยะให้ได้มากกว่านี้..เลยลองปรึกษาน้องดูว่า...
เห็นว่า...ถ้าเราทานอาหารก่อนเราจะเหนื่อยน้อยลง..
ซึ่งถ้าสมมติฐานนี้ถูกต้อง...ถ้าเกิดผมกินอาหาร..แล้ววิ่งให้เหนื่อยเท่าเดิม
...มันน่าจะได้ระยะทางที่มากขึ้น...ช่างสมเหตุสมผลดีแท้
ผมกับน้องมีความเห็นตรงกัน....อื้อออออออออออออ
จะรออะไรล่ะ...คำตอบรออยู่ตรงหน้าแล้ว
เย็นนั้น...ผมจัดแจงไปซื้ออาหารเบาๆมาสองอย่าง...
..นั่นคือ...ถั่วแปบและขนมต้มวังหลังอันเลื่องชื่อ(ของโปรดน้องผม)
ซื้อมาอย่างละกล่อง...ได้อาหารเบาๆสมใจ
พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดเตรียมวิ่งอย่างทรหด ดูเป็นนักกีฬาแสนเท่
แล้วก็ตรงดิ่งไปที่สวนลุมทันที....
สภาพโดยรวม..เราสองคนดูเป็นนักวิ่งที่ดูดีใช้ได้...อาจเพราะพอจะมีทักษะด้านกีฬากันอยู่บ้าง
จะแปลกก็ตรงที่...
เสื้อผ้าก็นักกีฬา...รองเท้าก็นักกีฬา...แต่ดันถือถุงที่ใส่ถั่วแปบและขนมต้มกล่องใหญ่ พร้อมกับน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด
ขัดตาพิลึก...แต่เราก็ไม่ใส่ใจ...ใช่สิ..ก่อนที่กาลิเลโอจะได้รับการยอมรับก็ต้องยอมถูกมองว่าแปลกมาก่อน...อื้อออ
เราจึงตกลงกันว่าวันนี้ จะกินอาหารกันก่อน แต่ยังไม่รู้ว่าจะกินตอนไหนและกินยังไง
ใจผมทีแรกกะว่า...จะเดินวอร์มก่อนหนึ่งรอบ..เพื่ออุ่นเครื่อง...แล้วก็กินกันไประหว่างทาง...
น่าจะเป็นการกินไปย่อยไป...ดูเข้าท่าดี
แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร...
น้องผมก็หันมาถามว่า....เราจะไม่กินกันก่อนเหรอ พี่ปอนด์?(ตาใสปิ๊ง)
อืม...(ผมครุ่นคิด)
...น้องเรานี่ใช้ได้แฮะ...คงอยากรู้คำตอบของเรื่องข้างต้นเอามากๆ...ถึงกับไม่รอเดินก่อนซักรอบ....สมกับที่เรียนสายวิทย์มา...
อืม...จ้ะ...กินกันก่อนก็ดีเหมือนกัน(ผมพูดพร้อมแสดงท่าทางเห็นด้วย)
เลยคิดว่าเราน่าจะนั่งกินกันบนเก้าอี้ยาวสีเขียวข้างทาง...(ใครเคยไปสวนลุมฯคงจะนึกออก)
แต่ดูน้องผมจะใจร้อนกว่านั้น...บอกว่าไปนั่งตรงนั้นดีกว่ามั้ย พี่ปอนด์? พลางชี้มือไปที่ม้านั่งรอบกระบะต้นไม้รูปวงกลม แล้วก็เดินนำไปก่อน
....โอว...น้องผมช่างมีความตั้งใจจริงเสียเหลือเกิน...ทำอะไรต้องทำจริงสินะ...จะบอกพี่อย่างนี้ใช่มั้ย..
พอถึงที่หมาย..เรานั่งทั้งคู่นั่งหันหลังให้ถนน...ถนนที่มีแต่คนที่แต่งตัวแบบเรา..กำลังวิ่งอย่างมุ่งมั่น...เหงื่อโชกไปทั้งตัว
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เราหวั่นไหว...กับการทดลองในวันนี้...เราเตรียมใจมาดี...
นาทีนั้นผมกำลังจะหันไปหาผู้ร่วมอุดมการณ์...เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่กันและกัน...
ภาพแรกที่ผมเห็น....
น้องรักของผม...กำลังค่อยบรรจงหย่อนถั่วแปบชิ้นเขื่อง เข้าไปในปากอย่างช้าๆ เงียบเชียบและแสนจะเยือกเย็น
เพียงแค่ไม่กี่วินาที ถั่วแปบใหญ่ยักษ์นั้นกลับหายตัวไปในช่องมืด ขอบสีชมพูสด(หรือที่เราเรียกว่าปากนั่นแหละ)อย่างไม่มีวันหวนคืน...
จากนั้นน้องก็มองมาที่ผมด้วยตาที่เป็นประกายกว่าทุกวัน...พร้อมกับคำพูดปลุกใจให้ฮึกเหิม...ว่า...
"..พี่ปอนด์.........................อร่อยอ่ะ"
อืม...ช่างเป็นกลุ่มคำที่สร้างกำลังใจดีแท้.....ผมแอบนั่งซึ๊งอยู่ลึกๆ
แต่น้องรักของผมไม่ยอมหยุดความซาบซึ้งไว้แค่นั้น...
....เธอค่อยๆทยอยลำเลียงถั่วแปบแสนนุ่มชิ้นโตอีกหลายชิ้น เข้าไปที่ช่องทางเดิมอย่างใจเย็น
ผมเองก็ทานเข้าไปบ้างเหมือนกัน...จนเราทั้งคู่รู้สึกว่า...อืม....น่าจะพอแล้วนะ
เรายิ้ม...และสื่อสารกันด้วยตา......."ไปพิสูจน์สมมติฐานกัน"
โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆหลุดลอยออกมา...เราทั้งคู่เรื่มออกวิ่ง...
วิ่ง...วิ่ง...และก็วิ่ง.....
เราวิ่งจนอยู่ในระยะที่แตกต่างจากทุกวัน.....ไม่น่าเชื่อ!!!!
....................ว่าเรา............."จุก".....................
"พี่ปอนด์...น้องปวดท้องอ่ะ....น้องจุก" น้องผมทำหน้าเหยเก
อืม...ก็แน่นอนดิ...ซัดเข้าไปซะขนาดนั้น เอ๊ยยยยย....ไม่ใช่!!
ผมหมายถึงว่า เราอาจวิ่งเร็วเกินไป ไม่สัมพันธ์กับอาหารที่อยู่ในท้องก็เลยจุก(เหอๆๆ)
เราเลยตกลงกันว่าจะเดินสลับกับวิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อให้ความจุกคลายลง แล้วค่อยวิ่งกันต่อ
ไม่นานนัก ความจุกเริ่มจางหาย เราก็เลยวิ่งกันได้อย่างปกติ
และแน่นอนว่า...
...วันนี้เราวิ่งได้มากกว่าเดิมหนึ่งกิโลเมตร!!!!....ไม่น่าเชื่อ!!!
หลังจากวิ่งเสร็จเราคุยกันถึงการทดลองวันนี้ว่า...สมมติฐานดังกล่าวนั้น น่าจะพอมีความเป็นไปได้จริง
ผมและน้องมีความเห็นตรงกันว่า.......ถ้าจะให้ชัวร์เราควรต้องลองทดลองอีก แต่ต้องลองเปลี่ยนตัวแปร เพื่อหาอาหารที่เหมาะสมที่สุด
เราจึงตัดสินใจว่า...ครั้งหน้า...เราจะไม่กินถั่วแปบกับขนมต้มอีกแล้ว...
แต่จะเปลี่ยนมาเป็น...
"...ปลาช่อนเผาเกลือกับไก่ย่างสักไม้"ท่าจะดี
และที่จะลืมไม่ได้เลยคือ...
คราวหน้า...ผมจะเอาเสื่อมาด้วย(เต็มที่กันไปเลย)
...ถ้าเกิดเพื่อนๆที่วิ่งอยู่ในสวนลุมฯ สังเกตุเห็นนักวิ่งสองคนที่แต่งตัวโคตรสปอร์ต กำลังนั่งซัดปลาช่อนกันอย่างดุดันและจริงจัง.....
....ก็ไม่ต้องตกใจนะครับ...นั่นล่ะ...คือ"พวกเรา"
"....รับรองได้.....ว่าพวกเราไม่ทำร้ายคน"
...
...
...เหอๆๆๆๆๆ
ก่อนที่เราจะออกกำลังกาย....
การที่เราจะทานอาหารเบาๆซักประมาณ 30 นาที
จะช่วยให้เราไม่เหนื่อยจนเกินไปนัก...
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า..เป็นข้อเท็จจริงประการใด
....ด้วยความที่เรียนมาทางสายวิทยาศาสตร์
ผมจึงไม่ยอมให้ความสงสัยนั้นอยู่นิ่ง
โดยปกติแล้วผมจะไปวิ่งที่สวนลุมพินีกับน้องรักเป็นประจำทุกเย็น
วิ่งวันละสองรอบ ได้ระยะประมาณ 5 กิโลเมตร(อ้างอิงจากตัวเลขบอกระยะที่พ่นไว้ที่พื้น)
ถือว่าเป็นระยะทางที่ไม่มากและก็ไม่น้อยจนเกินไปนัก...
...แต่ผมอยากวิ่งได้มากกว่านี้...อยากทำระยะให้ได้มากกว่านี้..เลยลองปรึกษาน้องดูว่า...
เห็นว่า...ถ้าเราทานอาหารก่อนเราจะเหนื่อยน้อยลง..
ซึ่งถ้าสมมติฐานนี้ถูกต้อง...ถ้าเกิดผมกินอาหาร..แล้ววิ่งให้เหนื่อยเท่าเดิม
...มันน่าจะได้ระยะทางที่มากขึ้น...ช่างสมเหตุสมผลดีแท้
ผมกับน้องมีความเห็นตรงกัน....อื้อออออออออออออ
จะรออะไรล่ะ...คำตอบรออยู่ตรงหน้าแล้ว
เย็นนั้น...ผมจัดแจงไปซื้ออาหารเบาๆมาสองอย่าง...
..นั่นคือ...ถั่วแปบและขนมต้มวังหลังอันเลื่องชื่อ(ของโปรดน้องผม)
ซื้อมาอย่างละกล่อง...ได้อาหารเบาๆสมใจ
พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดเตรียมวิ่งอย่างทรหด ดูเป็นนักกีฬาแสนเท่
แล้วก็ตรงดิ่งไปที่สวนลุมทันที....
สภาพโดยรวม..เราสองคนดูเป็นนักวิ่งที่ดูดีใช้ได้...อาจเพราะพอจะมีทักษะด้านกีฬากันอยู่บ้าง
จะแปลกก็ตรงที่...
เสื้อผ้าก็นักกีฬา...รองเท้าก็นักกีฬา...แต่ดันถือถุงที่ใส่ถั่วแปบและขนมต้มกล่องใหญ่ พร้อมกับน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด
ขัดตาพิลึก...แต่เราก็ไม่ใส่ใจ...ใช่สิ..ก่อนที่กาลิเลโอจะได้รับการยอมรับก็ต้องยอมถูกมองว่าแปลกมาก่อน...อื้อออ
เราจึงตกลงกันว่าวันนี้ จะกินอาหารกันก่อน แต่ยังไม่รู้ว่าจะกินตอนไหนและกินยังไง
ใจผมทีแรกกะว่า...จะเดินวอร์มก่อนหนึ่งรอบ..เพื่ออุ่นเครื่อง...แล้วก็กินกันไประหว่างทาง...
น่าจะเป็นการกินไปย่อยไป...ดูเข้าท่าดี
แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร...
น้องผมก็หันมาถามว่า....เราจะไม่กินกันก่อนเหรอ พี่ปอนด์?(ตาใสปิ๊ง)
อืม...(ผมครุ่นคิด)
...น้องเรานี่ใช้ได้แฮะ...คงอยากรู้คำตอบของเรื่องข้างต้นเอามากๆ...ถึงกับไม่รอเดินก่อนซักรอบ....สมกับที่เรียนสายวิทย์มา...
