................ท่ามกลางบรรยากาศที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นกาแฟ...อบอวลและหอมสดชื่น...
เพลงบรรเลงเบาๆ..แสงไฟสีส้มจาง..เพิ่มความอบอุ่น..ให้ทุกอณูของคนหลายคู่..อุ่นจนต้องยิ้มออกมาเต็มใบหน้า
..ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนนุ่มนิ่มนี้...
...จู่ๆ..เสียงใสๆเสียงหนึ่ง...ก็พุ่งทะลุทะลวงแหวกม่านอากาศออกมาอย่างกระทันหัน....
.........ไอ้..ตานกกระจิบ!! (ทำเสียงเล็กๆ และก็พูดเร็วๆ พร้อมกับหยีตาเล็กน้อย)
.........พี่ปอนด์..ตานกกระจิบ!! (ทำเสียงเล็กๆ และก็พูดเร็วๆ พร้อมกับหยีตาเล็กน้อยอีกครั้ง คราวนี้แก้มและมุมปากเริ่มโค้งขึ้น)
.........ไอ้พี่ปอนด์......(ประโยคที่เหลือถูกดูดกลับเข้าไป เหมือนกับหาวที่ถูกกลืนกิน)
...ไม่มีก้อนเสียงใดตามออกมาอีก...เหลือแต่เพียงรอยยิ้มที่กำลังจะพัฒนากลายเป็นหัวเราะอยู่บนใบหน้า พร้อมกับสายตาที่ฉ่ำเพราะขำ
ผมหยุดข้อความเหล่านั้นด้วยความเอ็นดู....ด้วยคำน่ารักๆ....
....ไอ้อ้วน....ไอ้แก้มย้อยยยยย.....ไอ้แขนลาย.......ไอ้.......(ช่างเป็นกลุ่มคำที่น่ารักเสียจริง)(ผมยิ้ม)
....เหอๆๆ.....มีแต่รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเราทั้งคู่....
.......................เหอๆๆ...ตลกว่ะ............................
บรรยากาศดูสนุก...ดูน่ารัก...ดูตลกและน่าสบายใจ...รอยยิ้มโปรยไปทั่วร้าน...
จนไม่น่าเชื่อว่า..ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาที....บรรยากาศที่แสนอึมครึมและมืดครึ้มจะเข้ามาปกคลุมเรา...............................................จนพูดกันไม่ออก
บางครั้ง...การเราห่วงใครอีกคนมากเกินไป....ก็อาจทำให้อีกฝ่ายรำคาญได้
บางที...การเชื่อในคำพูดของเค้า(คนที่เรารัก)....อาจสำคัญกว่า
เพราะนั่นมันคือการเชื่อใจ...ซึ่งถือเป็นการแสดงความห่วงใยและให้เกียรติกันทางหนึ่ง
จะมีประโยชน์อะไร...ถ้าการห่วงของเรากลับเป็นตัวทำลายบรรยากาศดีๆที่กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น
ทำให้คนที่เรารักกลับรู้สึกแย่...แทนที่มันจะดี....
นั่นถือเป็นการกระทำที่ล้มเหลว...เป็นความห่วงใยที่ไร้ค่า...
ไม่ควรให้มันเกิดขึ้นอีก...
เพราะเรื่องแบบนี้.....ไม่ได้ให้ผลดีกับใครเลย.....
.......................................................
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น