อืม...จ้ะ...กินกันก่อนก็ดีเหมือนกัน(ผมพูดพร้อมแสดงท่าทางเห็นด้วย)
เลยคิดว่าเราน่าจะนั่งกินกันบนเก้าอี้ยาวสีเขียวข้างทาง...(ใครเคยไปสวนลุมฯคงจะนึกออก)
แต่ดูน้องผมจะใจร้อนกว่านั้น...บอกว่าไปนั่งตรงนั้นดีกว่ามั้ย พี่ปอนด์? พลางชี้มือไปที่ม้านั่งรอบกระบะต้นไม้รูปวงกลม แล้วก็เดินนำไปก่อน
....โอว...น้องผมช่างมีความตั้งใจจริงเสียเหลือเกิน...ทำอะไรต้องทำจริงสินะ...จะบอกพี่อย่างนี้ใช่มั้ย..
พอถึงที่หมาย..เรานั่งทั้งคู่นั่งหันหลังให้ถนน...ถนนที่มีแต่คนที่แต่งตัวแบบเรา..กำลังวิ่งอย่างมุ่งมั่น...เหงื่อโชกไปทั้งตัว
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เราหวั่นไหว...กับการทดลองในวันนี้...เราเตรียมใจมาดี...
นาทีนั้นผมกำลังจะหันไปหาผู้ร่วมอุดมการณ์...เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่กันและกัน...
ภาพแรกที่ผมเห็น....
น้องรักของผม...กำลังค่อยบรรจงหย่อนถั่วแปบชิ้นเขื่อง เข้าไปในปากอย่างช้าๆ เงียบเชียบและแสนจะเยือกเย็น
เพียงแค่ไม่กี่วินาที ถั่วแปบใหญ่ยักษ์นั้นกลับหายตัวไปในช่องมืด ขอบสีชมพูสด(หรือที่เราเรียกว่าปากนั่นแหละ)อย่างไม่มีวันหวนคืน...
จากนั้นน้องก็มองมาที่ผมด้วยตาที่เป็นประกายกว่าทุกวัน...พร้อมกับคำพูดปลุกใจให้ฮึกเหิม...ว่า...
"..พี่ปอนด์.........................อร่อยอ่ะ"
อืม...ช่างเป็นกลุ่มคำที่สร้างกำลังใจดีแท้.....ผมแอบนั่งซึ๊งอยู่ลึกๆ
แต่น้องรักของผมไม่ยอมหยุดความซาบซึ้งไว้แค่นั้น...
....เธอค่อยๆทยอยลำเลียงถั่วแปบแสนนุ่มชิ้นโตอีกหลายชิ้น เข้าไปที่ช่องทางเดิมอย่างใจเย็น
ผมเองก็ทานเข้าไปบ้างเหมือนกัน...จนเราทั้งคู่รู้สึกว่า...อืม....น่าจะพอแล้วนะ
เรายิ้ม...และสื่อสารกันด้วยตา......."ไปพิสูจน์สมมติฐานกัน"
โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆหลุดลอยออกมา...เราทั้งคู่เรื่มออกวิ่ง...
วิ่ง...วิ่ง...และก็วิ่ง.....
เราวิ่งจนอยู่ในระยะที่แตกต่างจากทุกวัน.....ไม่น่าเชื่อ!!!!
....................ว่าเรา............."จุก".....................
"พี่ปอนด์...น้องปวดท้องอ่ะ....น้องจุก" น้องผมทำหน้าเหยเก
อืม...ก็แน่นอนดิ...ซัดเข้าไปซะขนาดนั้น เอ๊ยยยยย....ไม่ใช่!!
ผมหมายถึงว่า เราอาจวิ่งเร็วเกินไป ไม่สัมพันธ์กับอาหารที่อยู่ในท้องก็เลยจุก(เหอๆๆ)
เราเลยตกลงกันว่าจะเดินสลับกับวิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อให้ความจุกคลายลง แล้วค่อยวิ่งกันต่อ
ไม่นานนัก ความจุกเริ่มจางหาย เราก็เลยวิ่งกันได้อย่างปกติ
และแน่นอนว่า...
...วันนี้เราวิ่งได้มากกว่าเดิมหนึ่งกิโลเมตร!!!!....ไม่น่าเชื่อ!!!
หลังจากวิ่งเสร็จเราคุยกันถึงการทดลองวันนี้ว่า...สมมติฐานดังกล่าวนั้น น่าจะพอมีความเป็นไปได้จริง
ผมและน้องมีความเห็นตรงกันว่า.......ถ้าจะให้ชัวร์เราควรต้องลองทดลองอีก แต่ต้องลองเปลี่ยนตัวแปร เพื่อหาอาหารที่เหมาะสมที่สุด
เราจึงตัดสินใจว่า...ครั้งหน้า...เราจะไม่กินถั่วแปบกับขนมต้มอีกแล้ว...
แต่จะเปลี่ยนมาเป็น...
"...ปลาช่อนเผาเกลือกับไก่ย่างสักไม้"ท่าจะดี
และที่จะลืมไม่ได้เลยคือ...
คราวหน้า...ผมจะเอาเสื่อมาด้วย(เต็มที่กันไปเลย)
...ถ้าเกิดเพื่อนๆที่วิ่งอยู่ในสวนลุมฯ สังเกตุเห็นนักวิ่งสองคนที่แต่งตัวโคตรสปอร์ต กำลังนั่งซัดปลาช่อนกันอย่างดุดันและจริงจัง.....
....ก็ไม่ต้องตกใจนะครับ...นั่นล่ะ...คือ"พวกเรา"
"....รับรองได้.....ว่าพวกเราไม่ทำร้ายคน"
...
...
...เหอๆๆๆๆๆ
...ความห่วงใยที่ไร้ค่า...
................ท่ามกลางบรรยากาศที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นกาแฟ...อบอวลและหอมสดชื่น...
เพลงบรรเลงเบาๆ..แสงไฟสีส้มจาง..เพิ่มความอบอุ่น..ให้ทุกอณูของคนหลายคู่..อุ่นจนต้องยิ้มออกมาเต็มใบหน้า
..ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนนุ่มนิ่มนี้...
...จู่ๆ..เสียงใสๆเสียงหนึ่ง...ก็พุ่งทะลุทะลวงแหวกม่านอากาศออกมาอย่างกระทันหัน....
.........ไอ้..ตานกกระจิบ!! (ทำเสียงเล็กๆ และก็พูดเร็วๆ พร้อมกับหยีตาเล็กน้อย)
.........พี่ปอนด์..ตานกกระจิบ!! (ทำเสียงเล็กๆ และก็พูดเร็วๆ พร้อมกับหยีตาเล็กน้อยอีกครั้ง คราวนี้แก้มและมุมปากเริ่มโค้งขึ้น)
.........ไอ้พี่ปอนด์......(ประโยคที่เหลือถูกดูดกลับเข้าไป เหมือนกับหาวที่ถูกกลืนกิน)
...ไม่มีก้อนเสียงใดตามออกมาอีก...เหลือแต่เพียงรอยยิ้มที่กำลังจะพัฒนากลายเป็นหัวเราะอยู่บนใบหน้า พร้อมกับสายตาที่ฉ่ำเพราะขำ
ผมหยุดข้อความเหล่านั้นด้วยความเอ็นดู....ด้วยคำน่ารักๆ....
....ไอ้อ้วน....ไอ้แก้มย้อยยยยย.....ไอ้แขนลาย.......ไอ้.......(ช่างเป็นกลุ่มคำที่น่ารักเสียจริง)(ผมยิ้ม)
....เหอๆๆ.....มีแต่รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเราทั้งคู่....
.......................เหอๆๆ...ตลกว่ะ............................
บรรยากาศดูสนุก...ดูน่ารัก...ดูตลกและน่าสบายใจ...รอยยิ้มโปรยไปทั่วร้าน...
จนไม่น่าเชื่อว่า..ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาที....บรรยากาศที่แสนอึมครึมและมืดครึ้มจะเข้ามาปกคลุมเรา...............................................จนพูดกันไม่ออก
บางครั้ง...การเราห่วงใครอีกคนมากเกินไป....ก็อาจทำให้อีกฝ่ายรำคาญได้
บางที...การเชื่อในคำพูดของเค้า(คนที่เรารัก)....อาจสำคัญกว่า
เพราะนั่นมันคือการเชื่อใจ...ซึ่งถือเป็นการแสดงความห่วงใยและให้เกียรติกันทางหนึ่ง
จะมีประโยชน์อะไร...ถ้าการห่วงของเรากลับเป็นตัวทำลายบรรยากาศดีๆที่กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น
ทำให้คนที่เรารักกลับรู้สึกแย่...แทนที่มันจะดี....
นั่นถือเป็นการกระทำที่ล้มเหลว...เป็นความห่วงใยที่ไร้ค่า...
ไม่ควรให้มันเกิดขึ้นอีก...
เพราะเรื่องแบบนี้.....ไม่ได้ให้ผลดีกับใครเลย.....
.......................................................
เพลงบรรเลงเบาๆ..แสงไฟสีส้มจาง..เพิ่มความอบอุ่น..ให้ทุกอณูของคนหลายคู่..อุ่นจนต้องยิ้มออกมาเต็มใบหน้า
..ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนนุ่มนิ่มนี้...
...จู่ๆ..เสียงใสๆเสียงหนึ่ง...ก็พุ่งทะลุทะลวงแหวกม่านอากาศออกมาอย่างกระทันหัน....
.........ไอ้..ตานกกระจิบ!! (ทำเสียงเล็กๆ และก็พูดเร็วๆ พร้อมกับหยีตาเล็กน้อย)
.........พี่ปอนด์..ตานกกระจิบ!! (ทำเสียงเล็กๆ และก็พูดเร็วๆ พร้อมกับหยีตาเล็กน้อยอีกครั้ง คราวนี้แก้มและมุมปากเริ่มโค้งขึ้น)
.........ไอ้พี่ปอนด์......(ประโยคที่เหลือถูกดูดกลับเข้าไป เหมือนกับหาวที่ถูกกลืนกิน)
...ไม่มีก้อนเสียงใดตามออกมาอีก...เหลือแต่เพียงรอยยิ้มที่กำลังจะพัฒนากลายเป็นหัวเราะอยู่บนใบหน้า พร้อมกับสายตาที่ฉ่ำเพราะขำ
ผมหยุดข้อความเหล่านั้นด้วยความเอ็นดู....ด้วยคำน่ารักๆ....
....ไอ้อ้วน....ไอ้แก้มย้อยยยยย.....ไอ้แขนลาย.......ไอ้.......(ช่างเป็นกลุ่มคำที่น่ารักเสียจริง)(ผมยิ้ม)
....เหอๆๆ.....มีแต่รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเราทั้งคู่....
.......................เหอๆๆ...ตลกว่ะ............................
บรรยากาศดูสนุก...ดูน่ารัก...ดูตลกและน่าสบายใจ...รอยยิ้มโปรยไปทั่วร้าน...
จนไม่น่าเชื่อว่า..ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาที....บรรยากาศที่แสนอึมครึมและมืดครึ้มจะเข้ามาปกคลุมเรา...............................................จนพูดกันไม่ออก
บางครั้ง...การเราห่วงใครอีกคนมากเกินไป....ก็อาจทำให้อีกฝ่ายรำคาญได้
บางที...การเชื่อในคำพูดของเค้า(คนที่เรารัก)....อาจสำคัญกว่า
เพราะนั่นมันคือการเชื่อใจ...ซึ่งถือเป็นการแสดงความห่วงใยและให้เกียรติกันทางหนึ่ง
จะมีประโยชน์อะไร...ถ้าการห่วงของเรากลับเป็นตัวทำลายบรรยากาศดีๆที่กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น
ทำให้คนที่เรารักกลับรู้สึกแย่...แทนที่มันจะดี....
นั่นถือเป็นการกระทำที่ล้มเหลว...เป็นความห่วงใยที่ไร้ค่า...
ไม่ควรให้มันเกิดขึ้นอีก...
เพราะเรื่องแบบนี้.....ไม่ได้ให้ผลดีกับใครเลย.....
.......................................................
..."ความรัก"...
...."ความรัก"....
ก็คือรูปแบบหนึ่งของ"ความเข้าใจ"
...."ความรัก"....
ส่วนใหญ่แล้วมักจะเป็นตัวเชื่อมระหว่างสองสิ่ง หรือบางทีอาจมากกว่านั้น
...."ความรัก"....
เป็นเสมือนน้ำยาประสาน ที่คอยเชื่อมโยงของสองสิ่งนั้นๆให้เข้าใกล้กันมากขึ้น
...."ความรัก"....
เป็นเหมือนโอสถอันแสนวิเศษที่คอยบำรุงรักษาหัวใจให้ชุ่มชื้น มีกำลังวังชา
และ...."ความรัก"....
มักจะทำให้ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวสวยงามขึ้นเสมอ
ถ้าเราจะเปรียบคนสองคน ให้เป็นเหมือนเส้นตรงสองเส้น มีระยะห่างระหว่างกัน
(คล้ายๆกับเลขสิบเอ็ด ....."l l".... ในการเขียนแบบอารบิค)
ระยะห่างนั้น...คงเปรียบเสมือนความแตกต่างระหว่างทั้งคู่
ที่ต่างคนก็ต่างไม่เหมือนกัน....
และไม่มีทางเหมือนกัน
แต่ถ้าวันใดวันนึง....ที่ทั้งสองเส้นเกิดมองตาแล้วรู้ใจ(ตาใส..ปิ๊งๆ)
อยากจะเริ่มต้นปฐมบทของความสัมพันธ์ระหว่างกัน
เส้นทั้งสอง...ก็จะขยับเท้าเข้าหากัน...จนมายืนอยู่บนจุดเดียวกันในที่สุด
แต่...ยังเว้นระยะช่วงบนไว้ดังเดิม
...เพราะด้วยความต่างที่มากมาย จึงทำให้ยังไม่สามารถที่จะหลอมรวมกันเป็นเส้นตรงเส้นเดียวได้..
และไม่มีวันที่จะเป็นเส้นเดียวกันได้
ในช่วงนี้...เส้นตรงทั้งสองจึงมีรูปร่างคล้ายกับตัววี ...."V" ....ในภาษาอังกฤษ
ต่อจากนี้ไป...ถ้าทุกอย่างราบรื่น...คุยกันดี...คุยรู้เรื่อง...เห็นอกเห็นใจกัน...
ทำแต่เรื่องดีดี...ให้กัน...
...ปลายเส้นของตัววีทั้งสองข้าง ก็จะเริ่มโค้งเข้าหากัน....
และจะมาเจอกันในที่สุด...
เมื่อ...ก่อเกิด"ความเข้าใจ"กันและกันในหัวใจของค่นทั้งคู่แล้ว
......................
........ในท้ายที่สุด...........
ปลายด้านบนของเส้นทั้งสองก็จะมาบรรจบกันอย่างเหนียวแน่น
และเราก็จะได้...รูปหัวใจที่เอิบอิ่ม...พร่างพรายไปด้วยความรักที่มีให้กัน
.........""...........
และนี่แหละ...ที่เรียกว่า...........
............"รัก"............
ไม่จำเป็นที่จะต้องเหมือนกันทุกสิ่ง...ไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าใจกันทุกอย่าง
...เพียงแค่รู้จัก"เว้นที่"ไว้สำหรับความแตกต่างบ้าง
เพื่อเอาไว้ ...ปรับ..เปลี่ยน... ให้อีกคนได้รู้ว่า..เรารักเค้ามากแค่ไหน
...เพียงเท่านี้เราก็สามารถมีรักที่อบอุ่นอย่างที่ใครๆต้องอิจฉาได้แล้ว
................................................
คุณจะเดินเร็วแค่ไหนก็ได้ นั่นมันไม่สำคัญ...
เพียงแค่คุณรู้จักที่จะชะลอ...เพื่อให้คนที่คุณรักตามทัน...
...นั่นต่างหากที่สำคัญที่สุด....
...........เนอะๆ..............
ก็คือรูปแบบหนึ่งของ"ความเข้าใจ"
...."ความรัก"....
ส่วนใหญ่แล้วมักจะเป็นตัวเชื่อมระหว่างสองสิ่ง หรือบางทีอาจมากกว่านั้น
...."ความรัก"....
เป็นเสมือนน้ำยาประสาน ที่คอยเชื่อมโยงของสองสิ่งนั้นๆให้เข้าใกล้กันมากขึ้น
...."ความรัก"....
เป็นเหมือนโอสถอันแสนวิเศษที่คอยบำรุงรักษาหัวใจให้ชุ่มชื้น มีกำลังวังชา
และ...."ความรัก"....
มักจะทำให้ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวสวยงามขึ้นเสมอ
ถ้าเราจะเปรียบคนสองคน ให้เป็นเหมือนเส้นตรงสองเส้น มีระยะห่างระหว่างกัน
(คล้ายๆกับเลขสิบเอ็ด ....."l l".... ในการเขียนแบบอารบิค)
ระยะห่างนั้น...คงเปรียบเสมือนความแตกต่างระหว่างทั้งคู่
ที่ต่างคนก็ต่างไม่เหมือนกัน....
และไม่มีทางเหมือนกัน
แต่ถ้าวันใดวันนึง....ที่ทั้งสองเส้นเกิดมองตาแล้วรู้ใจ(ตาใส..ปิ๊งๆ)
อยากจะเริ่มต้นปฐมบทของความสัมพันธ์ระหว่างกัน
เส้นทั้งสอง...ก็จะขยับเท้าเข้าหากัน...จนมายืนอยู่บนจุดเดียวกันในที่สุด
แต่...ยังเว้นระยะช่วงบนไว้ดังเดิม
...เพราะด้วยความต่างที่มากมาย จึงทำให้ยังไม่สามารถที่จะหลอมรวมกันเป็นเส้นตรงเส้นเดียวได้..
และไม่มีวันที่จะเป็นเส้นเดียวกันได้
ในช่วงนี้...เส้นตรงทั้งสองจึงมีรูปร่างคล้ายกับตัววี ...."V" ....ในภาษาอังกฤษ
ต่อจากนี้ไป...ถ้าทุกอย่างราบรื่น...คุยกันดี...คุยรู้เรื่อง...เห็นอกเห็นใจกัน...
ทำแต่เรื่องดีดี...ให้กัน...
...ปลายเส้นของตัววีทั้งสองข้าง ก็จะเริ่มโค้งเข้าหากัน....
และจะมาเจอกันในที่สุด...
เมื่อ...ก่อเกิด"ความเข้าใจ"กันและกันในหัวใจของค่นทั้งคู่แล้ว
......................
........ในท้ายที่สุด...........
ปลายด้านบนของเส้นทั้งสองก็จะมาบรรจบกันอย่างเหนียวแน่น
และเราก็จะได้...รูปหัวใจที่เอิบอิ่ม...พร่างพรายไปด้วยความรักที่มีให้กัน
.........""...........
และนี่แหละ...ที่เรียกว่า...........
............"รัก"............
ไม่จำเป็นที่จะต้องเหมือนกันทุกสิ่ง...ไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าใจกันทุกอย่าง
...เพียงแค่รู้จัก"เว้นที่"ไว้สำหรับความแตกต่างบ้าง
เพื่อเอาไว้ ...ปรับ..เปลี่ยน... ให้อีกคนได้รู้ว่า..เรารักเค้ามากแค่ไหน
...เพียงเท่านี้เราก็สามารถมีรักที่อบอุ่นอย่างที่ใครๆต้องอิจฉาได้แล้ว
................................................
คุณจะเดินเร็วแค่ไหนก็ได้ นั่นมันไม่สำคัญ...
เพียงแค่คุณรู้จักที่จะชะลอ...เพื่อให้คนที่คุณรักตามทัน...
...นั่นต่างหากที่สำคัญที่สุด....
...........เนอะๆ..............
7 ข้อหล่อเลี้ยงรัก
...คุณรู้มั้ยครับว่า......เวลาที่เรารักใครแล้ว......สิ่งที่เราควรทำที่สุดคืออะไร?
...พอจะเรียบเรียงได้ซักเจ็ดข้อ...ลองมาดูกันนะครับ....
ข้อที่หนึ่ง
ทำทุกวิถีทางที่จะทำให้เค้ามีความสุข และยิ้มได้ในที่สุด
ข้อที่สอง
อย่าปล่อยให้เค้าเหงาและร้องไห้อย่างลำพังและโดดเดี่ยว จงจำไว้ว่าความเหงาและน้ำตาของคนที่คุณรักคือสิ่งที่บอกว่าคุณยังทำดีไม่พอ
ข้อที่สาม
อยู่เคียงข้างเค้าเสมอเวลาที่เค้ามีความทุกข์ไม่ว่าเรื่องนั้นมันเล็กน้อยซักแค่ไหน ให้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ที่คุณต้องดูแลอย่างเร่งด่วนเสมอ
ข้อที่สี่
คิดซะว่าทุกเรื่องของเค้าคือเรื่องสำคัญที่คุณต้องเอาใจใส่อย่างมากและทันที
ข้อที่ห้า
เต็มที่กับทุกเรื่องของเค้าที่คุณได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง และไม่ต้องกังวลกับผลของมัน เพราะถ้าคุณ"เต็มที่"ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง คุณก็ชนะใจเค้าเสมอ
ข้อที่หก
คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจในทุกเรื่องที่เค้าเป็น แต่จงเข้าใจในความเป็นตัวเค้าให้มากที่สุด
ข้อที่เจ็ด(ข้อสุดท้าย)
จงทำทุกข้อข้างบนอย่างสม่ำเสมอจนเป็นนิสัย
...เพียงแค่นี้แหละ....คนที่คุณรัก...ก็จะมีความสุข...มีแต่รอยยิ้ม...
...และคุณก็จะพลอยยิ้มไปด้วย...เชื่อผม....
....คุณยังจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกเล่า?
.........................
...ไม่ต้องไปกังวลว่าจะเหนื่อยฝ่ายเดียว...เพราะ....
...ถ้าคนที่รักกัน ทุกๆคนทำแบบนี้...
...ไม่ว่าใคร...ก็จะมีแต่ความสุข...
...เอ้า..เรามาเริ่มพร้อมๆกันนะครับ....(ยิ้ม)
...พอจะเรียบเรียงได้ซักเจ็ดข้อ...ลองมาดูกันนะครับ....
ข้อที่หนึ่ง
ทำทุกวิถีทางที่จะทำให้เค้ามีความสุข และยิ้มได้ในที่สุด
ข้อที่สอง
อย่าปล่อยให้เค้าเหงาและร้องไห้อย่างลำพังและโดดเดี่ยว จงจำไว้ว่าความเหงาและน้ำตาของคนที่คุณรักคือสิ่งที่บอกว่าคุณยังทำดีไม่พอ
ข้อที่สาม
อยู่เคียงข้างเค้าเสมอเวลาที่เค้ามีความทุกข์ไม่ว่าเรื่องนั้นมันเล็กน้อยซักแค่ไหน ให้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ที่คุณต้องดูแลอย่างเร่งด่วนเสมอ
ข้อที่สี่
คิดซะว่าทุกเรื่องของเค้าคือเรื่องสำคัญที่คุณต้องเอาใจใส่อย่างมากและทันที
ข้อที่ห้า
เต็มที่กับทุกเรื่องของเค้าที่คุณได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง และไม่ต้องกังวลกับผลของมัน เพราะถ้าคุณ"เต็มที่"ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง คุณก็ชนะใจเค้าเสมอ
ข้อที่หก
คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจในทุกเรื่องที่เค้าเป็น แต่จงเข้าใจในความเป็นตัวเค้าให้มากที่สุด
ข้อที่เจ็ด(ข้อสุดท้าย)
จงทำทุกข้อข้างบนอย่างสม่ำเสมอจนเป็นนิสัย
...เพียงแค่นี้แหละ....คนที่คุณรัก...ก็จะมีความสุข...มีแต่รอยยิ้ม...
...และคุณก็จะพลอยยิ้มไปด้วย...เชื่อผม....
....คุณยังจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกเล่า?
.........................
...ไม่ต้องไปกังวลว่าจะเหนื่อยฝ่ายเดียว...เพราะ....
...ถ้าคนที่รักกัน ทุกๆคนทำแบบนี้...
...ไม่ว่าใคร...ก็จะมีแต่ความสุข...
...เอ้า..เรามาเริ่มพร้อมๆกันนะครับ....(ยิ้ม)
กลับสู่จุดเริ่ม
...
...
คนเราก่อนที่จะมีแฟน..อยู่ตัวคนเดียว
..ก็มีความสุขดี อาจจะสุขมากด้วยซ้ำ สม่ำเสมอ..
ถ้าเปรียบเป็นเส้นกราฟคงเป็น กราฟเส้นตรงแนวขนานที่มั่นคง
...
พอมีแฟน...มีคนเข้ามาร่วมใช้ชีวิต
ความสุขของสองคนรวมกัน ย่อมมากขึ้น..
กราฟก็วิ่งขึ้น...
และแน่นอน..พอมีต้องเลิกกัน เกิดความทุกข์
กราฟก็วิ่งลง...เข้าสู่เส้นตรงเส้นเดิม
...
ก่อเกิดกลายเป็นรูป...ภูเขาหนึ่งลูกที่ตั้งอยู่บนผืนแผ่นดินที่มั่นคง...
ถ้าวันหนึ่ง...ภูเขาลูกนั้นมลายหายไป
ผืนแผ่นดินอันแสนมั่นคงนั้น..ก็ยังคงอยู่ ไม่หายไปไหน
...
เปรียบเหมือนความรู้สึกของเรา ในวันที่ไม่มีใครเช่นกัน
....
..ก็แค่กลับไปมีความสุขเหมือนเดิม...
....
กลับเข้าสู่เส้นตรงที่แสนสุขนั้น...
...
ใครว่างก็เข้าไปเจอกันอีกนะครับ...
...
คนเราก่อนที่จะมีแฟน..อยู่ตัวคนเดียว
..ก็มีความสุขดี อาจจะสุขมากด้วยซ้ำ สม่ำเสมอ..
ถ้าเปรียบเป็นเส้นกราฟคงเป็น กราฟเส้นตรงแนวขนานที่มั่นคง
...
พอมีแฟน...มีคนเข้ามาร่วมใช้ชีวิต
ความสุขของสองคนรวมกัน ย่อมมากขึ้น..
กราฟก็วิ่งขึ้น...
และแน่นอน..พอมีต้องเลิกกัน เกิดความทุกข์
กราฟก็วิ่งลง...เข้าสู่เส้นตรงเส้นเดิม
...
ก่อเกิดกลายเป็นรูป...ภูเขาหนึ่งลูกที่ตั้งอยู่บนผืนแผ่นดินที่มั่นคง...
ถ้าวันหนึ่ง...ภูเขาลูกนั้นมลายหายไป
ผืนแผ่นดินอันแสนมั่นคงนั้น..ก็ยังคงอยู่ ไม่หายไปไหน
...
เปรียบเหมือนความรู้สึกของเรา ในวันที่ไม่มีใครเช่นกัน
....
..ก็แค่กลับไปมีความสุขเหมือนเดิม...
....
กลับเข้าสู่เส้นตรงที่แสนสุขนั้น...
...
ใครว่างก็เข้าไปเจอกันอีกนะครับ...
สิ่งดีดี ที่มีไว้เติมเต็ม
ตั๊ด..สู้..ฟุด.. เฮ้!!!
ตุ๊ด..สู้..ฟัด..
..ก็ซัดกันไปกันมา...เกิดมีปัญหารักกัน...เฮ้!!!
ตั๊ด..สู้..ฟุด.. เอ้า!!!
ตุ๊ด..สู้..ฟัด..
..ก็ซัดกันคนละที...เกิดมีความรักมั่วมาจึ๋งหนึ่ง...
....
ฟังเพลงนี้ครั้งแรกก็ชอบเลยครับ
ยิ่งเป็นเสียงของพี่ติ๊กด้วยแล้ว..เข้ากั๊น..เข้ากัน
...อย่าครับ..อย่าเพิ่งคิดอย่างนั้น
(ไม่ต้องแอบยิ้ม)
ผมยังไม่ได้เปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายหรอกครับ...
เพียงแค่คิดว่า..ความรักมันทำให้ทุกชีวิตบนโลกนี้ช่างสดใส
ไม่ว่าจะเพศใหน..ลองได้มีความรักแล้วล่ะก็
เป็นต้องยิ้มแก้มปริกันทุกที..
ไม่เชื่อก็ลองหลับตา แล้วนึกถึงวันที่คุณกับคนที่คุณรัก..
นั่งทานข้าวกันสองคน..แล้วเขินกันเองสิครับ
ไม่กล้าสบตากัน..
ได้แต่ยิ้ม ยิ้ม และก็ยิ้ม
ความสุขช่วงนั้นแหละครับ ที่ทำให้ชีวิตของเรายืนยาวขึ้นไปอีกเป็นร้อยๆปีเลย
(หลับตานั่งนึก..แล้วก็ยิ้มทุกที)
ผมเชื่อว่าทุกคนคงผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว..
ฉะนั้น อย่าให้ความเศร้าหมองที่เกิดขึ้นภายหลัง
มาทำลายความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันนะครับ
แม้ว่า..จะเดินไปด้วยกันไม่ได้
ก็ไม่ได้หมายความว่าจะห่วงใยกันไม่ได้นี่นา
เรายังรู้สึกดีๆต่อกันได้เสมอ
และที่สำคัญ..ถ้าเราทำได้
คุณและคนที่คุณรักจะไม่มีวันพรากจากกันเลยครับ...
...
บางครั้ง ความสุขที่สุดก็ไม่ได้เกิดจากการได้ครอบครองนะครับ
เอ้า...ยิ้มให้กันได้แล้วววว
(ยิ้ม)
ตุ๊ด..สู้..ฟัด..
..ก็ซัดกันไปกันมา...เกิดมีปัญหารักกัน...เฮ้!!!
ตั๊ด..สู้..ฟุด.. เอ้า!!!
ตุ๊ด..สู้..ฟัด..
..ก็ซัดกันคนละที...เกิดมีความรักมั่วมาจึ๋งหนึ่ง...
....
ฟังเพลงนี้ครั้งแรกก็ชอบเลยครับ
ยิ่งเป็นเสียงของพี่ติ๊กด้วยแล้ว..เข้ากั๊น..เข้ากัน
...อย่าครับ..อย่าเพิ่งคิดอย่างนั้น
(ไม่ต้องแอบยิ้ม)
ผมยังไม่ได้เปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายหรอกครับ...
เพียงแค่คิดว่า..ความรักมันทำให้ทุกชีวิตบนโลกนี้ช่างสดใส
ไม่ว่าจะเพศใหน..ลองได้มีความรักแล้วล่ะก็
เป็นต้องยิ้มแก้มปริกันทุกที..
ไม่เชื่อก็ลองหลับตา แล้วนึกถึงวันที่คุณกับคนที่คุณรัก..
นั่งทานข้าวกันสองคน..แล้วเขินกันเองสิครับ
ไม่กล้าสบตากัน..
ได้แต่ยิ้ม ยิ้ม และก็ยิ้ม
ความสุขช่วงนั้นแหละครับ ที่ทำให้ชีวิตของเรายืนยาวขึ้นไปอีกเป็นร้อยๆปีเลย
(หลับตานั่งนึก..แล้วก็ยิ้มทุกที)
ผมเชื่อว่าทุกคนคงผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว..
ฉะนั้น อย่าให้ความเศร้าหมองที่เกิดขึ้นภายหลัง
มาทำลายความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันนะครับ
แม้ว่า..จะเดินไปด้วยกันไม่ได้
ก็ไม่ได้หมายความว่าจะห่วงใยกันไม่ได้นี่นา
เรายังรู้สึกดีๆต่อกันได้เสมอ
และที่สำคัญ..ถ้าเราทำได้
คุณและคนที่คุณรักจะไม่มีวันพรากจากกันเลยครับ...
...
บางครั้ง ความสุขที่สุดก็ไม่ได้เกิดจากการได้ครอบครองนะครับ
เอ้า...ยิ้มให้กันได้แล้วววว
(ยิ้ม)
ชอบเร็ว?...รักเร็ว?...
ทำไมพี่....ชอบ....เร็วจัง?
(คำที่หายไป คือ ชื่อของบุคคลที่ไม่สามารถเอ่ยนามได้)
น้องที่ผมสนิทมากคนหนึ่ง ถามผมด้วยประโยคนี้...สดๆร้อนๆ..
ใช่...เมื่อคืนนี้เอง
.....
คำถามนี้..ดูแสนจะธรรมดา
แต่มันสุดแสนจะกวนใจผม ให้ครุ่นคิดถึงเหตุผลของการกระทำดังกล่าว
.....
ที่กวนใจ ไม่ใช่ว่าทำไมน้องถึงถามผมแบบนี้
และ..
ไม่ใช่ว่าทำไมพี่คนนั้นถึงชอบ....เร็วนัก
แต่...
แค่สงสัยว่า...
ช้าหรือเร็ว..มันแตกต่างกันยังไง
มันส่งผลต่างกันยังไง..
และมันมีความสำคัญขนาดที่ต้องเอามาถามกันเลยเหรอ...
...ผมไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่า...
ระยะเวลาช้าหรือเร็ว...
..มันจะมาเกี่ยวข้องกับ"ความชอบ"ได้ยังไง
ในเมื่อ"ความชอบ"คือกระบวนการคัดกรองทางจิตใจของมนุษย์
ที่จะช่วยให้คนเราสามารถที่จะ"ตัดตัวเลือก"ที่มีอยู่หลายตัวไปได้ง่ายขึ้น..
ในเวลาอันจำกัด..หรืออีกนัยหนึ่งคือ..
..ในเวลาที่เรายังไม่มีโอกาสทำความรู้จักกันมากพอ..
โดยสมองของเรา..จะไปขุดคุ้ยเอาประสบการณ์ครั้งเก่าก่อน..
ที่มันสามารถสร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับเราได้...มาเป็นตัวตัดสิน
ยกตัวอย่าง เช่น ถ้าเราจะไปซื้อกระเป๋าซักใบ...
เมื่อเราเหลือบไปเห็นใบที่สีสันถูกใจ การใช้งานก็เหมาะสม ราคาก็ใช้ได้ ดีไซน์สวย
เราก็จะ"ชอบ"ใบนั้นขึ้นมาทันทีและตัดสินใจซื้อในที่สุด ในเวลาเพียง...
...ไม่กี่นาที!!!!!!!!!!!
...ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ลองใช้มันด้วยซ้ำ...!!!!!!!
แต่เราก็"ชอบ"มันไปแล้ว..
ซึ่ง.....ไม่ได้แปลกอะไรเลย.....เราเพียงแค่"ชอบ"เท่านั้น
เวลาไม่มีความสำคัญอะไร...
เพราะ"ความชอบ"เป็นเพียงประตูบานแรก ที่จะช่วยกรองของหลายชิ้น..
ให้เหลือเพียง"ชิ้นเดียว"
เพื่อที่จะได้มีโอกาส..ทำความรู้จักกัน..ได้ง่ายขึ้น ชัดเจนขึ้น...
ส่วนมันจะพัฒนาไปเป็น"ความรัก"ได้หรือไม่นั้น
ไม่มีใครรู้...นอกจากคนสองคน...
.................
พูดถึง"ความรัก"...
มันถือเป็นระยะที่ต่อเนื่องในกรณีที่ต่างกัน...
ในกรณีที่เป็นสิ่งของ...
"ความรัก"จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเกิดกิจกรรมหรือเกิดการใช้งานที่ถูกใจ
หาสิ่งอื่นมาทดแทนได้ยาก...จนเราต้องบอกว่า..เรา"รัก"กระเป๋าใบนี้มาก
เพราะ......................................(มากมายเกินจะพูดหมด)
และหวงแหน กลัวการที่ต้องสูญเสียมันไป
และแน่นอนว่า..เราไม่ได้รักกระเป๋าทุกใบที่เราชอบ(เราจะรู้ได้ว่า"รัก"ก็ต่อเมื่อได้ลองใช้แล้วเท่านั้น)
..แม้ว่ามันจะไม่ได้ถูกออกแบบมาให้เหมาะกับเรา
แต่เราก็ยังเก็บมันไว้ในความทรงจำที่ดี..ไม่ใช่เหรอ
......
ส่วนในกรณีที่เป็นคน...
การที่เรา"ชอบ"ใคร..นั่นหมายถึง...
เราอยากที่จะมีโอกาสได้เรียนรู้นิสัยใจคอ...ของคนคนนั้นให้มากขึ้น...
(เรียนรู้นิสัยกับใจนี่..พอจะเข้าใจได้...แต่คอนี่สิต้องเรียนรู้กันด้วยเหรอ)(ฮา)
โดยอาจจะต้องพิจารณาจากลักษณะภายนอก ที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าซะก่อน
เช่น หน้าตา รูปร่าง น้ำเสียง การพูดคุย ลักษณะท่าทาง การศึกษา มากน้อยแตกต่างกันไปในแต่ละคน
ซึ่งถ้าทั้งหมดนี้..ผ่านเกณฑ์ที่เราตั้งไว้...แน่นอนว่า
เราก็"ชอบ"คนคนนั้นได้ทันที
ซึ่ง..ไอ้การที่เราจะรู้เรื่องพวกนั้นได้เนี่ย...
มันจะใช้เวลาซักเท่าไหร่กัน..บางคนอาจจะนานเพราะไม่มีโอกาส
..แต่บางคนก็เร็วเพราะโอกาสมีมากมาย
ฉะนั้น..ระยะเวลาก่อนที่จะ"ชอบ"ใครซักคนจึงเป็นเรื่องที่ไม่ควรต้องเอามาคิด
เนื่องจาก...มันยังบอกอะไรไม่ได้
ใครจะรู้ได้ว่า..หลังจากที่"ชอบ"แล้ว..ได้มีโอกาสเรียนรู้กันและกันมากขึ้นแล้ว
เราจะ"รัก"กันได้หรือเปล่า...อาจจะ"รัก"หรือไม่"รัก"ก็ได้ทั้งนั้น
เวลาจะเป็นตัวบอกทุกสิ่งทุกอย่าง...
ถึงตอนนั้นเราจะรู้เอง..และยอมรับมันได้เอง
..................
.......ฉะนั้น ถ้ามีใครมาชอบคุณ..จงอย่าถามเค้าว่า..ทำไมคุณชอบฉันเร็วจัง?
เพราะมันอาจทำลายความรู้สึกดีๆที่อีกฝ่ายหนึ่งมีให้ อย่างไม่รู้ตัว
อาจเป็นการดูถูกความประทับใจที่ก่อตัวขึ้นในใจอีกฝ่าย ว่าเสแสร้ง แม้คุณจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
..................
..แต่ถ้ามีคนบอกคุณว่า..."ผมรักคุณ"ในเวลาที่คุณยังคิดว่าไม่นานพอ
นี่แหละ คือช่วงที่คุณควรถามเค้าว่า..
..ทำไมรักฉันเร็วจัง?
........
.....
สุดท้าย..
ทุกอย่างมันก็อยู่ที่ใจคุณนั่นแหละ..
ว่าจะคิดยังไง
..............
..........
......
...
เกือบลืม..ละครท้ายเรื่อง
"หนุ่มน้อยพนักงานขับรถไฟกับหวานใจตัวจิ๋ว"
...ต่อจากเมื่อวานนี้
หวานใจบอกกับหนุ่มน้อยว่า..เธอรู้..ว่ามีคนคนหนึ่งที่ให้เธอได้ทุอย่าง เข้าใจเธอได้ทุกอย่าง..แต่..
ปัญหาสำคัญก็ คือ "เธอไม่ได้รักเค้า"
หนุ่มน้อยมองไปที่หวานใจด้วยแววตาเอ็นดู....แล้วบอกว่า...
..นั่นไม่ใช่ปัญหาจ้ะหรอกหวานใจ...ไม่มีใครรักกันได้เร็วขนาดนั้น...
แม้แต่คนคนนั้นก็เถอะ..ผมว่าเค้าก็ยังไม่รู้ว่า...
..เค้ารักหวานใจหรือเปล่า?...
..เค้าแค่รู้สึกดีๆ...รู้สึกชอบและอยากให้มันพัฒนาไปมากกว่านี้...
...การที่หวานใจไม่ได้รักเค้า..อาจไม่ได้หมายความว่า..
หวานใจไม่ได้รักเค้าจริงๆ..
แต่หวานใจอาจจะยังไม่รู้หรือเปล่า..
ว่าจะรักเค้าได้มั้ย....
ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็...
หวานใจจะปฏิเสธเค้าตั้งแต่ยังไม่ได้ลองคบกันเลยเหรอ..
ด้วยเหตุผลที่ว่า...ไม่ได้รักเค้างั้นเหรอ..
อืม..ถ้าผมเป็นเค้านะ คงน้อยใจแย่..
ดูสิ..ไม่มีแม้กระทั่งโอกาส...ที่จะพิสูจน์
หวานใจรู้อะไรมั้ยคะ..ว่า
ผมกับแฟนตอนเริ่มคบกัน..
เรายังไม่ได้รักกันเลย..เรามารักกันก็ไอ้ตอนที่ได้มีโอกาสแสดงความห่วงใย
กันนั่นแหละ..ยิ่งใช้เวลาร่วมกัน
..ก็ยิ่งรักกัน
อื้อ..แต่ผมจะพูดเรื่องของผมทำไมเนอะ...
เอาเถอะ...ชีวิตของหวานใจ..
ก็ต้องตัดสินใจเอาเอง..
ผมแค่อยากทักท้วงว่า..
อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป...
ได้ลองแล้วถ้าไม่ดี..ก็หยุด....ยังไงซะก็น่าจะดีกว่าไม่ได้ลองนะครับ
น่าจะดีกับทังสองฝ่าย...
ผมเชื่อนะ..ว่าถ้าเค้ารู้ว่า...หวานใจไม่ไหว..เค้าก็พร้อมที่จะหยุด
คนอย่างเค้า..เท่าที่ผมรู้..มักจะคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอแหละ..
แม้มันออกจะทรมานอยู่ซักหน่อย..แต่เพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย
ผมว่า...เค้าก็พร้อมจะทำนะ
แล้วเลือกที่จะเก็บความทรงจำที่ดีๆไว้แทน
อื้อ...เด๋วผมต้องไปขับรถต่อแล้ว
ฝากไปคิดเป็นการบ้านด้วยนะคะ...
....
อื้อ...บางครั้งจุดหมายปลายทางก็ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่นะคะ คนที่จะร่วมเดินทางไปด้วยนี่สิสำคัญกว่านะ
(จะพูดทำไมเนี่ย.............หนุ่มน้อยยิ้ม)
ไปแล้ววววว..................................บ๊ายยยยยบายยยย
...........................................
และแล้วเรื่องราวก็จบลงอย่าง..งง...งง
...........the end....................
(คำที่หายไป คือ ชื่อของบุคคลที่ไม่สามารถเอ่ยนามได้)
น้องที่ผมสนิทมากคนหนึ่ง ถามผมด้วยประโยคนี้...สดๆร้อนๆ..
ใช่...เมื่อคืนนี้เอง
.....
คำถามนี้..ดูแสนจะธรรมดา
แต่มันสุดแสนจะกวนใจผม ให้ครุ่นคิดถึงเหตุผลของการกระทำดังกล่าว
.....
ที่กวนใจ ไม่ใช่ว่าทำไมน้องถึงถามผมแบบนี้
และ..
ไม่ใช่ว่าทำไมพี่คนนั้นถึงชอบ....เร็วนัก
แต่...
แค่สงสัยว่า...
ช้าหรือเร็ว..มันแตกต่างกันยังไง
มันส่งผลต่างกันยังไง..
และมันมีความสำคัญขนาดที่ต้องเอามาถามกันเลยเหรอ...
...ผมไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่า...
ระยะเวลาช้าหรือเร็ว...
..มันจะมาเกี่ยวข้องกับ"ความชอบ"ได้ยังไง
ในเมื่อ"ความชอบ"คือกระบวนการคัดกรองทางจิตใจของมนุษย์
ที่จะช่วยให้คนเราสามารถที่จะ"ตัดตัวเลือก"ที่มีอยู่หลายตัวไปได้ง่ายขึ้น..
ในเวลาอันจำกัด..หรืออีกนัยหนึ่งคือ..
..ในเวลาที่เรายังไม่มีโอกาสทำความรู้จักกันมากพอ..
โดยสมองของเรา..จะไปขุดคุ้ยเอาประสบการณ์ครั้งเก่าก่อน..
ที่มันสามารถสร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับเราได้...มาเป็นตัวตัดสิน
ยกตัวอย่าง เช่น ถ้าเราจะไปซื้อกระเป๋าซักใบ...
เมื่อเราเหลือบไปเห็นใบที่สีสันถูกใจ การใช้งานก็เหมาะสม ราคาก็ใช้ได้ ดีไซน์สวย
เราก็จะ"ชอบ"ใบนั้นขึ้นมาทันทีและตัดสินใจซื้อในที่สุด ในเวลาเพียง...
...ไม่กี่นาที!!!!!!!!!!!
...ทั้งๆที่เรายังไม่ได้ลองใช้มันด้วยซ้ำ...!!!!!!!
แต่เราก็"ชอบ"มันไปแล้ว..
ซึ่ง.....ไม่ได้แปลกอะไรเลย.....เราเพียงแค่"ชอบ"เท่านั้น
เวลาไม่มีความสำคัญอะไร...
เพราะ"ความชอบ"เป็นเพียงประตูบานแรก ที่จะช่วยกรองของหลายชิ้น..
ให้เหลือเพียง"ชิ้นเดียว"
เพื่อที่จะได้มีโอกาส..ทำความรู้จักกัน..ได้ง่ายขึ้น ชัดเจนขึ้น...
ส่วนมันจะพัฒนาไปเป็น"ความรัก"ได้หรือไม่นั้น
ไม่มีใครรู้...นอกจากคนสองคน...
.................
พูดถึง"ความรัก"...
มันถือเป็นระยะที่ต่อเนื่องในกรณีที่ต่างกัน...
ในกรณีที่เป็นสิ่งของ...
"ความรัก"จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเกิดกิจกรรมหรือเกิดการใช้งานที่ถูกใจ
หาสิ่งอื่นมาทดแทนได้ยาก...จนเราต้องบอกว่า..เรา"รัก"กระเป๋าใบนี้มาก
เพราะ......................................(มากมายเกินจะพูดหมด)
และหวงแหน กลัวการที่ต้องสูญเสียมันไป
และแน่นอนว่า..เราไม่ได้รักกระเป๋าทุกใบที่เราชอบ(เราจะรู้ได้ว่า"รัก"ก็ต่อเมื่อได้ลองใช้แล้วเท่านั้น)
..แม้ว่ามันจะไม่ได้ถูกออกแบบมาให้เหมาะกับเรา
แต่เราก็ยังเก็บมันไว้ในความทรงจำที่ดี..ไม่ใช่เหรอ
......
ส่วนในกรณีที่เป็นคน...
การที่เรา"ชอบ"ใคร..นั่นหมายถึง...
เราอยากที่จะมีโอกาสได้เรียนรู้นิสัยใจคอ...ของคนคนนั้นให้มากขึ้น...
(เรียนรู้นิสัยกับใจนี่..พอจะเข้าใจได้...แต่คอนี่สิต้องเรียนรู้กันด้วยเหรอ)(ฮา)
โดยอาจจะต้องพิจารณาจากลักษณะภายนอก ที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าซะก่อน
เช่น หน้าตา รูปร่าง น้ำเสียง การพูดคุย ลักษณะท่าทาง การศึกษา มากน้อยแตกต่างกันไปในแต่ละคน
ซึ่งถ้าทั้งหมดนี้..ผ่านเกณฑ์ที่เราตั้งไว้...แน่นอนว่า
เราก็"ชอบ"คนคนนั้นได้ทันที
ซึ่ง..ไอ้การที่เราจะรู้เรื่องพวกนั้นได้เนี่ย...
มันจะใช้เวลาซักเท่าไหร่กัน..บางคนอาจจะนานเพราะไม่มีโอกาส
..แต่บางคนก็เร็วเพราะโอกาสมีมากมาย
ฉะนั้น..ระยะเวลาก่อนที่จะ"ชอบ"ใครซักคนจึงเป็นเรื่องที่ไม่ควรต้องเอามาคิด
เนื่องจาก...มันยังบอกอะไรไม่ได้
ใครจะรู้ได้ว่า..หลังจากที่"ชอบ"แล้ว..ได้มีโอกาสเรียนรู้กันและกันมากขึ้นแล้ว
เราจะ"รัก"กันได้หรือเปล่า...อาจจะ"รัก"หรือไม่"รัก"ก็ได้ทั้งนั้น
เวลาจะเป็นตัวบอกทุกสิ่งทุกอย่าง...
ถึงตอนนั้นเราจะรู้เอง..และยอมรับมันได้เอง
..................
.......ฉะนั้น ถ้ามีใครมาชอบคุณ..จงอย่าถามเค้าว่า..ทำไมคุณชอบฉันเร็วจัง?
เพราะมันอาจทำลายความรู้สึกดีๆที่อีกฝ่ายหนึ่งมีให้ อย่างไม่รู้ตัว
อาจเป็นการดูถูกความประทับใจที่ก่อตัวขึ้นในใจอีกฝ่าย ว่าเสแสร้ง แม้คุณจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
..................
..แต่ถ้ามีคนบอกคุณว่า..."ผมรักคุณ"ในเวลาที่คุณยังคิดว่าไม่นานพอ
นี่แหละ คือช่วงที่คุณควรถามเค้าว่า..
..ทำไมรักฉันเร็วจัง?
........
.....
สุดท้าย..
ทุกอย่างมันก็อยู่ที่ใจคุณนั่นแหละ..
ว่าจะคิดยังไง
..............
..........
......
...
เกือบลืม..ละครท้ายเรื่อง
"หนุ่มน้อยพนักงานขับรถไฟกับหวานใจตัวจิ๋ว"
...ต่อจากเมื่อวานนี้
หวานใจบอกกับหนุ่มน้อยว่า..เธอรู้..ว่ามีคนคนหนึ่งที่ให้เธอได้ทุอย่าง เข้าใจเธอได้ทุกอย่าง..แต่..
ปัญหาสำคัญก็ คือ "เธอไม่ได้รักเค้า"
หนุ่มน้อยมองไปที่หวานใจด้วยแววตาเอ็นดู....แล้วบอกว่า...
..นั่นไม่ใช่ปัญหาจ้ะหรอกหวานใจ...ไม่มีใครรักกันได้เร็วขนาดนั้น...
แม้แต่คนคนนั้นก็เถอะ..ผมว่าเค้าก็ยังไม่รู้ว่า...
..เค้ารักหวานใจหรือเปล่า?...
..เค้าแค่รู้สึกดีๆ...รู้สึกชอบและอยากให้มันพัฒนาไปมากกว่านี้...
...การที่หวานใจไม่ได้รักเค้า..อาจไม่ได้หมายความว่า..
หวานใจไม่ได้รักเค้าจริงๆ..
แต่หวานใจอาจจะยังไม่รู้หรือเปล่า..
ว่าจะรักเค้าได้มั้ย....
ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็...
หวานใจจะปฏิเสธเค้าตั้งแต่ยังไม่ได้ลองคบกันเลยเหรอ..
ด้วยเหตุผลที่ว่า...ไม่ได้รักเค้างั้นเหรอ..
อืม..ถ้าผมเป็นเค้านะ คงน้อยใจแย่..
ดูสิ..ไม่มีแม้กระทั่งโอกาส...ที่จะพิสูจน์
หวานใจรู้อะไรมั้ยคะ..ว่า
ผมกับแฟนตอนเริ่มคบกัน..
เรายังไม่ได้รักกันเลย..เรามารักกันก็ไอ้ตอนที่ได้มีโอกาสแสดงความห่วงใย
กันนั่นแหละ..ยิ่งใช้เวลาร่วมกัน
..ก็ยิ่งรักกัน
อื้อ..แต่ผมจะพูดเรื่องของผมทำไมเนอะ...
เอาเถอะ...ชีวิตของหวานใจ..
ก็ต้องตัดสินใจเอาเอง..
ผมแค่อยากทักท้วงว่า..
อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป...
ได้ลองแล้วถ้าไม่ดี..ก็หยุด....ยังไงซะก็น่าจะดีกว่าไม่ได้ลองนะครับ
น่าจะดีกับทังสองฝ่าย...
ผมเชื่อนะ..ว่าถ้าเค้ารู้ว่า...หวานใจไม่ไหว..เค้าก็พร้อมที่จะหยุด
คนอย่างเค้า..เท่าที่ผมรู้..มักจะคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอแหละ..
แม้มันออกจะทรมานอยู่ซักหน่อย..แต่เพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย
ผมว่า...เค้าก็พร้อมจะทำนะ
แล้วเลือกที่จะเก็บความทรงจำที่ดีๆไว้แทน
อื้อ...เด๋วผมต้องไปขับรถต่อแล้ว
ฝากไปคิดเป็นการบ้านด้วยนะคะ...
....
อื้อ...บางครั้งจุดหมายปลายทางก็ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่นะคะ คนที่จะร่วมเดินทางไปด้วยนี่สิสำคัญกว่านะ
(จะพูดทำไมเนี่ย.............หนุ่มน้อยยิ้ม)
ไปแล้ววววว..................................บ๊ายยยยยบายยยย
...........................................
และแล้วเรื่องราวก็จบลงอย่าง..งง...งง
...........the end....................
...การ์ดใบหนึ่ง ที่เขียนด้วยหัวใจ...
คุณเคยทำการ์ดซักใบ ให้คนที่คุณรักในวันที่พิเศษบ้างมั้ยครับ...
ถ้าใครยังไม่เคย...
ผมอยากให้ลองดูครับ...
อุปกรณ์ก็หาได้แสนง่าย..
..ใช้แค่ความรักที่คุณมีกับกระดาษและปากกาดีๆซักแท่ง...ก็พอแล้ว...
เพราะในขณะที่คนเรากำลังมีความรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณสื่อออกมา..
..มันจะหอมหวานอย่างที่สุด...
ตัวหนังสือขยุกขยุย...รูปภาพที่บิดเบี้ยวไร้ทักษะ..
จะดูเป็นงานศิลปะที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
บางที..สำหรับผู้รับแล้วไอ้การ์ดใบที่แสนจะน่าเกลียดนี้..
...อาจมีคุณค่ามากกว่า การ์ดสวยราคาแพงในห้างหรูซะอีกนะครับ...
กระดาษและน้ำหมึกเหมือนกันก็จริง..
แต่กรรมวิธีต่างกัน....
ไอ้การ์ดสวยราคาแพงที่ถูกผลิตด้วยเครื่องจักร ย่อมต้องดูดีขนาดสัดส่วนสวยงาม หาซื้อได้ในห้างหรู ขอแค่มีเงิน..
แต่ยังไงก็ต้องแพ้วันยังค่ำ...
เมื่อต้องเจอกับการ์ดที่สวยครึ่งๆกลางๆ...หรืออาจจะน่าเกลียดด้วยซ้ำ...
แต่ว่ามันถูกผลิตขึ้นมาด้วย...หัวใจของคนที่รักคุณ
เป็นการ์ดที่มีใบเดียวในโลก...การ์ดที่เงินเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้ และที่สำคัญคือไม่ขาย..
...แต่ทำไว้ให้คุณคนเดียว...
จะมีอะไรสำคัญมากไปกว่านี้อีกล่ะครับ...
...ใกล้แล้วนะโอกาส
เอาเลยครับ...ถ่ายทอดความรักลงไปบนเส้นหมึก...
แล้วเขียนมันด้วยหัวใจ...
แค่นี้...คนที่คุณตั้งใจให้เค้าก็ยิ้มแก้มปริแร๊วววววว
..........(แอบยิ้ม)
ถ้าใครยังไม่เคย...
ผมอยากให้ลองดูครับ...
อุปกรณ์ก็หาได้แสนง่าย..
..ใช้แค่ความรักที่คุณมีกับกระดาษและปากกาดีๆซักแท่ง...ก็พอแล้ว...
เพราะในขณะที่คนเรากำลังมีความรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณสื่อออกมา..
..มันจะหอมหวานอย่างที่สุด...
ตัวหนังสือขยุกขยุย...รูปภาพที่บิดเบี้ยวไร้ทักษะ..
จะดูเป็นงานศิลปะที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
บางที..สำหรับผู้รับแล้วไอ้การ์ดใบที่แสนจะน่าเกลียดนี้..
...อาจมีคุณค่ามากกว่า การ์ดสวยราคาแพงในห้างหรูซะอีกนะครับ...
กระดาษและน้ำหมึกเหมือนกันก็จริง..
แต่กรรมวิธีต่างกัน....
ไอ้การ์ดสวยราคาแพงที่ถูกผลิตด้วยเครื่องจักร ย่อมต้องดูดีขนาดสัดส่วนสวยงาม หาซื้อได้ในห้างหรู ขอแค่มีเงิน..
แต่ยังไงก็ต้องแพ้วันยังค่ำ...
เมื่อต้องเจอกับการ์ดที่สวยครึ่งๆกลางๆ...หรืออาจจะน่าเกลียดด้วยซ้ำ...
แต่ว่ามันถูกผลิตขึ้นมาด้วย...หัวใจของคนที่รักคุณ
เป็นการ์ดที่มีใบเดียวในโลก...การ์ดที่เงินเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้ และที่สำคัญคือไม่ขาย..
...แต่ทำไว้ให้คุณคนเดียว...
จะมีอะไรสำคัญมากไปกว่านี้อีกล่ะครับ...
...ใกล้แล้วนะโอกาส
เอาเลยครับ...ถ่ายทอดความรักลงไปบนเส้นหมึก...
แล้วเขียนมันด้วยหัวใจ...
แค่นี้...คนที่คุณตั้งใจให้เค้าก็ยิ้มแก้มปริแร๊วววววว
..........(แอบยิ้ม)
...เพลง...
เคยรู้สึกมั้ยครับว่า...
เพลงบางเพลง...
มีเนื่อหาที่ดีมากๆ...ทำนองที่โดนใจมากๆ....
ทั้งๆที่ฟังมาก็หลายครั้ง....
..แต่ก็ไม่ได้ประทับใจอะไรมากมาย
....
แต่พอช่วงที่ชีวิตเรา...ดันมีอะไรที่คล้ายเพลงๆนั้นพอดี
..ความประทับใจกลับถาโถมและพรั่งพรู...
ยิ่งฟังยิ่งเพราะ...ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกดี....
เหมือนกับว่า...มันแต่งขึ้นมาเพื่อเราอย่างนั้นแหละ...
....จะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าเกิดชีวิตเราดันไม่มีโอกาสที่จะเหมือนบทเพลงเหล่านี้...
เราจะมีโอกาสได้ซาบซึ้งกับมันมั้ยนะ....
จะได้นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนอย่างที่เป็นอยู่หรือเปล่านะ...
....
เป็นเรื่องแปลก..
ทั้งๆที่เพลงเหล่านี้ก็เปิดบ่อยๆ...
แต่เรากลับไม่เห็นถึงคุณค่า...ไม่ซาบซึ้งกับมัน...
นั่นเป็นเพราะ...
เรามักจะเลือกมอง..เลือกฟัง...เฉพาะสิ่งที่เราต้องการ...เท่านั้น
และบ่อยครั้ง..สิ่งที่เราต้องการ...
มักทำให้เราผิดหวัง....อยู่เสมอๆ...
....
ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว...
ลองเปิดหัวใจของคุณให้กว้างอีกนิดดีมั้ยครับ....
ลองเปิดใจให้กับเพลงที่ไม่รู้จัก...และลองฟังอย่างตั้งใจ...
ลองค่อยๆซึมซับ...ความรู้สึกดีดี ที่คนแต่งบรรจงสรรสร้างมาให้ด้วยหัวใจของเค้า
...ด้วยหัวใจที่แสนบริสุทธิ์ของคุณ...
ผมเชื่อว่า...ความรู้สึกดีดี...
..มันส่งถึงกันได้เสมอ...
โดยมีความรักและความประทับใจ เป็นสะพานเชื่อมโยงถึงกัน
ไม่แน่นะ..คุณอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบมันก็ได้
....
แต่ถึงแม้ในท้ายที่สุด...
คุณอาจจะไม่ชอบเพลงนี้...
เพราะเพลงบางเพลง..ก็ไม่ได้เหมาะกับบางคน
แต่อย่างน้อยๆ...คุณก็ได้รู้จักมันแล้ว...
...เก็บไว้แต่เรื่องดีดี ที่บทเพลงสื่อถึง...
ไม่แน่ว่า..วันนึงคุณอาจจะต้องใช้มันก็ได้นะครับ...ใครจะรู้
...ช่ายม๊า
....
ขอให้ฟังเพลงอย่างมีความสุขนะครับ
(ยิ้ม)
...
...
...
ปล.ความรู้สึกดีๆที่อยู่ในเพลงมันไม่เคยหายไปใหนนะครับ...และจะคงอยู่อย่างนั้นตลอดไปอีกนานแสนนาน...
ฉะนั้น...ลองตั้งใจฟังก่อนเห๊อะ...เดี๋ยวมีคนมาซื้อลิขสิทธิ์ไปซะก่อน จะอดฟังนะเอ้า...เชื่อผมเต๊อะ(ยิ้มอีกที)
เพลงบางเพลง...
มีเนื่อหาที่ดีมากๆ...ทำนองที่โดนใจมากๆ....
ทั้งๆที่ฟังมาก็หลายครั้ง....
..แต่ก็ไม่ได้ประทับใจอะไรมากมาย
....
แต่พอช่วงที่ชีวิตเรา...ดันมีอะไรที่คล้ายเพลงๆนั้นพอดี
..ความประทับใจกลับถาโถมและพรั่งพรู...
ยิ่งฟังยิ่งเพราะ...ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกดี....
เหมือนกับว่า...มันแต่งขึ้นมาเพื่อเราอย่างนั้นแหละ...
....จะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าเกิดชีวิตเราดันไม่มีโอกาสที่จะเหมือนบทเพลงเหล่านี้...
เราจะมีโอกาสได้ซาบซึ้งกับมันมั้ยนะ....
จะได้นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนอย่างที่เป็นอยู่หรือเปล่านะ...
....
เป็นเรื่องแปลก..
ทั้งๆที่เพลงเหล่านี้ก็เปิดบ่อยๆ...
แต่เรากลับไม่เห็นถึงคุณค่า...ไม่ซาบซึ้งกับมัน...
นั่นเป็นเพราะ...
เรามักจะเลือกมอง..เลือกฟัง...เฉพาะสิ่งที่เราต้องการ...เท่านั้น
และบ่อยครั้ง..สิ่งที่เราต้องการ...
มักทำให้เราผิดหวัง....อยู่เสมอๆ...
....
ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว...
ลองเปิดหัวใจของคุณให้กว้างอีกนิดดีมั้ยครับ....
ลองเปิดใจให้กับเพลงที่ไม่รู้จัก...และลองฟังอย่างตั้งใจ...
ลองค่อยๆซึมซับ...ความรู้สึกดีดี ที่คนแต่งบรรจงสรรสร้างมาให้ด้วยหัวใจของเค้า
...ด้วยหัวใจที่แสนบริสุทธิ์ของคุณ...
ผมเชื่อว่า...ความรู้สึกดีดี...
..มันส่งถึงกันได้เสมอ...
โดยมีความรักและความประทับใจ เป็นสะพานเชื่อมโยงถึงกัน
ไม่แน่นะ..คุณอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบมันก็ได้
....
แต่ถึงแม้ในท้ายที่สุด...
คุณอาจจะไม่ชอบเพลงนี้...
เพราะเพลงบางเพลง..ก็ไม่ได้เหมาะกับบางคน
แต่อย่างน้อยๆ...คุณก็ได้รู้จักมันแล้ว...
...เก็บไว้แต่เรื่องดีดี ที่บทเพลงสื่อถึง...
ไม่แน่ว่า..วันนึงคุณอาจจะต้องใช้มันก็ได้นะครับ...ใครจะรู้
...ช่ายม๊า
....
ขอให้ฟังเพลงอย่างมีความสุขนะครับ
(ยิ้ม)
...
...
...
ปล.ความรู้สึกดีๆที่อยู่ในเพลงมันไม่เคยหายไปใหนนะครับ...และจะคงอยู่อย่างนั้นตลอดไปอีกนานแสนนาน...
ฉะนั้น...ลองตั้งใจฟังก่อนเห๊อะ...เดี๋ยวมีคนมาซื้อลิขสิทธิ์ไปซะก่อน จะอดฟังนะเอ้า...เชื่อผมเต๊อะ(ยิ้มอีกที)
ความต้องการของชีวิต
ชีวิตนี้...
เราเพียงแค่ต้องการ...
...คนที่ทำทุกอย่างเพื่อให้เรายิ้ม
...คนที่มักจะเศร้าไปกับเราเสมอ..ราวกับว่าเค้าไปเจอเรื่องร้ายๆเหล่านั้นมาด้วยตัวเอง
...คนที่คอยดุเรา เวลาที่เราดื้อเอาแต่ใจตัวเอง แต่ก็คอยปลอบเวลาที่เราต้องร้องไห้
...คนที่ไม่ถามถึงเรื่องราวเก่าก่อน..ทั้งๆที่เค้าก็รู้อยู่เต็มอก..และอาจจะอึดอัดอย่างมาก
...คนที่คิดถึงความรู้สึกของเราอยู่ตลอดเวลา..แม้ว่าบางเรื่องอาจทำให้เค้าต้องเจ็บปวดอย่างมาก
...คนที่มักจะให้เกียรติกับการตัดสินใจของเราเสมอ..และพร้อมจะคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ เวลาที่เราพลาด
...คนที่คอยแตกตื่นเวลาเราเป็นไข้ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เค้าก็ห่วงยังกับว่าเราเป็นไข้หวัดนก
...คนที่คอยง้อ ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ผิด เพียงแค่เค้าไม่อยากให้เราต้องทะเลาะกัน ไม่อยากให้มีช่วงเวลาที่ไม่ดีต่อกัน
...คนที่พยายามให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเราเสมอ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม
...คนที่นึกถึงเราเสมอ เวลาเจอเรื่องที่ดีๆ สิ่งของน่ารักๆ อาหารอร่อย
...คนที่คอยประคองความรู้สึกของเรา ไม่ให้ต้องเจอกับเรื่องที่ไม่ดี
...คนที่ยอมเจ็บหัวใจอย่างที่สุด เพื่อให้เค้าคืนดีกัน
...คนที่ไม่ว่าใครจะว่ายังไง เค้าก็เชื่อใจเราเสมอ
...คนที่พยายามที่จะลองในสิ่งที่เราชอบ ทั้งๆที่เค้าอาจจะไม่ชอบ
...คนที่แคร์ความรู้สึกของผู้รับ มากกว่าผู้ให้
...คนที่พร้อมจะดูแลเราไปตลอดชีวิต
...คนที่เข้าใจความเป็นตัวเรา
...แค่คนที่เข้าใจ
...แค่เข้าใจ
...แค่นั้น
...
...
...ถ้าเจอแล้ว จงอย่าปล่อยให้เค้า ตรอมใจตายไปเสียก่อนนะ
...เพราะ"ความเข้าใจ"...ต้องอาศัย"ความรัก"มาหล่อเลี้ยง
...เพื่อที่"คุณ"และ"เค้า"จะได้มีความสุขในทุกวินาที
...เพื่อความรักที่หวานหอมและสดชื่น
...ตลอดกาลนาน
บางครั้ง...ในจุดที่ชีวิตจมอยู่กับความเศร้าและความมืดมิด
เพียงแค่มีอีกคนมาร่วมแบ่งปันความเศร้านั้น
...ไม่ว่ามันจะมืดสักแค่ไหน..จะนานอีกเท่าไหร่
...กำลังใจเราก็เต็มเปี่ยมพร้อมสู้
...เพราะเรารู้ว่า...
...จะมีอีกคนคอยปกป้องเราอยู่ข้างๆเสมอ
เราเพียงแค่ต้องการ...
...คนที่ทำทุกอย่างเพื่อให้เรายิ้ม
...คนที่มักจะเศร้าไปกับเราเสมอ..ราวกับว่าเค้าไปเจอเรื่องร้ายๆเหล่านั้นมาด้วยตัวเอง
...คนที่คอยดุเรา เวลาที่เราดื้อเอาแต่ใจตัวเอง แต่ก็คอยปลอบเวลาที่เราต้องร้องไห้
...คนที่ไม่ถามถึงเรื่องราวเก่าก่อน..ทั้งๆที่เค้าก็รู้อยู่เต็มอก..และอาจจะอึดอัดอย่างมาก
...คนที่คิดถึงความรู้สึกของเราอยู่ตลอดเวลา..แม้ว่าบางเรื่องอาจทำให้เค้าต้องเจ็บปวดอย่างมาก
...คนที่มักจะให้เกียรติกับการตัดสินใจของเราเสมอ..และพร้อมจะคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ เวลาที่เราพลาด
...คนที่คอยแตกตื่นเวลาเราเป็นไข้ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เค้าก็ห่วงยังกับว่าเราเป็นไข้หวัดนก
...คนที่คอยง้อ ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ผิด เพียงแค่เค้าไม่อยากให้เราต้องทะเลาะกัน ไม่อยากให้มีช่วงเวลาที่ไม่ดีต่อกัน
...คนที่พยายามให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเราเสมอ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม
...คนที่นึกถึงเราเสมอ เวลาเจอเรื่องที่ดีๆ สิ่งของน่ารักๆ อาหารอร่อย
...คนที่คอยประคองความรู้สึกของเรา ไม่ให้ต้องเจอกับเรื่องที่ไม่ดี
...คนที่ยอมเจ็บหัวใจอย่างที่สุด เพื่อให้เค้าคืนดีกัน
...คนที่ไม่ว่าใครจะว่ายังไง เค้าก็เชื่อใจเราเสมอ
...คนที่พยายามที่จะลองในสิ่งที่เราชอบ ทั้งๆที่เค้าอาจจะไม่ชอบ
...คนที่แคร์ความรู้สึกของผู้รับ มากกว่าผู้ให้
...คนที่พร้อมจะดูแลเราไปตลอดชีวิต
...คนที่เข้าใจความเป็นตัวเรา
...แค่คนที่เข้าใจ
...แค่เข้าใจ
...แค่นั้น
...
...
...ถ้าเจอแล้ว จงอย่าปล่อยให้เค้า ตรอมใจตายไปเสียก่อนนะ
...เพราะ"ความเข้าใจ"...ต้องอาศัย"ความรัก"มาหล่อเลี้ยง
...เพื่อที่"คุณ"และ"เค้า"จะได้มีความสุขในทุกวินาที
...เพื่อความรักที่หวานหอมและสดชื่น
...ตลอดกาลนาน
บางครั้ง...ในจุดที่ชีวิตจมอยู่กับความเศร้าและความมืดมิด
เพียงแค่มีอีกคนมาร่วมแบ่งปันความเศร้านั้น
...ไม่ว่ามันจะมืดสักแค่ไหน..จะนานอีกเท่าไหร่
...กำลังใจเราก็เต็มเปี่ยมพร้อมสู้
...เพราะเรารู้ว่า...
...จะมีอีกคนคอยปกป้องเราอยู่ข้างๆเสมอ
อยากเกิดเป็นก้อนหิน
คนเรานี่ก็แปลกเนอะ...
อารมณ์เดี๋ยวสุข...เดี๋ยวเศร้า...
ถ้าเป็นไปได้ อยากเกิดเป็นก้อนหิน...
..ไม่ต้องสุข...ไม่ต้องเศร้า...
มีหน้าที่อยู่เฉยๆ..ไม่ต้องรู้สึกอะไร...
อยู่นิ่งๆ...ทำตัวให้สมกับเป็นก้อนหินที่ดี...
เอาไว้ให้คนเดินสะดุดล้ม....เอิ๊กๆๆๆ
วันดีคืนดีก็มีคนมาเอาไปผสมปูน...
...ถูกฝังทั้งเป็นซะงั้น เอิ๊กๆๆ
...............
ถ้าเราไม่เคยตื่น..เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังฝัน...
ฉันใดฉันนั้น..
ถ้าเราไม่เคยสุข..เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังเศร้า...
..............................
..ชีวิตช่างเรียบง่ายดีแท้...
..............................
อย่างน้อย ก้อนหินก็ไม่มีหัวใจไว้ให้ช้ำ
......เนอะๆ.................
อารมณ์เดี๋ยวสุข...เดี๋ยวเศร้า...
ถ้าเป็นไปได้ อยากเกิดเป็นก้อนหิน...
..ไม่ต้องสุข...ไม่ต้องเศร้า...
มีหน้าที่อยู่เฉยๆ..ไม่ต้องรู้สึกอะไร...
อยู่นิ่งๆ...ทำตัวให้สมกับเป็นก้อนหินที่ดี...
เอาไว้ให้คนเดินสะดุดล้ม....เอิ๊กๆๆๆ
วันดีคืนดีก็มีคนมาเอาไปผสมปูน...
...ถูกฝังทั้งเป็นซะงั้น เอิ๊กๆๆ
...............
ถ้าเราไม่เคยตื่น..เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังฝัน...
ฉันใดฉันนั้น..
ถ้าเราไม่เคยสุข..เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรากำลังเศร้า...
..............................
..ชีวิตช่างเรียบง่ายดีแท้...
..............................
อย่างน้อย ก้อนหินก็ไม่มีหัวใจไว้ให้ช้ำ
......เนอะๆ.................
เวลาไม่เคยเท่ากัน
ใครเป็นคนบอกว่า...คนทุกคนมีเวลาเท่ากัน..
ผมคนนึงล่ะ ที่ไม่เชื่อ..
บางครั้ง...ในเวลาที่เรามีความสุข อิ่มเอิบ แสนจะประทับใจ
เวลามันมักจะวิ่งสี่คูณร้อยเข้าเส้นชัย ทำลายสถิติโลกไปแล้วเสมอ
แต่ในบางครั้ง...ท่ามกลางมรสุมอันโหดร้ายของชีวิต
ที่พัดโหมกระหน่ำ ราวกับจะกระชากฉีกเฉือนความทรงจำอันแสนอบอุ่น
ให้ฟุ้งกระจายและไหลล่อง ไปพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไม่มีวันหวนคืน
เวลามันก็มักจะเอ้อระเหย เดินทอดน่อง กินลมชมวิวไปราวกับไม่รู้ว่า
มีใครอีกหลายคนที่กำลังจะขาดใจ อยู่ข้างๆย่างก้าวอันแสนเย็นชา
แล้วลองคิดดูว่า..
หากคนสองคนนี้ต้องมาเดินเคียงข้างกัน...ใช้ชีวิตร่วมกัน...
ในเวลาที่เท่ากัน..แล้วล่ะก็..
ในขณะที่คนนึงมีความสุขมากมายและล้นเหลือ
แต่อีกคนกลับต้องเผชิญโชคชะตาอันโหดร้ายต่อไปอย่างเลือดเย็น
ณ จุดที่เวลาถึงที่หมายปลายทางสุดท้าย
...
...
"มักจะมีรอยยิ้มไปพร้อมๆกับคราบน้ำตาเสมอ"
...
...
สำหรับผมขอมีความสุขแค่พอดีๆ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์นานเท่านั้นก็พอ
...เพราะ ผมกลัวเปียกน้ำครับ....
ผมคนนึงล่ะ ที่ไม่เชื่อ..
บางครั้ง...ในเวลาที่เรามีความสุข อิ่มเอิบ แสนจะประทับใจ
เวลามันมักจะวิ่งสี่คูณร้อยเข้าเส้นชัย ทำลายสถิติโลกไปแล้วเสมอ
แต่ในบางครั้ง...ท่ามกลางมรสุมอันโหดร้ายของชีวิต
ที่พัดโหมกระหน่ำ ราวกับจะกระชากฉีกเฉือนความทรงจำอันแสนอบอุ่น
ให้ฟุ้งกระจายและไหลล่อง ไปพร้อมกับคราบน้ำตาที่ไม่มีวันหวนคืน
เวลามันก็มักจะเอ้อระเหย เดินทอดน่อง กินลมชมวิวไปราวกับไม่รู้ว่า
มีใครอีกหลายคนที่กำลังจะขาดใจ อยู่ข้างๆย่างก้าวอันแสนเย็นชา
แล้วลองคิดดูว่า..
หากคนสองคนนี้ต้องมาเดินเคียงข้างกัน...ใช้ชีวิตร่วมกัน...
ในเวลาที่เท่ากัน..แล้วล่ะก็..
ในขณะที่คนนึงมีความสุขมากมายและล้นเหลือ
แต่อีกคนกลับต้องเผชิญโชคชะตาอันโหดร้ายต่อไปอย่างเลือดเย็น
ณ จุดที่เวลาถึงที่หมายปลายทางสุดท้าย
...
...
"มักจะมีรอยยิ้มไปพร้อมๆกับคราบน้ำตาเสมอ"
...
...
สำหรับผมขอมีความสุขแค่พอดีๆ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์นานเท่านั้นก็พอ
...เพราะ ผมกลัวเปียกน้ำครับ....
อดเปรี้ยว..ไว้กินหวาน...จริงหรือ?
เพื่อนๆเคยได้ยินประโยคที่ว่า...
"อดเปรี้ยวไว้กินหวาน"หรือเปล่าครับ
ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยได้ยินกันจนคุ้นลิ้นชินหู...
ประโยคนี้มันหมายถึงว่า...
เราควรจะอดทนและเฝ้ารอเวลา ที่บางสิ่งบางอย่างที่เราต้องการ มันสุกงอมและหอมหวานเป็นที่สุด
แต่นั่นก็ต้องแลกมากับความทรมานที่ต้องหักห้ามใจ ไม่ให้เผลอไปเด็ดมากินเสียก่อน
เป็นอุบายของคนโบราณที่สอนให้เรารู้จักอดทน เพื่อรอเจอสื่งที่ดีกว่า...
ผมไม่อยากจะเชื่อว่า..
ในวันนี้..
แค่ประโยคเดิมๆนี้..
จะสร้างความว้าวุ่นใจให้ผมได้..
มากมายขนาดนี้
...
...
ขึ้นชื่อว่าเป็นคน..
ย่อมต้องหลากหลาย..
และแตกต่าง
ไม่งั้นคนเราก็คงเหมือนกันหมดทั้งโลก
แต่งตัวเหมือนกัน กินอาหารอย่างเดียวกัน ใช้ชีวิตเหมือนๆกัน
ผมแค่แอบคิดว่า..
ไอ้การอดเปรี้ยวไว้กินหวานนั้น..มันเป็นแนวทางที่ดีที่สุดแล้ว..
...จริงหรือ?
ถ้าเกิดมีคนบางคนกลับชื่นชมรสเปรี้ยว ที่สุดแสนจะแปร่งลิ้นนี้
เพราะว่ามันมีความตื่นเต้นมาปะปน อยู่ในรสชาติที่แสลงลิ้น
ก่อเกิดความสุขแบบใหม่ เฉกเช่นเดียวกับที่คนญี่ปุ่นนิยมกินเนื้อปลาปั๊กเป้า
เพราะตื่นเต้นดี ว่าคำต่อไปจะอยู่หรือจะตายล่ะ...
หรือ..
ถ้าบางคนไม่ได้มีเวลาหรือโอกาสมากพอที่จะรอคอยความหวานนั้นได้ล่ะ
หรือ..
ถ้าเกิดเราตั้งตารอให้ความหวาน ฉ่ำชื่นอย่างอดทนแล้ว
ปรากฏว่าดันมีนกอื่นมาจิกเจาะเกาะรั้ง จนทำให้เราพลาดกับสิ่งที่อุตส่าตั้งตารอล่ะ
....
สิ่งเหล่านี้..จะเรียกว่าเป็นข้อดีหรือเปล่า
...
จริงๆแล้วผมเชื่อว่า...
คนโบร่ำโบราณคงไม่ได้ตั้งใจจะฟันธงว่าวิธีนี้ดีที่สุดหรอกครับ
แต่ท่านเชื่อว่าเราๆคงจะเอาไปปรับใช้กันเองได้
โดยใช้สมองกลั่นกรอง ตามแต่สถานการณ์
...
...แต่ถ้าเกิดผมบอกว่า
มีคนคนนึง..บอกกับผมกับผมอย่างนี้ล่ะ
....
...เค้าหมายความว่ายังไง
...เค้าต้องการจะบอกอะไรกับผม
...ไม่มีใครรู้
...ไม่มีใคร...
นอกเสียจาก..ตัวผมเอง..
ที่ต้องใช้สมองกลั่นกรองดู
....
และผมเชื่อว่า..
คำตอบที่ปลายทางสุดท้าย
จะหอมหวานอย่างที่สุด...
...
(อันนี้ผมหลอกตัวเองครับ)
"อดเปรี้ยวไว้กินหวาน"หรือเปล่าครับ
ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคยได้ยินกันจนคุ้นลิ้นชินหู...
ประโยคนี้มันหมายถึงว่า...
เราควรจะอดทนและเฝ้ารอเวลา ที่บางสิ่งบางอย่างที่เราต้องการ มันสุกงอมและหอมหวานเป็นที่สุด
แต่นั่นก็ต้องแลกมากับความทรมานที่ต้องหักห้ามใจ ไม่ให้เผลอไปเด็ดมากินเสียก่อน
เป็นอุบายของคนโบราณที่สอนให้เรารู้จักอดทน เพื่อรอเจอสื่งที่ดีกว่า...
ผมไม่อยากจะเชื่อว่า..
ในวันนี้..
แค่ประโยคเดิมๆนี้..
จะสร้างความว้าวุ่นใจให้ผมได้..
มากมายขนาดนี้
...
...
ขึ้นชื่อว่าเป็นคน..
ย่อมต้องหลากหลาย..
และแตกต่าง
ไม่งั้นคนเราก็คงเหมือนกันหมดทั้งโลก
แต่งตัวเหมือนกัน กินอาหารอย่างเดียวกัน ใช้ชีวิตเหมือนๆกัน
ผมแค่แอบคิดว่า..
ไอ้การอดเปรี้ยวไว้กินหวานนั้น..มันเป็นแนวทางที่ดีที่สุดแล้ว..
...จริงหรือ?
ถ้าเกิดมีคนบางคนกลับชื่นชมรสเปรี้ยว ที่สุดแสนจะแปร่งลิ้นนี้
เพราะว่ามันมีความตื่นเต้นมาปะปน อยู่ในรสชาติที่แสลงลิ้น
ก่อเกิดความสุขแบบใหม่ เฉกเช่นเดียวกับที่คนญี่ปุ่นนิยมกินเนื้อปลาปั๊กเป้า
เพราะตื่นเต้นดี ว่าคำต่อไปจะอยู่หรือจะตายล่ะ...
หรือ..
ถ้าบางคนไม่ได้มีเวลาหรือโอกาสมากพอที่จะรอคอยความหวานนั้นได้ล่ะ
หรือ..
ถ้าเกิดเราตั้งตารอให้ความหวาน ฉ่ำชื่นอย่างอดทนแล้ว
ปรากฏว่าดันมีนกอื่นมาจิกเจาะเกาะรั้ง จนทำให้เราพลาดกับสิ่งที่อุตส่าตั้งตารอล่ะ
....
สิ่งเหล่านี้..จะเรียกว่าเป็นข้อดีหรือเปล่า
...
จริงๆแล้วผมเชื่อว่า...
คนโบร่ำโบราณคงไม่ได้ตั้งใจจะฟันธงว่าวิธีนี้ดีที่สุดหรอกครับ
แต่ท่านเชื่อว่าเราๆคงจะเอาไปปรับใช้กันเองได้
โดยใช้สมองกลั่นกรอง ตามแต่สถานการณ์
...
...แต่ถ้าเกิดผมบอกว่า
มีคนคนนึง..บอกกับผมกับผมอย่างนี้ล่ะ
....
...เค้าหมายความว่ายังไง
...เค้าต้องการจะบอกอะไรกับผม
...ไม่มีใครรู้
...ไม่มีใคร...
นอกเสียจาก..ตัวผมเอง..
ที่ต้องใช้สมองกลั่นกรองดู
....
และผมเชื่อว่า..
คำตอบที่ปลายทางสุดท้าย
จะหอมหวานอย่างที่สุด...
...
(อันนี้ผมหลอกตัวเองครับ)
ก้อนเนื้อแห่งความกล้า
ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้...ล้วนต้องมีจุดสิ้นสุด
ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ก็ไม่อาจจะหนีพ้น
บางเรื่อง..มีโอกาสให้เตรียมใจ
แต่บางเรื่อง......ไม่มี
บางเรื่อง.......มีโอกาสและเวลามากมาย...ให้เตรียมเจ็บ
แต่บางคน..ก็ยอมที่จะไม่ทำอะไร
ราวกับว่า..ความเจ็บนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความหอมหวานอย่างที่สุด
บางครั้ง..ถ้าเราไม่มีโอกาสเลือกอีกแล้ว
ทั้งๆที่รู้ว่า..อาหารมื้อสุดท้ายในจานนี้มีพิษมากพอที่จะสูบเลือดให้เหือดแห้งไปในทันที
แต่..เพื่อแลกกับความสุขก่อนลมหายใจสุดท้าย
ความสุขที่จะติดตัวไปตลอดกาลนาน
คนบางคนก็ยังเลือกที่จะกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
...
โดยไม่แยแสความตายที่อยู่ตรงหน้า
...
ความกล้าหาญเฮือกสุดท้าย...
....
เกิดขึ้นในก้อนเนื้อที่เรียกว่า"หัวใจ"
ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ก็ไม่อาจจะหนีพ้น
บางเรื่อง..มีโอกาสให้เตรียมใจ
แต่บางเรื่อง......ไม่มี
บางเรื่อง.......มีโอกาสและเวลามากมาย...ให้เตรียมเจ็บ
แต่บางคน..ก็ยอมที่จะไม่ทำอะไร
ราวกับว่า..ความเจ็บนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความหอมหวานอย่างที่สุด
บางครั้ง..ถ้าเราไม่มีโอกาสเลือกอีกแล้ว
ทั้งๆที่รู้ว่า..อาหารมื้อสุดท้ายในจานนี้มีพิษมากพอที่จะสูบเลือดให้เหือดแห้งไปในทันที
แต่..เพื่อแลกกับความสุขก่อนลมหายใจสุดท้าย
ความสุขที่จะติดตัวไปตลอดกาลนาน
คนบางคนก็ยังเลือกที่จะกินมันอย่างเอร็ดอร่อย
...
โดยไม่แยแสความตายที่อยู่ตรงหน้า
...
ความกล้าหาญเฮือกสุดท้าย...
....
เกิดขึ้นในก้อนเนื้อที่เรียกว่า"หัวใจ"
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
